Ο Σαββόπουλος, οι «δικαστές» και οι αντιφάσεις μιας χώρας που δεν ξεπερνά τον εθνικό διχασμό

Αν είναι κάτι που θα μείνει από αυτή την προεκλογική αντιπαράθεση δεν είναι τα προγράμματα. Ούτε καν οι πολιτικές σκιαμαχίες για τα ήσσονα όταν ο ελληνικός λαός έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα.

Αυτό που θα μείνει, και προκαλεί εμφύλιο (έναν ακόμη) είναι οι… πολιτικές πεποιθήσεις του Διονύση Σαββόπουλου.

Χαμός στο διαδίκτυο από τους «δικαστές» του καναπέ. Όπως γίνεται δηλαδή σε κάθε ζήτημα (ήσσονος ως συνήθως σημασίας) ο κόσμος διχάζεται χωρίς έρμα.

Οι αριστεροί βγήκαν να κατακεραυνώσουν τον «Νιόνιο» που ξεπουλήθηκε στον «Μητσοτακισμό» και ζητά αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας.

Τι γέρο ξεκούτη που δεν ξέρει τι του γίνεται, του είπαν. Τι πληρωμένο δεξιό κατακάθι που «κρίμα για την καριέρα του και τα τραγούδια του», κι «έγινε ένα με τους υποστηρικτές της Δεξιάς».

Πόσες βρισιές και πόση απαξίωση για κάποιον που απλά εξέφρασε τις πολιτικές του θέσεις και τα πιστεύω του.

Οι δε δεξιοί κι αυτοί βγήκαν στο… κουρμπέτι να υποστηρίξουν τον εθνικό μας τροβαδούρο που τολμά να πει ότι θέλει αυτοδυναμία της ΝΔ και τον χτυπάνε οι κακοί αριστεροί.

Λίγη ηρεμία σ’ αυτή τη χώρα δεν θα βρούμε. Πάντα θα υπάρχει ένα θέμα διχασμού, πάντα θα θυμόμαστε ότι είμαστε παιδιά και εγγόνια ενός εμφυλίου που διέλυσε τη χώρα τότε, αλλά που συνεχίζει να τη διαλύει και σήμερα.

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η διχαστική λογική. Επειδή ένας τραγουδοποιός από τους σημαντικότερους που έχει η χώρα, είπε ότι είναι Νέα Δημοκρατία;

Αν έλεγε ότι είναι ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ και ζητούσε αυτοδυναμία θα του συγχωρούνταν όλες οι «αμαρτίες» του;

Εχουμε 2,5 εκατομμύρια δεξιούς και άλλα 2 εκατομμύρια ΣΥΡΙΖΑ. Από πού και ως που εν έτει 2023 θα ζητούν πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων;

Γιατί στην εποχή όπου όλα θα έπρεπε να λύνονται με διάλογο και αντιπαράθεση επιχειρημάτων εμείς συνεχίζουμε να παίζουμε με μπλε και πράσινα καφενεία και με μια συνθηματολογία της δεκαετίας του ’70 και του ’80;

Αφήστε εκτός τον πολιτισμό

Και στο κάτω – κάτω μήπως πρέπει τουλάχιστον το χώρο του πολιτισμού, της μουσικής, του θεάτρου, να τον αφήσουμε έξω από τα εμφυλιοπολεμικά μας συμπλέγματα;

Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι αυτός που είναι. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι, είτε για τη μουσική και τα τραγούδια του, είτε για τη στήριξή του στον έναν ή τον άλλον πολιτικό.

Γιατί δηλαδή πρέπει να κρίνουμε το έργο και τη ζωή του με βάση τα πολιτικά του φρονήματα;

Τότε να καταδικάσουμε στην πυρά τον Σταμάτη Κραουνάκη γιατί στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ;

Να μην ξανακούσουμε ποτέ Νατάσσα Μποφίλιου ή Διονύση Τσακνή γιατί είναι ΚΚΕ;

Ετσι θα κρίνουμε τους καλλιτέχνες, τη διαδρομή τους και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις; Ανάλογα με το τι γουστάρουμε εμείς;

Πείραξαν κανέναν; Εκμεταλλεύθηκαν την πολιτική τους τοποθέτηση για να βγάλουν λεφτά; Το έκανε αυτό ο «Νιόνιος»;

Αλλά ας πάμε και στα μεγαλύτερα μεγέθη:

«Είμαι δημοκράτης αστός, ουμανιστής και αναθεωρητής της δεξιάς […] Ποτέ δεν υπήρξα αντικομουνιστής […] Εγώ περιέχω και τον αριστερό. Ο αριστερός όμως δεν με περιέχει.»

