Μέσα στο ντελίριο της μεταμεσονύκτιας παράστασης «Nostalgia Generation»

Λένε ότι όποιος έζησε τα 90s, μέχρι το μεδούλι τους, δεν τα θυμάται. Ίσως επειδή δε υπήρχαν τα κινητά να καταγράψουν τις στιγμές, να τις ανεβάσουν στα σόσιαλ, να συλλέξουν καρδούλες σαν αχόρταγοι Pac-Man του συναισθήματος και να μείνουν στο iCloud για πάντα; Ίσως επειδή γράφαμε την τεχνολογία στα παλιά μας Air Jordan και συνεχίζαμε να χορεύουμε στα dance floor σαν να μην υπάρχει αύριο;

Ευτυχώς, όμως, υπάρχει αύριο. Κι αυτό το αύριο είναι σήμερα.

Σήμερα, λοιπόν, παίζεται η παράσταση κωμωδίας «Nostalgia Generation» και οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης, αφηνιασμένης, ελπιδοφόρας και εξωστρεφούς εποχής περνούν από μπροστά μας, σειριακά και ακανόνιστα, γεμάτα εκπλήξεις, όπως τα ποστ από το newsfeed μας.

«Μία σύγχρονη κωμωδία για τη γενιά των millennials που στέκεται σήμερα εδώ τόσο νέα και τόσο vintage» δηλώνει η Ομάδα Ντουθ των ηθοποιών, ενώ η σκηνοθέτις προσθέτει:

«Δεν είναι ακριβώς παράσταση. Δεν είναι ακριβώς θέατρο. Δεν είναι ακριβώς περφόρμανς. Δεν είναι ακριβώς συναυλία. Είναι μάλλον ένα reunion. Μια σκανδαλώδη άνοιξη του 2023, στο απόλυτο παρόν, συναντιόμαστε να ξεκαθαρίσουμε την αποθήκη της προσωπικής και κοινωνικής μας μνήμης, να σατιρίσουμε το σύνδρομο της νοσταλγίας που μας πιάνει μπροστά σε ένα φόρεμα με παγιέτες, ένα view master κι ένα τραγούδι ελληνικού ροκ των 90ς, να (ξανα)μάθουμε να μιλάμε “σωστά”, να γελάσουμε με την πρόωρη κρίση ηλικίας και να σας αφιερώσουμε ένα βράδυ χαοτικό με τραγούδια, σειρές, βίντεο κλιπ και…πένθος. Σε όποια γενιά κι αν ανήκετε είστε ευπρόσδεκτ@ να γελάσετε μαζί μας, να τραγουδήσουμε παρέα τα τραγούδια εκείνα που θέλετε να μείνουν στην ιστορία αλλά κι αυτά που θέλετε να εξαφανιστούν από την παγκόσμια playlist. Φτάνει με τη νοσταλγία. Ας πιούμε σε αυτό. Δεν είναι και τόσο εύκολο όσο ακούγεται».

«Φτάνει πια με τη νοσταλγία. Ας σπάσουμε τα ντίσκμαν και τα κασετόφωνα»

Αντί προλόγου της συνέντευξης θα δώσω το κείμενο που συνοδεύει την παράσταση ορίζοντας το φόντο της χωροχρονικής κάψουλας στην οποία επιβιβάζονται ηθοποιοί και κοινό. Μια κάψουλα γεμάτη lifestyle αναφορές, εικόνες περασμένων δεκαετιών που συνεχίζουν να έρχονται στη μνήμη σαν φίλοι που αγαπήθηκαν πολύ:

«Από τα επικά ταξίδια με το Ροδάνθη μέχρι τον Covid19, από τον Κώστα Τουρνά μέχρι τη Billie Eilish, από τη φάση μέχρι τον φασαίο και από τον Τιτανικό μέχρι τον τυφώνα με ονοματεπώνυμο, μία παρέα 40αρηδων συνειδητοποιεί, εν έτει 2023, ότι δεν έχει πια πρόσβαση στην εφηβική της ηλικία.

Ένα sitcom ντοκιμαντέρ με live μουσική για όλους εκείνους που οι εξελίξεις τους ξεπέρασαν και ετοιμάζονται τόσο πρόωρα να “κάτσουν με τη νεολαία”. Αυτή η παράσταση / περφόρμανς / DIY συναυλία αρχίζει απροσδόκητα, συμβαίνει σε όλους τους χώρους του θεάτρου και περιλαμβάνει τη συνειδητή ή ασυνείδητη συμμετοχή του κοινού. Βάλτε ποτό, και περιηγηθείτε ελεύθερα στο χώρο (και στις αναμνήσεις) καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.

