γράφουν: Άννα Ανδρέου, Δημήτρης Τριανταφύλλου*

Σε αυτή την ενότητα παρουσιάζουμε επιγραμματικά μερικές από τις κύριες έννοιες – όπως μεταξύ άλλων τον Αιώνα της Τουρκίας, τη Γαλάζια Πατρίδα και την Κόκκινη Μηλιά – που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο της σύγχρονης Τουρκίας και που θεωρούμε ότι χρήζουν περισσότερης επεξήγησης, διότι συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόηση των τάσεων, ιδεολογιών και οραμάτων που επικρατούν.

Παραθέτουμε επίσης συνοπτικές πληροφορίες για διάφορα θέματα που επίσης είναι μέρος του δημοσίου διαλόγου όπως, για παράδειγμα, μερικά από τα επιτεύγματα της Τουρκικής Αμυντικής Βιομηχανίας, το κουρδικό ζήτημα, ο ρόλος και η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Ρωμιών.

Εθνικό Όραμα (Milli Görus)

Είναι μια ισλαμιστική ιδεολογία – και πολιτικό κίνημα – την οποία ανέπτυξε ο ισλαμιστής ηγέτης Νετζμετίν Ερμπακάν (Necmettin Erbakan) το 1969, και εξακολουθούν να υιοθετούν επίσημα δύο κόμματα: το Κόμμα Ευδαιμονίας (Saadet) με ηγέτη τον Τεμέλ Καραμολάογλου (Temel Karamollaoğlu) και το Νέο Κόμμα Ευημερίας (Yeniden Refah Partisi) με ηγέτη τον Φατίχ Ερμπακάν (Fatih Erbakan), γιο του Νετζμετίν Ερμπακάν.

Και τα δύο αυτά κόμματα θεωρούν ότι αποτελούν συνέχεια του κόμματος του Νετζμετίν Ερμπακάν. Το πρώτο υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και το δεύτερο την υποψηφιότητα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Το Εθνικό Όραμα υποστηρίζει ένα πρόγραμμα πολιτιστικής ανανέωσης, εκβιομηχάνισης, κοινωνικής δικαιοσύνης και ηθικής ανάπτυξης ως θεραπεία στα κοινωνικά προβλήματα που προκαλούνται από την εκκοσμίκευση και τον εκδυτικισμό. Επανεξετάζει την οθωμανική ιστορία για να καταδείξει τη σημαντική συμβολή των Τούρκων στον ισλαμικό πολιτισμό και αποδίδει την παρακμή της στον εκδυτικισμό.

Ζητά την αποκατάσταση των μουσουλμανικών και τουρκικών εθνικών αξιών. Το κίνημα δίνει έμφαση στη θρησκευτική εκπαίδευση και έχει γίνει ο υπερασπιστής των σχολείων Ιμάμ Χατίπ (Imam Hatip), στα οποία διδάσκονται θρησκευτικά μαθήματα μαζί με άλλα θέματα. Το Εθνικό Όραμα υποστηρίζει ότι η Τουρκία μπορεί να αναπτυχθεί με τη δική της ισχύ, χωρίς τις δυτικές παρεμβάσεις, προστατεύοντας τις θρησκευτικές της αξίες και βασιζόμενη στην υποστήριξη και συνεργασία των μουσουλμανικών χωρών.

Υπό την ηγεσία του Ερμπακάν, το Κίνημα Εθνικών Προοπτικών σχημάτισε μια διαδοχή πολιτικών κομμάτων και συμμετείχε σε τρεις κυβερνήσεις συνασπισμού τη δεκαετία του 1970. Ήταν εταίρος στην κυβέρνηση συνασπισμού που σχηματίστηκε από τον Ερμπακάν το 1996.

Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) ιδρύθηκε αποχωρώντας από το Εθνικό Όραμα. Ωστόσο ιδρυτές του ΑΚΡ, όπως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Μπουλέντ Αρίντς και ο Αμπντουλάχ Γκιουλ, είχαν ξεκινήσει στην πολιτική με το Εθνικό Όραμα.

