Ο αγώνας των Δικαίων: Aπό τη Γενοκτονία στη λύτρωση

Τα θεμέλια του σύγχρονου τουρκικού κράτους οικοδομήθηκαν πάνω στον αφανισμό  ολόκληρων λαών και πολιτισμών στις αρχές του 20ου αιώνα: τριών περίπου εκατομμυρίων Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, Αρμενίων και Ασσυρίων. Γι’ αυτό  είναι ένα κράτος φοβικό και ανασφαλές, δηλητηριασμένο από το άγος του εγκλήματος, που συνιστά, αφενός μεν παράγοντα δημιουργίας εντάσεων και κρίσεων στην ευρύτερη περιοχή κι αφετέρου ένα καθεστώς καταπίεσης και  βαρβαρότητας, που κυνηγά και φυλακίζει  στο εσωτερικό του ότι είναι διαφορετικό.

Ο αγώνας των Δικαίων οφείλει να υπενθυμίζει αυτή την πραγματικότητα, μη διευκολύνοντας την Τουρκία στο στόχο της να λησμονηθεί το έγκλημά της εναντίον της ανθρωπότητας και να αντιστραφεί η ιστορική πραγματικότητα. Οφείλει να δείχνει συνεχώς τον ένοχο για τις εκατόμβες νεκρών. Να αποκαλύπτει συνεχώς τις ευθύνες του και την υποχρέωσή του να λογοδοτήσει στην ανθρωπότητα. Γιατί έτσι θα πάψει να απειλεί και να προκαλεί ότι «θα πάθουμε ότι και οι πρόγονοί μας». Γιατί έτσι θα γίνει πιο ειρηνική, πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη.

Η πολυδιάσπαση της διεκδίκησης διευκολύνει εκείνους που προκάλεσαν τη βαρβαρότητα. Σήμερα, είναι αναγκαίο όσο ποτέ να τεθούν οι Γενοκτονίες σε ενιαίο πλαίσιο, όπως άλλωστε ορίζεται από την ιστορική πραγματικότητα. Η ενότητα, αλλά και η διεύρυνση του κινήματος είναι πλέον όρος επιτυχίας του αγώνα. Οφείλουμε να εμπλέξουμε στον ωραίο αυτό αγώνα και άλλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, όπως για παράδειγμα το συνδικαλιστικό κίνημα και τις εθνικοτοπικές οργανώσεις. Να δείξουμε ότι ο αγώνας των Δικαίων για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν αφορά μια κοινωνική τάξη ή έστω ένα λαό, αλλά είναι αγώνας πανανθρώπινος, που αναφέρεται στο θεμελιώδες δικαίωμα της ανθρωπότητας, το δικαίωμα στη ζωή.

Γι’ αυτό είναι ο σημαντικότερος αγώνας πάνω στον πλανήτη. Οφείλουμε, ακόμη, να διευρύνουμε τον κύκλο των συμμαχιών μας σ’ όλο τον κόσμο, μέσα από νέα οργανωτικά σχήματα. Γιατί έτσι θα αυξήσουμε την πίεση στο θύτη. Ο ρόλος, σ’ αυτό, των ελληνικών, αρμενικών και ασσυριακών ομογενειακών οργανώσεων, μπορεί να είναι καθοριστικός. Η συμμαχία των Αθώων συμπυκνώνεται στο σύνθημα-στόχο, που είχε τονίσει χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος των Ασσυρίων της Ευρώπης Atman Sabrı στο συνέδριο «Τρεις γενοκτονίες, Μια στρατηγική» στην Αθήνα το 2010: Μια Γενοκτονία, Μια στρατηγική, Ένα μνημείο, Μια αναγνώριση.

Η αποδοχή της ιστορικής πραγματικότητας θα λειτουργήσει ευεργετικά για την Τουρκία, γιατί θα τη φέρει αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Η καθημερινότητα δείχνει ότι κάτι αλλάζει. Ήδη οι φωνές μέσα στη χώρα, που μιλάνε για την ανάγκη αναγνώρισης των εγκλημάτων που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα, συνεχώς δυναμώνουν. Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, παρά τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν, ζητούν την αναγνώριση των Γενοκτονιών που διαπράχτηκαν, θεωρώντας ότι αυτό θα διαμορφώσει τις συνθήκες για τη δημιουργία μιας κοινωνίας πιο δημοκρατικής, πιο ανεκτικής, πιο ειρηνικής. Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γι’ αυτό ακριβώς αγωνιζόμαστε. Γιατί η αναγνώριση της Γενοκτονίας από την ίδια θα επιφέρει τη λύτρωση στην τουρκική κοινωνία κι ένα μέλλον πιο φωτεινό ανάμεσα όχι μόνο στους δύο λαούς, αλλά και σ’ όλους τους λαούς της περιοχής. Αυτό το μέλλον το δικαιούνται οι λαοί και το απαιτούν οι σύγχρονες πραγματικότητες.

Ο Δρ Αντώνης Παυλίδης είναι Ιστορικός, Πρόεδρος του Συλλόγου Ελληνοαρμενικής Φιλίας και του Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών