Έγραψα 100 γράμματα στον φίλο μου με καρκίνο – Πώς άλλαξαν και των δυο μας οι ζωές

Μόλις το είπα, ήξερα ότι ακουγόταν τρελό. «Θα γράφω γράμματα για να σου φτιάχνω το κέφι κατά τη διάρκεια της θεραπείας σου». Ο Μπράιαν, που καθόταν απέναντί μου στην παμπ, το καλοκαίρι του 2010, με κοίταξε μπερδεμένος.

Μόλις μου είχε πει ότι είχε διαγνωστεί με καρκίνο του εντέρου και υποψιάζομαι ότι ήλπιζε σε μια θεραπεία, όχι σε έναν επιστολογράφο. Αλλά όταν κάποιος σου λέει κάτι τόσο καταστροφικό, δεν νομίζω ότι είναι ασυνήθιστο να αισθάνεσαι αμήχανα, αβοήθητος και να λες κάτι που αργότερα εύχεσαι να μην είχες πει.

Όχι μόνο είχα πει ότι θα γράψω (ποιος γράφει γράμματα στις μέρες μας, για όνομα του Θεού;), είχα πει ότι θα του φτιάξουν το κέφι. Οπότε θα έπρεπε να είναι αστεία, και τι είναι αστείο στον καρκίνο; Ο Μπράιαν μου είπε αργότερα ότι πήγε σπίτι του εκείνο το βράδυ και σκέφτηκε ότι ήμουν λίγο παράξενη. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω.

Η φρέσκια φιλία μας

Ο Μπράιαν και εγώ είχαμε γνωριστεί έξι μήνες νωρίτερα σε διακοπές γιόγκα στην Ινδία. Είχα πάει για να βρω καταφύγιο από μια δουλειά στο Σίτι του Λονδίνου που με έπνιγε. Ζούσα στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας των 30 χρόνων μου, σε αναζήτηση νέας καριέρας και ζωής. Ο Μπράιαν ήταν ευτυχισμένος σύντροφος με τον Νιλ και ζούσε στην επαρχία. Είχαμε ελάχιστα κοινά – αλλά τα πηγαίναμε αρκετά καλά ώστε να κρατάμε επαφή, και έτσι βρεθήκαμε να πίνουμε ένα ποτό σε ένα μπαρ την επομένη της διάγνωσης.

Τις επόμενες δύο εβδομάδες προσπάθησα να ξεχάσω την προσφορά μου να γράφω γράμματα και ήλπιζα ότι το είχε κάνει και ο Μπράιαν. Αλλά μια μικρή φωνή συνέχισε να λέει: «Έχει καρκίνο και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γράψεις ένα γράμμα». Έτσι τελικά, ντροπιασμένη από την ίδια μου τη συνείδηση, κάθισα με ένα μεγάλο ποτήρι κρασί και έβαλα την πένα στο χαρτί. Το γράμμα μου ήταν πολύ καθημερινό: Αφηγήσεις για πράγματα που είχα παρατηρήσει ή ακούσει και που πίστευα ότι θα έκαναν τον Μπράιαν να χαμογελάσει, όπως οι γυναίκες στην πισίνα που συζητούσαν αν το χλώριο θα ξεθώριαζε τα φρύδια τους με τατουάζ και αποφάσισαν να κολυμπήσουν με το κεφάλι έξω από το νερό για κάθε ενδεχόμενο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alison Hitchcock (@alisonhitchcock2)

Η αρχή είχε γίνει

Εκείνο το γράμμα αποδείχθηκε ότι ήταν το πρώτο από τα περισσότερα από 100 που έγραψα στον Μπράιαν τα επόμενα τρία χρόνια, καθώς ο καρκίνος του περνούσε από το στάδιο 3 στο στάδιο 4 και υποβλήθηκε σε χειρουργικές επεμβάσεις, χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες.