Ιδεαλιστικές Εστίες ή Γκρίζοι λύκοι (Ülkü Ocakları)

Οι Ιδεαλιστικές Εστίες (Ülkü Ocakları) είναι ακροδεξιά παραστρατιωτική οργάνωση νέων, η οποία περιγράφεται ως υπερεθνικιστική και νεοφασιστική και συνδέεται με τον Κόμμα Εθνικής Δράσης (ΜΗΡ). Η ιδεολογία της βασίζεται στην ανωτερότητα της τουρκικής φυλής και του τουρκικού έθνους. Η οργάνωση εργάζεται για μια «ιδανική» Τουρκία, την οποία περιγράφει ως σουνιτική, ισλαμική και ένα έθνος που κατοικείται από «αληθινούς» Τούρκους.

Υπάρχει εχθρότητα στην ιδεολογία και τις δραστηριότητές τους απέναντι σε όλα σχεδόν τα μη σουνιτικά στοιχεία στην Τουρκία, συμπεριλαμβανομένων Κούρδων, Αλεβιτών, Αρμενίων, Ελλήνων, Χριστιανών και Εβραίων. Είναι παντουρκιστές και στοχεύουν στο να ενώσουν τους τουρκικούς λαούς σε ένα κράτος που εκτείνεται από τα Βαλκάνια μέχρι την Κεντρική Ασία.

Το όνομα Γκρίζοι Λύκοι (Bozkurtlar) που χρησιμοποιείται ανεπίσημα είναι εμπνευσμένο από τη θηλυκή λύκαινα Asena στον θρύλο του Εργκένεκον που σχετίζεται με την καταγωγή των Τούρκων. Ο χαιρετισμός τους είναι μια γροθιά στην οποία σηκώνονται ο δείκτης και το μικρό δάχτυλο.

Οι Ιδεαλιστικές Εστίες ήταν η παραστρατιωτική πτέρυγα του ΜΗΡ πριν από το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980. Ιδρύθηκε από τον συνταγματάρχη Αλπαρσλάν Τουρκές, στις αρχές τις δεκαετίας του 1960 και έδρασε κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του 1970, κατά την περίοδο βίας στην Τουρκία μεταξύ αριστερών και δεξιών.

Υποστηρίχθηκε ότι βρισκόταν πίσω από τη σφαγή στην Πλατεία Ταξίμ την Πρωτομαγιά του  1977. Ο ρόλος της οργάνωσης στην απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη-Παύλου το 1981 από τον Μεχμέτ Αλί Αγτσά (Mehmet Ali Αğca), ο οποίος ήταν μέλος των Ιδεαλιστικών Εστιών, δεν ξεκαθάρισε ποτέ. Υπάρχουν υποψίες ότι κρυβόταν στο «βαθύ κράτος».

Επέκτειναν τα πεδία δραστηριότητάς τους σε χώρες με τουρκικούς και μουσουλμανικούς πληθυσμούς, όπως η Σοβιετική Ένωση. Το Αζερμπαϊτζάν απαγόρευσε τη δράση τους στη χώρα το 1995, και το Καζακστάν το 2005, περιγράφοντάς τους ως τρομοκρατική οργάνωση. Το 2020 απαγορεύτηκαν στη Γαλλία λόγω ρητορικής μίσους και τον Μάιο του 2021 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάλεσε τα κράτη – μέλη της ΕΕ να τους χαρακτηρίσουν τρομοκρατική οργάνωση. Οι Ιδεαλιστικές Εστίες μεταρρυθμίστηκαν το 1997 από τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Η οργάνωση δραστηριοποιείται και στην κατεχόμενη Κύπρο.

Κόκκινη Μηλιά (Kızıl Elma)

H Kόκκινη Μηλιά είναι ένα από τα σημαντικά σύμβολα του τουρκικού εθνικισμού, συμβολίζει έναν στόχο και σκοπό για τα τουρκικά κράτη. Είναι ένα μέρος όπου πρέπει να φτάσει κανείς, μια πόλη που πρέπει να κατακτηθεί, άλλοτε το ιδανικό της ίδρυσης ενός κράτους, άλλοτε το ιδανικό μιας παγκόσμιας κυριαρχίας και άλλοτε το ιδανικό της τουρκικής ενότητας.