Τελικά, τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία; Τα ράσα κάνουν τον παπά; Μπορεί το ChatGPT να γράψει τα κείμενα της Βιρτζίνια Γουλφ και του Σάλιντζερ; Η νοσταλγία θα νικήσει την κατάθλιψη;

Ως άλλοι απόγονοι των πρωταγωνιστών της Οικογένειας Τενενμπάουμ του Wes Anderson, οι ήρωες αυτής της ιδιότυπης παράστασης, πάσχουν από το ίδιο αφόρητο και εθιστικό συναίσθημα της νοσταλγίας. Κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης, μπαίνουν στην αποθήκη και ανάμεσα σε σακούλες σκουπιδιών, τηλεοράσεις, CD και κασέτες χορεύουν, τραγουδάνε, πίνουν στο μπαρ, γυρίζουν βίντεο κλιπ και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο καινούριο.

Ένα τρίωρο πάρτι, με τραγούδια που αγαπάμε να μισούμε, με αστείες μόδες που όλοι υιοθετήσαμε, με γλυκόπικρα συναισθήματα, άφθονο γέλιο και guests-έκπληξη, αφιερωμένο στις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές.

Φτάνει πια με τη νοσταλγία. Ας σπάσουμε τα ντίσκμαν και τα κασετόφωνα».

Ίσως εδώ ταιριάζει το ποίημα του Σαρλ Μπωντλέρ:

Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου

που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη,

πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι;

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.

Αλλά μεθύστε.

Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού,

στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού,

μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας,

ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο η χαμένο,

ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,

το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά,

το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά,

ρωτήστε τι ώρα είναι,

και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,

θα σας απαντήσουν: Είναι η ώρα να μεθύσετε!

Η κουβέντα με την σκηνοθέτιδα, Βάσια Ατταριάν, ήταν σαν σκηνή από την παράσταση. Άμεση, ατακαδόρικη και «δικιά»μας.

-Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της γενιάς των μιλένιαλς; / Γιατί αυτή η γενιά έφτασε τόσο γρήγορα στην «κρίση μέσης ηλικίας», αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο;

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι φυσικά αυτή η κατηγοριοποίηση είναι χρήσιμη και ενδιαφέρουσα αλλά δεν μπορώ να απαντήσω για μια ολόκληρη γενιά. Μπορώ να απαντήσω για μένα που ανήκω σε αυτή τη γενιά.

Γεννήθηκα στο τέλος του 1989, ανήκω με βάση την κατηγοριοποίηση στην γενιά Υ, ανήκω στους millennials, στην nostalgia generation. Έχω φορέσει 90ς ρούχα ως παιδί, έχω ακούσει Nirvana και έντεχνο, έχω μάθει με πίεση ξένες γλώσσες, έχω περάσει την φρικτή μόδα των 00ς, έχω περάσει από το walkman, στο diskman, στο πρώτο mp3 και στο smartphone. Ανήκω στην τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς social media. Αυτό είναι γεγονός – ούτε θετικό ούτε αρνητικό απαραίτητα.

Μεγάλωσα με άλλες τεχνολογικές εικόνες και άλλες κοινωνικές και οικονομικές αντιλήψεις. Στα τέλη της δεκαετίας του 2000 είχαν όλα αλλάξει. Αυτό προκαλεί, όπως λένε, ένα αίσθημα ότι η εποχή με ξεπέρασε και νοσταλγώ τις εικόνες, τις μουσικές, τις μόδες της παιδικής κι εφηβικής μου ηλικίας πολύ νωρίς. Κι όλες αυτές οι εικόνες γίνονται ξανά της μόδας. Γίνονται revivals, sequels, ρούχα στα μαγαζιά, remixes.

-Ποιες είναι οι ανησυχίες αυτής της γενιάς και ποιοι οι φόβοι της; 

Νομίζω πως η μεγαλύτερη ανησυχία είναι ότι ο κόσμος προχωράει και πρέπει να ξαναμάθει να μιλάει σωστά, να σκέφτεται αλλιώς, και να ξεπεράσει αυτό το κλισέ του «κάποτε τα πράγματα ήταν καλύτερα».

-Μιλήστε μου για την παράσταση και για την ιδέα πίσω από το θέμα.

Πρόκειται για μια τρίωρη παράσταση-περφόρμανς όπου δέκα πρόσωπα αδειάζουν μια αποθήκη, ξεκαθαρίζουν πράγματα, θυμούνται, πετάνε, τραγουδάνε, απελπίζονται και παλεύουν να μείνουν στο παρόν. Η ιδέα προέκυψε τυχαία μέσα από παρατήρηση των φίλων μου  που επανέρχονταν στις μουσικές και τις μόδες της εφηβείας τους τα τελευταία χρόνια, βρίσκοντας εκεί κάποιο ψυχικό καταφύγιο, πάσχοντας από κάποιο κωμικοτραγικό σύνδρομο νοσταλγίας. Δεν θα την ονόμαζα ακριβώς παράσταση, πιο πολύ είναι μια μετακόμιση που το κοινό κάθεται δίπλα μας και παρακολουθεί όσο και όπως θέλει (έχει τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνει, να πίνει ποτό στο μπαρ), να τραγουδήσει μαζί μας τα τραγούδια που θα ήθελε να μείνουν από τις προηγούμενες δεκαετίες και όσα θα ήθελε να διαγραφούν.

-Οι millenials τι σχέση έχουν με το θέατρο; 

Δεν έχω ιδέα. Οι millenials που ξέρω εγώ το αγαπούν. Πήγαιναν συχνά και μετά λιγότερο γιατί οικονομικά τα πράγματα χειροτέρεψαν. Πήγαιναν στο Αμόρε, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στο Bios, είδαν την μεγάλη άνθιση του θεάτρου στα 90ς και τα 00ς και συχνά αναπολούν και τις αγαπημένες τους παραστάσεις από τότε.

-Γιατί αποφασίσατε να κάνετε και μεταμεσονύκτιες παραστάσεις; 

Αποφασίσαμε ότι ταιριάζει στο θέμα, στην ατμόσφαιρα και επίσης είναι και μια προσπάθεια επαναφοράς μιας ιδέας που συνέβαινε στα 00ς (το θέατρο Αμόρε είναι η βασική μας αναφορά μεταμεσονύκτιων παραστάσεων που αγαπήσαμε). Μας λείπουν. Γι’ αυτό.

-Πείτε μου λίγα λόγια για σας, την πορεία σας και το όραμά σας.

Ήμουν και είμαι πολύ τυχερή. Συνάντησα στο θέατρο και τον τελευταίο καιρό και στο σινεμά καταπληκτικούς ανθρώπους, φοβερούς δημιουργούς και συνεργάτες. Το όραμα μου είναι να μπορώ να δοκιμάζω με τους βασικούς συνεργάτες και φίλους κάπου κάπου μια καινούρια δημιουργία που τη φτιάχνουμε όλοι και όλες μαζί. Και να μπορούμε να πληρωνόμαστε για να το κάνουμε.

«Ένα πένθιμο πάρτ για μια λυπημένη γενιά με χαρούμενες φωτογραφίες»

Και τώρα η ώρα της Ομάδας Ντουθ. Ρώτησα όλους τους ηθοποιούς την ίδια ερώτηση: «Τι θα λέγατε σε κάποιον που θα σας έκανε την ερώτηση “μίλησέ μου με μια ατάκα για την παράσταση Nostalgia Generation”»; Ιδού τι απάντησαν. Enjoy!

Ευδοξία Ανδρουλιδάκη:

«Η άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας, εισβάλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά».

Ειρήνη Γεωργακάκη:

«Ας το παραδεχτούμε. Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα που έχουν συμβεί στην ελληνική δραματουργία».

Μυρτώ Μακρίδη:

«Ετεροχρονισμένες πρωτοχρονιές μέσα στο καλοκαίρι. Αυτό είναι το πιο New Ageπράγμα που θα μπορέσει να ζήσει ο άνθρωπος στο μέλλον».

Κατερίνα Μαυρογεώργη:

«Έλα να δεις το Nostalgia Generation και θα με θυμηθείς»

Προμηθέας Nerattini Δοκιμάκης:

«You do you».

Κέλλυ Παπαδάπούλου:

«Ένα πένθιμο πάρτ για μια λυπημένη γενιά με χαρούμενες φωτογραφίες».

Ιωάννα Ραμπαούνη:

«The Young and the Restless are still on» ή «Τα Ατίθασα Νιάτα παίζονται ακόμα».

Σεραφείμ Ράδης:

-What’s in the nostalgia box?

-You don’t want to know…or do you?

ή

-Τι υπάρχει μέσα στην κούτα της νοσταλγίας;

-Δεν θες να ξέρεις…ή μήπως θες;

Πληροφορίες για την παράσταση:

Nostalgia Generation

Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Κεραμεικός, 2103455020)

Παραστάσεις: Πεμ.-Κυρ: 21.00

Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ, 10 ευρώ (μειωμένο)

Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr