Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους δυτικούς ηγέτες να μην συμπαθούν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Κατά τη διάρκεια της 20ετούς παραμονής του στην κορυφή της πολιτικής της χώρας του, ο Τούρκος πρόεδρος έχει φυλακίσει δημοσιογράφους και στελέχη της αντιπολίτευσης, έχει καταστείλει βίαια τους διαδηλωτές και έχει διαχειριστεί θλιβερά την οικονομία.

Στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής, ο ισχυρός άνδρας έχει καλοπιάσει τη Ρωσία, εξαπέλυσε εισβολή στη Συρία και αξιοποίησε το βέτο του στο ΝΑΤΟ για να εμποδίσει την ένταξη της Σουηδίας σε μια κρίσιμη στιγμή για τη συμμαχία.

Τι ρόλο εξυπηρέτησε ο Ερντογάν

Υπάρχει όμως ένας λόγος για τον οποίο οι ηγέτες της ΕΕ ειδικότερα μπορεί να χάσουν τον γηράσκοντα ηγέτη σε περίπτωση που δεν καταφέρει να νικήσει τον κεντρώο διεκδικητή του προεδρικού θώκου, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, όταν οι Τούρκοι ψηφίσουν στις προεδρικές εκλογές στις 14 Μαΐου. Η παραμονή του Ερντογάν στην εξουσία, τα τελευταία χρόνια έχει πάρει μια όλο και πιο αυταρχική στροφή, με αποτέλεσμα να επιτραπεί στην ΕΕ να παρακάμψει το ζήτημα του κατά πόσον η Τουρκία θα πρέπει να ενταχθεί στις τάξεις της.

Για πολλούς Ευρωπαίους πολιτικούς, ο Ερντογάν υπήρξε ένα χρήσιμο πολιτικό φύλλο συκής, επιτρέποντας στην ΕΕ να αποκλείσει νομίμως οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση με την Άγκυρα για την ένταξη. Η ολοένα και πιο απαράδεκτη συμπεριφορά του, καθώς φυλάκισε πολιτικούς αντιπάλους και καταφέρθηκε εναντίον των κανόνων του κράτους δικαίου, έδωσε στην ΕΕ την πολιτική κάλυψη για να αποφύγει το ζήτημα. Μια αλλαγή στο καθεστώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή τη δυναμική.

«Αυτό που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια είναι ότι η Τουρκία και η ΕΕ κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις», δήλωσε ο Σελίμ Κουνεράλπ, πρώην πρέσβης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Η Τουρκία υπό τον Ερντογάν έχει απομακρυνθεί από τις ευρωπαϊκές αξίες- η διαδικασία ένταξης έχει σταματήσει εντελώς με αποτέλεσμα η ιδέα να γίνει η Τουρκία μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μην αποτελεί πλέον αξιόπιστο στόχο».

Μία αμφίρροπη σχέση

Η ιστορία των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας μετρά περισσότερα από 60 χρόνια. Το 1959, η Τουρκία υπέβαλε αίτηση σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, τον πρόδρομο της ΕΕ, η οποία οδήγησε στην υπογραφή της Συμφωνίας της Άγκυρας το 1963.

Ενώ μια σειρά από πραξικοπήματα και οικονομική και πολιτική αστάθεια έθεσαν το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ σε δεύτερη μοίρα. Η διαδικασία της ένταξης επανήλθε σε τροχιά από τη δεκαετία του 1980. Το 1987, η Τουρκία υπέβαλε αίτηση προσχώρησης στην ΕΟΚ. Μια δεκαετία αργότερα της χορηγήθηκε το καθεστώς της υποψήφιας χώρας και η χώρα άρχισε να λαμβάνει σημαντικά μέτρα για την εκπλήρωση των κριτηρίων ένταξης που έθεσε η ΕΕ.

Περίπου εκείνη την εποχή ο Ερντογάν ήρθε στην εξουσία. Όντας ένας μεταρρυθμιστής ηγέτης του νέου Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), μίλησε για πλουραλισμό, δημοκρατία και αρμονία, ξεκινώντας μάλιστα ειρηνευτικές συνομιλίες με την κουρδική ομάδα PKK.

Μετά από μια σύντομη περίοδο μέλιτος, οι σχέσεις με τις Βρυξέλλες σύντομα χάλασαν. Ο Ερντογάν απογοητευόταν όλο και περισσότερο από τον ρυθμό ένταξης στην ΕΕ- αρκετά κράτη μέλη κατέστησαν σαφές ότι δεν ήταν καθόλου πρόθυμα να δεχτούν την Τουρκία στο κλαμπ. Αυτή η διχογνωμία έδωσε τον τόνο για μια όλο και πιο εύθραυστη σχέση.

