Εγκληματικοί εξοπλισμοί

Στο όνομα της εξασφάλισης κέρδους για τις ιδιωτικές ή τις δημόσιες επιχειρήσεις που κατασκευάζουν και πωλούν κάθε είδους όπλα σε χώρες του Τρίτου Κόσμου διαπράττονται φρικαλέα εγκλήματα γενοκτονίας και σφαγών αμάχων. Οι μεγάλες χώρες οφείλουν να καταλάβουν πως κάθε είδους πώληση όπλων, για λόγους υποτίθεται αμυντικούς, σε τριτοκοσμικές δικτατορίες καταλήγει να χρησιμοποιείται σε εμφύλιες συγκρούσεις ή σε εξόντωση αντιφρονούντων. Είναι ανάγκη λοιπόν να επιβληθούν αυστηροί αφοπλισμοί σε όλες αυτές τις χώρες με εξοντωτικές ποινές κατά των ηγεσιών τους όταν διαπιστώνονται παραβιάσεις.

Οι χώρες του Τρίτου Κόσμου, σε Ασία και Αφρική κυρίως, δεν χρειάζεται να εξοπλίζονται. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής μπορεί να αναλάβει ο ΟΗΕ την υπεράσπιση της ακεραιότητάς τους και τα όπλα να απαγορεύονται αυστηρά. Οι δε ένοπλες δυνάμεις, που ουσιαστικά γίνονται εργαλείο στα χέρια φιλόδοξων αξιωματικών για την επιβολή προσωπικών τους σχεδίων, είναι ουσιαστικά άχρηστες για την υπεράσπιση του εθνικού τους εδάφους. Από τον καιρό που τελείωσε η αποικιοκρατία αυξήθηκαν οι ανά την υφήλιο στρατιωτικές δαπάνες, πολλαπλασιάστηκαν οι ένοπλες δυνάμεις, καλλιεργήθηκαν οι εθνικισμοί αλλά με μοναδικό τελικό αποτέλεσμα να πλημμυρίσει ο αναπτυσσόμενος, όπως λέγεται, κόσμος με στρατιωτικές δικτατορίες και με καταπιεσμένους λαούς.

Η αλήθεια είναι πως τα όπλα μόνα τους δεν σκοτώνουν. Σκοτώνουν οι άνθρωποι που τα έχουν στα χέρια τους. Αφού όμως είναι αδύνατο αυτοί να ελεγχθούν, τότε μοναδική λύση είναι η απαγόρευση των εξοπλισμών τους. Τρισεκατομμύρια, σε διάφορα νομίσματα, ξοδεύονται για τους εξοπλισμούς αυτούς. Η κερδοσκοπία που γίνεται πάνω στον θάνατο που αυτοί προκαλούν είναι ανυπολόγιστη.

Η αντίδραση λοιπόν έναντι σε κάθε ιδέα αντίστοιχης απαγόρευσης θα είναι καταιγιστική. Αν θέλουμε όμως να σωθεί ο κόσμος, να μειωθεί η δυστυχία, να πάψει η διακίνηση ανθρώπων που κινδυνεύουν διά μέσου των συνόρων διαφόρων κρατών, οφείλουμε να επιβάλουμε μια τέτοια απαγόρευση. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Καθετί άλλο είναι ένα μάτσο ημίμετρα γεμάτα υποκρισία.

Εχει κανείς υπολογίσει τι ρόλο παίζουν αυτοί οι εξοπλισμοί στην πραγματική υπεράσπιση της εθνικής οντότητας μιας χώρας και στην άμυνα των εξωτερικών συνόρων της κατά ξένων εισβολέων; Και πόσο έχουν χρησιμοποιηθεί εναντίον των ίδιων των πολιτών της χώρας αυτής, του εσωτερικού εχθρού, για την προστασία μιας κυρίαρχης, στρατιωτικής συνήθως, ηγετικής ομάδας;

Οι εξοπλισμοί συνήθως χρησιμοποιούνται για την εξουδετέρωση εσωτερικών αντιπάλων ή για την επιβολή της κυριαρχίας εθνικών ομάδων μιας χώρας έναντι των άλλων εθνικών τους ή ιδεολογικών ανταγωνιστών. Η ιστορία των περισσότερων χωρών της Αφρικής και της Ασίας είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες. Οπου ένα τεράστιο κομμάτι του εθνικού προϊόντος χρησιμεύει για τον εξοπλισμό ενόπλων δυνάμεων που χρησιμεύουν για να φέρνουν στην εξουσία, και να υπερασπίζονται την παραμονή τους εκεί, συνωμοτικές στρατιωτικές ομάδες που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στις προοπτικές της χώρας αυτής.

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Σουδάν. Οπου ο προηγούμενος ισλαμιστής πρόεδρος έφτιαξε ένα ανεξάρτητο στρατιωτικό σώμα με αποκλειστικό ουσιαστικά στόχο να υπάρχει αντίβαρο στις εθνικές ένοπλες δυνάμεις και να μην τους είναι εύκολο να κινηθούν και να τον ανατρέψουν. Μέχρι που οι δύο αυτοί βραχίονες ενόπλων ενώθηκαν εναντίον του, σχημάτισαν δική τους κυβέρνηση και τον έστειλαν σπίτι του. Αργότερα βέβαια συγκρούστηκαν και αυτοί μεταξύ τους και τώρα σφάζονται για το ποιος τελικά θα επικρατήσει. Αυτοί οι ιδιόμορφοι στρατοί πραιτοριανών δεν νοιάζονται ούτε για τον λαό ούτε για τα εθνικά συμφέροντα. Κάποτε αυτό το αίσχος θα πρέπει να σταματήσει – έστω και σε βάρος των μεγάλων βιομηχανιών όπλων…