Καθώς οι μήνες περνούσαν και τα γράμματά μου συνέχιζαν να πηγαίνουν, ο Μπράιαν μοιράστηκε μαζί μου τι σήμαιναν γι’ αυτόν τα τακτικά «δώρα» μου στο γραμματοκιβώτιο. Είχε σοκαριστεί από το πόσο απομονωμένος ένιωθε.

Δεν δούλευε πια, με τους φίλους του να μην ξέρουν τι να πουν, οπότε δεν έλεγαν τίποτα, η κοινωνική του ζωή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Είπε ότι τα γράμματά μου τον κρατούσαν συνδεδεμένο με έναν κόσμο από τον οποίο ένιωθε όλο και περισσότερο αποκομμένος. Έπαιρνε τα γράμματα στις συνεδρίες χημειοθεραπείας, όπου τα μοιραζόταν με άλλους ασθενείς και γελούσαν μαζί με τις ιστορίες μου. Το να ξέρει ότι κάποιος εκεί έξω τον σκεφτόταν ήταν μια πραγματική παρηγοριά, μου είπε.

Αλλά ακόμα πιο απροσδόκητο ήταν το πόσο πολύ μου άρεσε να γράφω. Δεν είχα υπάρξει ποτέ συγγραφέας, αλλά ενθουσιάστηκα, όχι μόνο για την αντίδραση του Μπράιαν, αλλά για όλη τη διαδικασία. Η συγγραφή επιστολών μου έδωσε την επιβεβαίωση ότι αυτό που έκανα – κάνοντας τον Μπράιαν να χαμογελάσει – άξιζε κάτι. Αλλά με έκανε επίσης να δω τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο.

Κάθε εβδομάδα κυνηγούσα ιστορίες, ανέκδοτα και μικρές χαρές που θα μπορούσα να μοιραστώ σε ένα γράμμα. Αναγκάστηκα να παρατηρώ και να ακούω πιο προσεκτικά, να καταλαβαίνω πιο συμπονετικά.

Και, ως κάποιος πολύ κλειστός χαρακτήρας, μοιράζοντας τόσο πολύ τον εαυτό μου μέσα από το γράψιμο, έμαθα να εμπιστεύομαι και να επιτρέπω να είμαι πιο ευάλωτη. Δεν ήταν μόνο ο κόσμος του Μπράιαν που άλλαζε – άλλαξε και ο δικός μου.

Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή

Ο Μπράιαν πήρε το πράσινο φως το 2013. Η νεοανακαλυφθείσα αγάπη μου για την πένα και το χαρτί με είχε οδηγήσει σε πτυχίο δημιουργικής γραφής και στην αυτοπεποίθηση να αφήσω τη δουλειά μου στην πόλη και να αναλάβω ρόλο σε λογοτεχνικό οργανισμό. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκα, με τον καλύτερο φίλο μου, τον Μπράϊαν, να είναι ο μοναδικός άντρας στη bachelorette μου.

Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Μπράιαν και εγώ θέλαμε και άλλοι να επωφεληθούν από τα γράμματα με τον ίδιο τρόπο που είχε επωφεληθεί εκείνος. Έτσι, το 2016, ιδρύσαμε τη φιλανθρωπική οργάνωση From Me to You για να εκπαιδεύσουμε και να εμπνεύσουμε όλους όσοι γνωρίζουν κάποιον που ζει με καρκίνο να παραμείνουν συνδεδεμένοι στέλνοντας ένα γράμμα ή μια κάρτα – έτσι ώστε να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να νιώσει τη μοναξιά ή την απομόνωση που είχε βιώσει αυτός.

Τελικά, η αρχική μου σκέψη αποδείχθηκε αποτελεσματική και πολύ ενθαρρυντική για τη ζωή όλων μας.

*Το βιβλίο From Me, To You των Alison Hitchcock και Brian Greenly (εκδόσεις Spellbound) κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στα βιβλιοπωλεία της Αγγλίας.