Ισλαμορεαλισμός και ισλαμολατρία

Ενα σίγουρο δεδομένο είναι πως πληθυσμιακά έχουμε πάρει την κάτω βόλτα. Γινόμαστε όλο και λιγότεροι. Οι πληθυσμοί που αυξάνονται αριθμητικά είναι οι μουσουλμανικοί. Εξού και το συμπέρασμα κάποιων του κοινωνικού περίγυρου (λ.χ. Ιδρυμα Τζορτζ Σόρος, Open Society): αν επιτρέψουμε την είσοδο μουσουλμάνων μεταναστών, θα καταπολεμήσουμε τη μείωση του πληθυσμού. Μόνο που θα γεμίσουμε νεαρούς μουσουλμάνους, καθόλου ασυνόδευτους τη φορά αυτή. Και θα αρχίσει να αλλάζει το πολιτιστικό και αξιακό υπόβαθρο της χώρας. Πολλοί υποστηρίζουν την ιδέα αυτή. Παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αγαπησιάρηδες ισλαμολάτρεις, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων άνευ περιορισμών. Ιδρυτές ΜΚΟ και θεσμικών φορέων προστασίας μεταναστών και φροντίδας των ασυνόδευτων παιδιών τους (χωρίς όρια ηλικίας ή ελεγμένες προσωπικές ιστορίες). Ομως η παρουσία τους σημαίνει αυτομάτως μεγάλη αύξηση των μουσουλμάνων μεταναστών. Διότι με τους ευρωπαϊκούς κανόνες, μόλις νομιμοποιηθούν, έργο αυτό των οπαδών του πολυπολιτισμού, δικαιούνται να προσκαλέσουν για εγκατάσταση μέλη των οικογενειών τους. Το θεάρεστο έτσι έργο της υποτιθέμενης αύξησης του πληθυσμού πραγματώνεται.

Υλοποιούνται όμως έτσι οι στόχοι στους οποίους η πολιτική αυτή αποβλέπει; Το πρόβλημα δεν είναι το Ισλάμ. Ο καθένας δικαιούται να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Το ζήτημα είναι πως αυτή η πληθυσμιακή αντικατάσταση επιδρά πάνω στις πολιτιστικές, κοινωνικές και ηθικές αξίες της κοινωνίας. Δεν είναι το ίδιο με εισροές μεταναστών χριστιανών, ινδουιστών, ταοϊστών. Αν δεχθούμε πως όλοι αυτοί εκ προοιμίου εγγράφως δέχονται τη συμμόρφωση και υποταγή τους στο ελληνικό νομικό και αξιακό σύστημα, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν υπάρχει εν προκειμένω ζήτημα ισλαμοφοβίας. Τίθεται όμως θέμα ισλαμορεαλισμού.

Διότι Ισλάμ σημαίνει «υποταγή» – σε κανόνες, αρχές και τις επιταγές του Προφήτη. Ενας λοιπόν πιστός μουσουλμάνος πώς μπορεί να ζει κάτω από αξίες και κανόνες που απορρίπτουν βασικές αρχές της πίστης του; Λ.χ. πιστεύει στη δημοκρατία, της οποίας θεμέλιο είναι η λαϊκή κυριαρχία; Που σημαίνει πως ο λαός με κάποια του απόφαση έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα πάντα. Ομως το Ισλάμ επιβάλλει «υποταγή» στις αρχές που έχει διακηρύξει ο Προφήτης. Και που δεν αλλάζουν ποτέ. Τι γίνεται τότε;

Απογοητευτική πάλι είναι και η υποτιθέμενη συμβολή των μεταναστών στην κοινωνική και οικονομική ισορροπία. Θεωρητικά η πληθυσμιακή τους παρουσία δυναμώνει την αγορά εργασίας, αυξάνει τα φορολογικά έσοδα και γεμίζει με εισφορές τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό όμως συνήθως στην πράξη δεν συμβαίνει. Σύμφωνα με το εξαιρετικό και κομβικό βιβλίο του Douglas Murray «The Strange Death of Europe: Immigration, Identity, Islam» (Ο Περίεργος Θάνατος της Ευρώπης: Μετανάστευση, Ταυτότητα, Ισλάμ), στις περισσότερες περιπτώσεις αυτές οι προσδοκίες έχουν διαψευσθεί. Οι μουσουλμάνοι προτιμούν να ζουν μεταξύ τους σε εθνοθρησκευτικά γκέτο, να αποφεύγουν την οργανωμένη εργασία και άρα τους φόρους (που απορρίπτει και η θρησκεία τους) και τις ασφαλιστικές εισφορές, και να προσφεύγουν στα επιδόματα και την πρόνοια. Η δουλειά του Murray προκάλεσε αναταραχή στην Ευρώπη και κλόνισε συθέμελα το πολυπολιτισμικό μοντέλο. Ελάχιστοι πολιτικοί στην Ευρώπη, εκτός κάποιων στην ηγεσία της ΕΕ, πιστεύουν πια στον πολυπολιτισμό…

Υπάρχει όμως δέος απέναντι στο Ισλάμ. Η πολιτική κορεκτίλα, αγνοώντας την πραγματικότητα και τις σχετικές συμπεριφορές, επιβάλλει την ανοχή προς τους φανατικούς οπαδούς του Ισλάμ. Προσεγγίζοντας αντιλήψεις ισλαμολατρίας.