Οι παράγοντες επιδείνωσης των σχέσεων Ερντογάν – ΕΕ

Για την επιδείνωση των σχέσεων ευθύνονται διάφορα ζητήματα – με τις δύο πλευρές να δείχνουν με το δάχτυλο την άλλη.Η απόφαση της ΕΕ να δεχτεί την Κύπρο το 2004 αποτέλεσε σταθερό σημείο τριβής. Η Τουρκία κατέχει το βόρειο τμήμα του νησιού από το 1974 – γεγονός που η Λευκωσία θέλει να δει να αντιμετωπίζεται πριν συμφωνήσει σε στενότερες σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και της Άγκυρας.

Στη συνέχεια, υπήρξε το φαινόμενο Σαρκοζί. Το 2011, ο Γάλλος πρόεδρος πραγματοποίησε μια σύντομη πεντάωρη επίσκεψη στην τουρκική πρωτεύουσα. Μασώντας χαλαρά τσίχλα καθώς έφτανε στην Άγκυρα, το μήνυμά του ήταν σαφές: η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ήταν ένα όχι για τη Γαλλία. Πολλοί αξιωματούχοι δήλωσαν στο POLITICO ότι η επίσκεψη αυτή ήταν σημείο καμπής για τον Ερντογάν.

Στην άλλη πλευρά της σχέσης, ήταν η αυταρχική στροφή του Ερντογάν που έκρουσε τον κώδωνα του θανάτου για τις προοπτικές ένταξης της χώρας. Η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων στο πάρκο Γκεζί το 2013 προμήνυε μια ακόμη πιο δρακόντεια απάντηση σε μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016. Ο Ερντογάν φυλάκισε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και στη συνέχεια εδραίωσε την εξουσία του σε ένα συνταγματικό δημοψήφισμα το 2017, αφήνοντας τις προοπτικές ένταξης της χώρας στην ΕΕ στα τάρταρα.

Συγκεκριμένα, η σκληρή του δράση ήρθε σε αντίθεση με τα κριτήρια της Κοπεγχάγης – τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κάθε χώρα που θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ και οι οποίες περιλαμβάνουν εγγυήσεις γύρω από το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία των μειονοτήτων. Μέχρι το 2018, οι ηγέτες της ΕΕ είχαν βαρεθεί. Μια δήλωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου εκείνης της χρονιάς το έθεσε ευθέως: Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας «έχουν σταματήσει».

Νέα πνοή στις σχέσεις Τουρκίας – Δύσης

Το μεγάλο ερώτημα που πλανάται πάνω από τις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας είναι κατά πόσον αυτό θα αλλάξει μετά τις κάλπες των Τούρκων την Κυριακή. Οι εκλογές, που κάποτε θεωρούνταν ότι ο Ερντογάν θα χάσει, έχουν γίνει μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες της πολιτικής του καριέρας, με τις δημοσκοπήσεις να τον δείχνουν στήθος με στήθος με την αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του Κιλιτσντάρογλου.

Μια αλλαγή στην κυβέρνηση θα έδινε πιθανότατα νέα πνοή στη συνεργασία μεταξύ της Τουρκίας και της Δύσης. Ο Kılıçdaroğlu έχει δηλώσει ότι θέλει να επανεκκινήσει τη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ και θα δεσμεύσει την Τουρκία να συμμορφώνεται με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μια άλλη απομάκρυνση από τον Ερντογάν.

Ωστόσο, η προοπτική μιας νέας ηγεσίας στην Τουρκία μπορεί να μην εξαλείψει πολλές από τις βασικές αιτίες των τριβών. «Οι εσωτερικές προκλήσεις θα παραμείνουν οι ίδιες, όποιος και αν είναι στην εξουσία», δήλωσε η Gallia Lindenstrauss, ανώτερη ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Μελετών Εθνικής Ασφάλειας, μια δεξαμενή σκέψης.

«Υπάρχει μια βαθιά οικονομική κρίση και η σημερινή κυβέρνηση προσφέρει κάθε είδους λαϊκιστικά μέτρα για να ανακουφίσει την τρέχουσα κρίση πριν από τις εκλογές, τα οποία θα σταματήσουν μετά τις εκλογές».

Την αλλαγή της κυβέρνησης θέλει η Ουάσινγκτον

Η Ουάσινγκτον δεν έχει κρύψει την επιθυμία της για αλλαγή κυβέρνησης στην Τουρκία, ένα σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ. Το 2019, ο Τζο Μπάιντεν, τότε υποψήφιος για την προεδρία, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να υποστηρίξουν τους ηγέτες της τουρκικής αντιπολίτευσης «για να αναμετρηθούν και να νικήσουν τον Ερντογάν». «Πρέπει να πληρώσει ένα τίμημα [για τον αυταρχισμό του]», δήλωσε ο μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ σε συνέντευξή του – σχόλια που εξόργισαν την τουρκική κυβέρνηση.

Ο Lindenstrauss προέβλεψε μια «καλύτερη ατμόσφαιρα» μεταξύ των Βρυξελλών και της Άγκυρας σε περίπτωση που ο Kılıçdaroğlu έρθει στην εξουσία. Το εξακομματικό μπλοκ της αντιπολίτευσης έχει σηματοδοτήσει ότι θέλει να επαναφέρει τις σχέσεις με την ΕΕ και θα προχωρήσει στην ανατροπή ορισμένων μέτρων του Ερντογάν που παραβίαζαν τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, όπως η επιστροφή σε κοινοβουλευτικό αντί για προεδρικό σύστημα.

Αλλά τα υποκείμενα ζητήματα -με σημαντικότερο την Κύπρο, αλλά και την προοπτική ένταξης ενός τεράστιου, σχετικά φτωχού πληθυσμού στο μπλοκ- σημαίνουν ότι λίγοι στην Ευρώπη θα τρέξουν να ανοίξουν την πόρτα. Αν και λίγοι θα το πουν δημοσίως, πολλές χώρες είναι επίσης επιφυλακτικές στο να επιτρέψουν την ένταξη μιας χώρας με μουσουλμανική πλειοψηφία όπως η Τουρκία. «Δεν υπάρχει καμία περίπτωση τα κράτη μέλη της ΕΕ να είναι κοντά στο να σκεφτούν την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ», το θέτει ένας ανώτερος διπλωμάτης της ΕΕ στις Βρυξέλλες.

Προτάσεις για την αναζωογόνηση της σχέσης ΕΕ και Τουρκίας

Η Lindenstrauss δήλωσε ότι θα μπορούσε να φανταστεί πρόοδο σε θέματα όπως η απελευθέρωση της βίζας ή η επικαιροποίηση της τελωνειακής ένωσης μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, η οποία υφίσταται από το 1995, αλλά πιθανότατα όχι πολλά περισσότερα από αυτό. «Συμμετέχω στους σκεπτικιστές λέγοντας ότι νομίζω ότι τα προβλήματα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ υπήρχαν πριν από την αυταρχική στροφή του Ερντογάν», δήλωσε.

Ο İlke Toygür, ανώτερος συνεργάτης του CSIS, ενός think tank, δήλωσε ότι ο εκσυγχρονισμός της συμφωνίας σύνδεσης μεταξύ των δύο πλευρών είναι ένας τρόπος για την αναζωογόνηση των σχέσεων. «Αντίθετα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής της ΕΕ θα πρέπει να υιοθετήσουν ένα πιο κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο», δήλωσε. Πρότεινε ότι οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να επωφεληθούν από μια συμφωνία σύνδεσης όπως αυτές που έχει η ΕΕ με άλλες χώρες που ξεκίνησαν τη διαδικασία ένταξης πιο πρόσφατα.

Μια ανανεωμένη συμφωνία θα μπορούσε να καλύψει θέματα όπως η δράση για το κλίμα, η μετανάστευση και το εμπόριο που θα βελτίωνε τη σχέση με τις Βρυξέλλες, εξομαλύνοντας τον δρόμο όταν έρθει το πιο δύσκολο ζήτημα της ένταξης. Άλλοι ήταν πιο επιφυλακτικοί και πρότειναν ότι δεν θα πανηγύριζαν απαραίτητα όλοι στην Ευρώπη για την απώλεια του Ερντογάν. «Για ορισμένους στην ΕΕ μπορεί να είναι ευνοϊκό να έχουν έναν αυταρχικό ηγέτη δίπλα τους και μια πιο συναλλακτική σχέση με την Τουρκία, παρά να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα της ένταξης», δήλωσε ο Galip Dalay, ειδικός σε θέματα Τουρκίας στη δεξαμενή σκέψης Chatham House.

Headlines