Η εικόνα της Κόκκινης Μηλιάς γεννήθηκε για πρώτη φορά μεταξύ των Τούρκων της Κεντρικής Ασίας. Είναι το όραμα του παντουρκισμού και συμβολίζει την επανένωση των Τούρκων από τον Καύκασο, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ασία έως τη Μέση Ανατολή. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η Κόκκινη Μηλιά ορίστηκε ως το συμβολικό όνομα που χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί για τις πόλεις της Ρώμης και της Βιέννης. Όταν ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής ρωτήθηκε πού είναι η Κόκκινη Μηλιά απάντησε: «Πρώτα η Βιέννη, μετά η Ρώμη». Αν και χρονολογείται πριν οι Τούρκοι γίνουν μουσουλμάνοι, το ισλάμ έγινε συστατικό μέρος της Κόκκινης Μηλιάς.

Με την τουρκική στρατιωτική επιχείρηση στο  Αφρίν το 2018, το ιδεώδες της Κόκκινης Μηλιάς ήρθε ξανά στο προσκήνιο. Ένας στρατιώτης που συμμετείχε στην επιχείρηση ρωτήθηκε «Ποιος είναι ο προορισμός;» και απάντησε: «Η Κόκκινη Μηλιά». Εκείνες τις μέρες ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπενθύμισε τα λόγια του στρατιώτη εκείνου σε μια ομιλία του: «Ναι, έχουμε ένα κόκκινο μήλο. Οδεύουμε προς αυτόν τον στόχο». Ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν, σε μια προσπάθεια να μετριάσει τα λόγια του τούρκου Προέδρου,  εξήγησε τι εννοούσε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: «Σήμερα, το 2018, το κόκκινο μήλο είναι ο στόχος της Δημοκρατίας της Τουρκίας να ζήσει με ειρήνη, ηρεμία, ευημερία και ανεξαρτησία με όλους τους πολίτες της».

Αιώνας της Τουρκίας (Türkiye Yüzyılı)

Σε μια ομιλία του στις 28 Οκτωβρίου του 2022, ο τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν παρουσίασε το όραμά του και του κόμματός του για τα την Τουρκία της επομένης εκατονταετίας. Αποκαλούμενο ως ο «Αιώνας της Τουρκίας», το όραμα εκδηλώθηκε κατόπιν του αιτήματος της χώρας τον Δεκέμβριο του 2021 να αποκαλείται ως «Türkiye» στις διεθνείς της σχέσεις και συναλλαγές. Για την τουρκική κυβέρνηση, ο όρος «Türkiye» αντιπροσωπεύει  και εκφράζει καλυτέρα τον πολιτισμό και τις αξίες του τουρκικού λαού.

Ως εκ τούτου, ο «Αιώνας της Τουρκίας» είναι ένα στρατηγικό όραμα για τον δεύτερο αιώνα ζωής της Τουρκικής Δημοκρατίας που συνοψίζεται σε 16 στοιχεία:  βιωσιμότητα, ηρεμία, ανάπτυξη, αξίες, δύναμη, επιτυχία, ειρήνη, γνώση, δικαιώματα, αποτελεσματικότητα, σταθερότητα, αγάπη, επικοινωνία, ψηφιακή τεχνολογία, παραγωγή και μέλλον.

Αυτά τα στοιχεία εκφράζουν τρία γενικότερα αφηγήματα. Το πρώτο είναι η εκπόνηση ενός δημοκρατικού Συντάγματος που θα αντικαταστήσει το υπάρχον του 1982 που είχε υιοθετηθεί μετά το πραξικόπημα τις 12ης Σεπτεμβρίου 1980. Το δεύτερο αφορά την έμφαση σε μια ισχυρή, και αυτόνομη νέα Τουρκία που βασίζεται μεταξύ άλλων στην υλική δύναμη, την επιστήμη, τη βιομηχανία. Το τρίτο αφήγημα προωθεί την ιδέα της ηθικής ανωτερότητας μιας «μεταδυτικής» Τουρκίας.

Ο όρος «Αιώνας της Τουρκίας» είναι από τα κεντρικά αφηγήματα της προεκλογικής εκστρατείας του τούρκου Προέδρου και του AKP σε συνδυασμό με το όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας, την προβολή των επιτευγμάτων της κυβερνητικής παράταξης τις δύο τελευταίες δεκαετίες, την εκβιομηχάνιση της χώρας και την εγχώρια παραγωγή  (βλέπε το αυτοκίνητο ΤOGG), τη ραγδαία ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας, την απεξάρτηση των ενόπλων δυνάμεων από ξένους προμηθευτές, κ.λπ.

Γαλάζια Πατρίδα (Mavi Vatan)

Η Γαλάζια Πατρίδα είναι μια πρωτοβουλία ή όραμα άμεσα συνδεδεμένο με το όραμα του «Αιώνα της Τουρκίας» όπου, στην προσπάθειά της να αναζωογονήσει την τουρκική επιρροή σε τρεις ηπείρους, η Τουρκία επιδιώκει μια ριζική αναθεώρηση του περιφερειακού status quo προβάλλοντας την ισχύ της σε γειτονικές περιοχές. Αυτό κορυφώνεται με τις φιλοδοξίες της Τουρκίας για τη Γαλάζια Πατρίδα – την ιδέα ότι η Τουρκία πρέπει να ανακτήσει την εμπορική και θαλάσσια ισχύ στη Μεσόγειο.

Η υιοθέτηση του οράματος της Γαλάζιας Πατρίδας εγκαινιάστηκε με τη μεγαλύτερη ναυτική άσκηση στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας, που πραγματοποιήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2019 και διήρκεσε 10 ημέρες. Η άσκηση είχε στόχο να δοκιμάσει την ικανότητα της Τουρκίας να διεξάγει πόλεμο ταυτόχρονα σε τρία μέτωπα: τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελούν συλλογικά τα 462.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που συνθέτουν τον θαλάσσιο χάρτη της Γαλάζιας Πατρίδας. Στη στρατιωτική άσκηση συμμετείχαν 103 στρατιωτικά πλοία και 20.000 στρατιώτες, με το τουρκικό ναυτικό να επισκέπτεται 33 λιμάνια στην Τουρκία και άλλα επτά στο εξωτερικό, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.

Ο κύριος στόχος της Γαλάζιας Πατρίδας είναι να επιτύχει και να εδραιώσει τον έλεγχο της Τουρκίας στις γύρω θάλασσές της για να αυξήσει την περιφερειακή και διεθνή επιρροή της και εν τέλει να ελέγξει τους νέους ενεργειακούς πόρους. Με την προσήλωση στη Γαλάζια Πατρίδα, η Τουρκία εφαρμόζει μια επεκτατική ενεργειακή πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο, αναζητώντας αποθέματα φυσικού αερίου. Γενικότερα, η Τουρκία θέλει να ελέγχει τη Μεσόγειο Θάλασσα, το Αιγαίο, τη Μαύρη Θάλασσα, ακόμη και την Ερυθρά Θάλασσα, στην προσπάθειά της να εδραιωθεί ως μια μεγάλη θαλάσσια, οικονομική, στρατιωτική, και πολιτική περιφερειακή δύναμη.

Μαφία (Mafya)

Τη δεκαετία του 1970, η τουρκική μαφία ασχολήθηκε με το εμπόριο όπλων, τη δεκαετία του 1980 με το εμπόριο ηρωίνης και στη συνέχεια με την παράνομη διακίνηση ανθρώπων. Ορισμένα μέλη της μαφίας έχουν δεσμούς με το βαθύ κράτος της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Οργανισμού Πληροφοριών (ΜΙΤ) και των Ιδεαλιστικών Εστιών (Γκρίζοι Λύκοι). Αυτοί οι δεσμοί αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια του σκανδάλου του Σουσουρλούκ τον Νοέμβριο του 1996.

Ένα μεγάλο ποσοστό των εγκληματικών αυτών οργανώσεων προέρχεται από τη Μαύρη Θάλασσα της Τουρκίας, και ιδιαίτερα την Τραπεζούντα και αποτελούνται από Τούρκους και Λαζούς (Πόντιους). Είναι γνωστό ότι μαφιόζοι από τη Μαύρη Θάλασσα όπως ο Αλαατίν Τσακιτζί(Alaatin Çakıcı)και ο Τζενγκίζ Τετζί (Cengiz Telci) συνδέονται με τις Ιδεαλιστικές Εστίες (Γκρίζοι Λύκοι). Εγκληματικές οργανώσεις κουρδικής καταγωγής από τη Νοτιοανατολική Τουρκία οι οποίες ασχολούνται με το λαθρεμπόριο ηρωίνης και όπλων, όπως η οργάνωση του Χουσεΐν Μπαϊμπασίν (Hüseyin Baybaşin), κατηγορήθηκαν ότι συνδέονται με το ΡΚΚ, αλλά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Εγκληματικές συμμορίες ιδρύθηκαν και από μετανάστες Τουρκοκυπρίους σε εργατικές γειτονιές του Λονδίνου και ασχολούνταν κυρίως με τη διακίνηση ναρκωτικών, τις ένοπλες ληστείες και το ξέπλυμα χρήματος.

Τα τελευταία χρόνια το πλέον συζητημένο όνομα της μαφίας είναι ο Σεντάτ Πέκερ (Sedat Peker), του οποίου η τουρκική κυβέρνηση ζητά την έκδοση από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο Σεντάτ Πέκερ, πρώην υποστηρικτής του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και νυν μέγας επικριτής του, με συνεχή βίντεό του στο YouTube κατηγορούσε την τουρκική κυβέρνηση, και ιδίως τον Υπουργό Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού, για εκτεταμένη διαφθορά.

Δικάστηκε τη δεκαετία του 1990 στην Τουρκία για σύσταση συμμορίας και συνελήφθη τον Μάρτιο του 2005. Καταδικάστηκε και για την υπόθεση Εργκένεκον και αποφυλακίστηκε εννέα χρόνια μετά. Το 2019 διέφυγε στο εξωτερικό έπειτα από έρευνα που ξεκίνησε εναντίον του. Το 2021 ορίστηκε ως ο τρίτος μεγαλύτερος ηγέτης του οργανωμένου εγκλήματος στην Τουρκία. Πρώτος ήταν ο Αλαατίν Τσακιτζί και δεύτερος ο Σεντάτ Σαχίν (Sedat Şahin).

Κουρδικό ζήτημα

Από την ίδρυσή του το τουρκικό κράτος δεν αναγνώριζε την ύπαρξη κουρδικού ζητήματος. Οι Κούρδοι στερούνταν βασικών ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν οι πρώτες εξεγέρσεις τις οποίες το κεμαλικό κράτος αντιμετώπιζε με καταστολή. Το 1984 το PKK ξεκίνησε ένοπλο αγώνα εναντίον του τουρκικού κράτους, ο οποίος διαρκεί μέχρι σήμερα, επηρεάζοντας την εσωτερική αλλά και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.

Επί διακυβέρνησης ΑΚΡ για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε ότι υπήρχε κουρδικό ζήτημα και μέχρι το 2013 έγινε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με πολιτικά μέσα. Διευρύνθηκαν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των Κούρδων. Το 2009 η κυβέρνηση του ΑΚΡ ξεκίνησε διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού μέσω της διαδικασίας του Όσλο το 2009. Οι συνομιλίες ήταν γνωστές ως συνομιλίες ΜΙΤ – ΡΚΚ (ΜΙΤ είναι τα αρχικά της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Τουρκίας).

