Κυβερνήσεις μειοψηφίας
Ανάμεσα στην επιλογή μεταξύ κυβερνήσεων αναγκαστικής και απρόθυμης συγκατοίκησης και κυβερνήσεων μειοψηφίας, το πραγματικό ερώτημα, που σπανίως τίθεται, είναι το γιατί δεν διαμορφώνονται πλέον κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές για τη διαμόρφωση ισχυρών εκλογικών μπλοκ
Οι μέχρι τώρα δυναμικές μπροστά στις εκλογές παραπέμπουν στο ότι εάν δεν υπάρξει κάποια ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων για μια κυβέρνηση συνεργασίας από τις εκλογές που θα διεξαχθούν στις 21 Μαΐου με σύστημα απλής αναλογικής, τότε το ερώτημα είναι εάν στις εκλογές στις 2 Ιουλίου θα υπάρξει κόμμα που θα ξεπερνά το κρίσιμο όριο του 37,5%. Το παράδοξο είναι ότι αυτό που περιγράφεται ως νικηφόρο αποτέλεσμα στις δεύτερες εκλογές, δηλαδή ένα ποσοστό γύρω στο 38%, είναι χαμηλότερο από τα ποσοστά που πήραν κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι και τις εκλογές του 2009. Για την ακρίβεια, σε μια χώρα που μέχρι τότε είχε μια ισχυρή παράδοση δικομματισμού, αυτό ήταν ένα ποσοστό αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το γεγονός ότι υπάρχει μια σχετική υποχώρηση της συμμετοχής στις εκλογές σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, σχηματίζεται η εικόνα πιθανών κυβερνήσεων μειοψηφίας.
Βεβαίως στον αντίποδα κανείς θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι η απλή αναλογική διαμορφώνει όρους μιας διαρκούς πίεσης για κυβερνήσεις συνεργασίας που δεν στηρίζονται απαραίτητα σε πραγματική προγραμματική σύγκλιση, με αποτέλεσμα, όπως ως έναν βαθμό συμβαίνει στην Ευρώπη, οι ψηφοφόροι τελικά να επιλέγουν όχι βασικές στρατηγικές, αλλά απλώς τα κόμματα που θα υποστηρίξουν συγκεκριμένες «ατζέντες» εντός κυβερνητικών συμμαχιών που δεν αντιστοιχούν στις όποιες πραγματικές κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές και διαιρέσεις.
Ανάμεσα στην επιλογή μεταξύ κυβερνήσεων αναγκαστικής και απρόθυμης συγκατοίκησης και κυβερνήσεων μειοψηφίας, το πραγματικό ερώτημα, που σπανίως τίθεται, είναι το γιατί δεν διαμορφώνονται πλέον κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές για τη διαμόρφωση ισχυρών εκλογικών μπλοκ. Εν μέρει αυτό αντανακλά τη μετατόπιση των κομμάτων εξουσίας προς το «Κέντρο» (και παραλλαγές νεοφιλελευθερισμού). Κυρίως, όμως, αντανακλά μια βαθύτερη αδυναμία ανασύνθεσης της ενότητας, σε επίπεδο μαζικής συμμετοχής, κοινωνικής διεκδίκησης, πολιτικής πράξης και ηγεμονικής οπτικής των κοινωνικών κατηγοριών που συνιστούν τη μεγάλη – και πολιτικά ουσιωδώς αποκλεισμένη από τις διαδικασίες αποφάσεων – εργαζόμενη πλειοψηφία στις σύγχρονες κοινωνίες.
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις