Η απόλυτη παράνοια της κοινωνίας και ένα βρέφος που ξεψυχά ξεχασμένο

Είναι από τις ειδήσεις που σε κάνουν να παγώσεις. Είναι από εκείνα τα νέα που δεν θα ήθελες ποτέ να ακούσεις, ακόμη κι αν δεν συνδέεσαι άμεσα με αυτά.

Ένα βρέφος, μόλις 5,5 μηνών χάνει τη ζωή του αφού έμεινε επί ώρες μέσα στο αυτοκίνητο. Ξεχασμένο από τον ίδιο του τον πατέρα, επί ώρες κλεισμένο μέσα στο αυτοκίνητο, κάτω από τον ήλιο, έχασε τη ζωή του τόσο άδικα.

Από χθες που συνέβη το περιστατικό στην Αρτα έχει συγκλονιστεί το Πανελλήνιο και οι λεπτομέρειες της υπόθεσης πολλές.

Ενας πατέρας παίρνει το μωράκι του για να το μεταφέρει στον βρεφονηπιακό σταθμό και στη συνέχεια να πάρει το υπηρεσιακό όχημα και να πάει να εργαστεί σε μεγάλη απόσταση από την πόλη του.

Ξεχνάει ότι έχει το μωρό στο αυτοκίνητο. Παρκάρει και φεύγει χωρίς να κοιτάξει πίσω, χωρίς να σκεφτεί την αποστολή του.

Όταν το μεσημέρι αντιλαμβάνονται πως το μωράκι δεν πήγε στον βρεφονηπιακό είναι πια αργά. Η έκθεση στον ήλιο, η αφόρητη ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο σκοτώνει το παιδί. Τραγική ειρωνεία: Το Ι.Χ. είχε φιμέ τζάμια και κανείς δεν μπορούσε να δει τι τραγικό συνέβαινε στο εσωτερικό του.

Πρόκειται ασφαλώς περί μιας εγκληματικής αμέλειας για την οποία ο πατέρας θα λογοδοτήσει. Και ίσως τις επόμενες ημέρες μάθουμε τι πραγματικά συνέβη.

Όμως, για σκεφτείτε. Μια οικογένεια που τρέχει καθημερινά, που αγωνίζεται για να επιβιώσει. Προβλήματα της καθημερινότητας, αγωνίες για τη ζωή τους, σκληρή δουλειά για να τα βγάλουν πέρα, ένα μικρό μωρό που προφανώς τους έφερε την ευτυχία αλλά και ανέτρεψε τα πάντα.

Προσαρμογή σε μια νέα ζωή και μια ακόμη οικογένεια μέσα στην τρέλα που επικρατεί στη σύγχρονη κοινωνία. Και που σίγουρα δεν έχει τη δυνατότητα για νταντάδες στο σπίτι αφού αναγκάζεται να στείλει το παιδί από 5 μηνών στον βρεφονηπιακό.

Προφανώς και δεν υπάρχουν δικαιολογίες για όσα έκανε και δεν έκανε ο πατέρας. Προφανώς και δεν μπορεί να ξεχνάς το παιδί σου επί ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και να μην αναρωτιέσαι αν έπραξες αυτά που έπρεπε.

Να ξεχάσεις το κινητό σου τηλέφωνο να το καταλάβω. Να ξεχάσεις τα ψώνια ή τα κλειδιά επίσης. Όχι όμως ένα παιδί που έχεις αναλάβει να μεταφέρεις στον βρεφονηπιακό σταθμό και στη συνέχεια να πας στη δουλειά σου.

Όμως, αυτοί οι ξέφρενοι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι που κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο προσεκτικούς.

Και περισσότερο επιρρεπείς στα λάθη. Ακόμη και σε τόσο τραγικά όπως αυτό που έκανε ο πατέρας στην Αρτα.

Δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι είναι κάτι άλλο πέραν ενός τραγικού, απίστευτου λάθους.

Ζούμε όλοι σε μια κοινωνία που αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τους ρυθμούς της. Που δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας.

Δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε τηλέφωνο τους γηραιούς γονείς μας. Ξεχνάμε να τηλεφωνήσουμε στο παιδί μας να το ρωτήσουμε πώς πέρασε στο σχολείο, τι προβλήματα αντιμετωπίζει, πώς βλέπει το μέλλον του.

Συγκρουόμαστε καθημερινά με κοντινούς μας ανθρώπους, έχουμε νεύρα στους δρόμους, βρίζουμε τους οδηγούς, τρέχουμε χωρίς αύριο και σκοτώνουμε ανθρώπους μέσα στις πόλεις.

Ξεσπάμε στα γήπεδα μεταμορφωμένοι σε… κάτι άλλο, αλλά σίγουρα δεν είμαστε άνθρωποι.

Ζούμε σε πολυκατοικίες με εκατοντάδες συγκατοίκους αλλά είμαστε μόνοι μας… και πεθαίνουμε μόνοι μας.

Τρέχουμε να βγάλουμε το πρόγραμμα της ημέρας. Δουλειά 10 και 15 ωρών, οικογένειες, παιδιά με σχολεία και δραστηριότητες, υποτυπώδης κοινωνική ζωή, ελάχιστος προσωπικός χρόνος, μελαγχολία, κατάθλιψη…

Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε. Ο Θανάσης Βέγγος με τα σπουδαία έργα του μας είχε προϊδεάσει για τον σύγχρονο κόσμο του άγχους για επιβίωση.

Ο κόσμος είναι τρελαμένος και ίσως και ο πατέρας που ξέχασε το παιδί του να είναι μέλος αυτού του κόσμου που στριφογυρίζει σαν τυφώνας και παρασύρει τα πάντα.

Ζωές, καριέρες, δουλειές, οικογένειες. Όλα στο βωμό της επιβίωσης, όλα στον αγώνα για να τα «προλάβουμε όλα».

Και κανείς δεν είναι ευτυχισμένος. Η κοινωνία της αποξένωσης, των ξέφρενων ρυθμών, της ακραίας ψυχολογικής πίεσης, της αποχαύνωσης από τα μέσα ενημέρωσης και τα social media.

Το ερώτημα είναι ένα: Είναι τραγικό το λάθος που έκανε αυτός ο πατέρας. Και δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Είναι, ωστόσο έγκλημα. Ή μήπως είναι και ο ίδιος θύμα της ζωής που ζει;

Πόσο ταιριαστή είναι η «Κραυγή» του Μουνκ. Αυτό το πρόσωπο της απελπισίας που συμβολίζει το άγχος της ανθρώπινης ύπαρξης.