Η διαδικασία ειρήνευσης πέρασε από διάφορες διακυμάνσεις φτάνοντας μέχρι και σε απευθείας συνομιλίες της κυβέρνησης ΑΚΡ με τον αρχηγό του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν στις φυλακές του Ιμραλί. Τον Φεβρουάριο του 2015 ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός Γιαλτσίν Ακντογάν (Yalçın Akdoğan) με την αντιπροσωπεία του HDP κατέληξαν στη συμφωνία των 10 σημείων του Ντολμάμπαχτσε και την έκκληση από το HDP στο ΡΚΚ να αφήσει τα όπλα.

Τον Ιούνιο του 2015  το ΑΚΡ έχασε την απόλυτη πλειοψηφία στην τουρκική εθνοσυνέλευση ως αποτέλεσμα της εισόδου του φιλοκουρδικού κόμματος HDP στη Βουλή.  Ακολούθησε  ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων στην Τουρκία που οδήγησε στον τερματισμό των ειρηνευτικών συνομιλιών.

Τότε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν  δήλωσε «δεν υπάρχει πια κουρδικό πρόβλημα». Έκτοτε, η σύγκρουση ανάμεσα στον τουρκικό στρατό και το ΡΚΚ συνεχίζεται, καθώς η Άγκυρα αναμειγνύεται και στρατιωτικά στη συριακή κρίση. Η μετατροπή των Κούρδων της Συρίας σε έναν σημαντικό σύμμαχο των ΗΠΑ προκαλεί πονοκέφαλο στην Άγκυρα και τριγμούς στις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον καθώς φοβάται το σενάριο αυτονόμησης ή ίδρυσης κουρδικού κράτους.

Αλεβίτες

Ο Αλεβιτισμός ή μπεκτασισμός είναι μουσουλμανική θρησκεία η οποία θεωρείται αίρεση στην Τουρκία και δεν αναγνωρίζεται καν ως μειονοτική, παρότι οι Αλεβίτες αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα στην Τουρκία. Η ονομασία τους προέρχεται από το όνομα του γαμπρού του Μωάμεθ, του Αλί, ο οποίος είχε παντρευτεί την πιο αγαπημένη από τις τέσσερις κόρες του Μωάμεθ, τη Φατμά. Έχει ομοιότητες με το σιιτικό Ισλάμ και επιρροές από τη φιλοσοφία των Σούφι.

Εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 20 εκατομμύρια Αλεβίτες, παρόλο που δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Επί αιώνες διώκονται, γι’ αυτό και κρατούν τη θρησκεία τους κρυφή. Είναι βαθιά κοσμικοί, ψηφίζουν αριστερά κόμματα στην Τουρκία και αντίθετα με τους Σουνίτες πίνουν αλκοόλ, δεν νηστεύουν στο Ραμαζάνι και έχουν τα δικά τους τζεμεβί (Cemevi) ως χώρους λατρείας αντί για τα τζαμιά.

Στους ναούς τους τραγουδούν, παίζουν σάζι και πίνουν κρασί, τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες. Βασικά χαρακτηριστικά τους είναι η ανεκτικότητά τους σε άλλες θρησκείες και εθνικές ομάδες, η ισότητα ανδρών και γυναικών, η μονογαμία, ο σεβασμός σε άλλους ανθρώπους, ενώ δεν ακολουθούν κατά γράμμα τις προσταγές του Κορανίου. Πρόσφατα απέκτησαν το θάρρος να ζητήσουν τα δικαιώματά τους ως θρησκευτική μειονότητα.

Ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου παρόλο που είναι γνωστό ότι είναι Αλεβίτης, για πρώτη φορά ανακοίνωσε τον Απρίλιο μέσω βίντεο που ανάρτησε ότι είναι Αλεβίτης και «ειλικρινής μουσουλμάνος», υποσχόμενος να θέσει τέλος στις διακρίσεις και τις θρησκευτικές διενέξεις.

*Η Αννα Ανδρέου, γεννήθηκε στη Λευκωσία. Είναι δημοσιογράφος, συμπαραγωγός και συμπαρουσιάστρια στο κανάλι youtube «Εδώ Τουρκία».

Ο Δημήτρης Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη από το 2010 και είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Kadir Has και διευθυντής του Κέντρου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του ίδιου πανεπιστημίου.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΑ ΝΕΑ

Headlines