«Λένε πως οι καλλιτέχνες είναι είτε κομμουνιστές είτε ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως δεν είμαι κομμουνιστής…»

Ξέρετε ποιος τα είπε αυτά; Ο σπουδαίος, ο ανυπέρβλητος, ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις.

Επειδή ήταν δεξιός δεν θα τον κατατάσσουμε στους κολοσσούς του ελληνικού πολιτισμού;

Ή μήπως ο αξεπέραστος Γιάννης Ρίτσος δεν αξίζει μια θέση στους κορυφαίους Ελληνες ποιητές επειδή ήταν αριστερός και πήρε το βραβείο Λένιν, αλλά δεν πήρε το Νόμπελ;

«… Και τι να κάνω όταν δεν υπάρχει καμία παράταξη που να αντιπροσωπεύει τις πεποιθήσεις μου; Αφήστε ότι για έναν ποιητή αυτό μου φαίνεται αδιανόητο. Φαντάζεστε έναν Σολωμό να ανήκει σε παράταξη; Ο ποιητής ανήκει σε ολόκληρη την Χώρα του και σ΄ ολόκληρο τον λαό του…»

Ο Οδυσσέας Ελύτης τα είπε αυτά. Αυτός που κάποιοι τον κατατάσσουν στους… δεξιούς, αστούς ποιητές.

Και δεν ντρεπόμαστε να κάνουμε τέτοιες κατατάξεις.

Τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μίκη όλης της Ελλάδας γιατί τον θεωρούμε κορυφαίο και δεν τον «ξεσκίσαμε» επειδή έγινε υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη;

Κι όταν ο «δεξιός» Ελύτης συνάντησε τον «αριστερό» Μίκη και σκάρωσαν τον μύθο που λέγεται «Αξιον Εστί», τον πραγματικό εθνικό μας ύμνο, έπρεπε να τους κρίνουμε με βάση το τι ψηφίζουν;

Κι ο Σεφέρης που ήταν… αστός; Και ο Γκάτσος που δεν μπορεί να τον κατατάξει κανείς πουθενά; Και ο Τσαρούχης, ο Μόραλης, ο Κάρολος Κουν, ο Αλέξης Μινωτής, ο Δημήτρης Χορν;

Ναι, όλοι αυτοί δεν τους κατατάσσεις πουθενά. Είχαν τις πεποιθήσεις τουW, πέρα και μακριά από το σπουδαίο έργο τους.

Ας τελειώνουμε λοιπόν με τον διχασμό. Τους ανθρώπους του πολιτισμού να τους κρίνουμε για το έργο τους, όχι για την απόφασή τους να στηρίξουν το ένα ή το άλλο κόμμα.

Αρκεί βεβαίως να μην γίνονται πληρωμένα «παπαγαλάκια» ενός συστήματος που τους ταΐζει για να κάνουν προπαγάνδα.

Κανείς, όμως, από τους παραπάνω δεν είναι κάτι τέτοιο. Εχουμε άλλους τέτοιους, ας μην αναφέρουμε ονόματα…

Χρειάζεται λίγος σεβασμός από τους «ιεροκήρυκες» των social media. Το ζήσαμε πρόσφατα με τη Νατάσα Μποφίλιου και το τι φοράει ή αν πάει διακοπές στο Λονδίνο.

Γιατί να το ζήσουμε και με τον «Νιόνιο»; Στο κάτω – κάτω το ξύλο που έφαγε ο Σαββόπουλος στην οδό Μπουμπουλίνας δεν συγκρίνεται σε καμιά περίπτωση με όλους τους επαναστάτες του γλυκού νερού και του χαβιαριού.

Αν «ξεπούλησε» τους αγώνες που έκανε για τη Δημοκρατία τότε με τον να στηρίξει Μητσοτάκη, Τσίπρα ή Ανδρουλάκη τώρα, δεν μπορούν να το κρίνουν εκείνοι που κάνουν «κωλοτούμπες» και πηγαινοέρχονται από το ένα κόμμα στο άλλο ή από τη μια συνιστώσα στην άλλη.

Δεν μπορούν να το κρίνουν τα κόμματα που έχουν στις τάξεις τους ακροδεξιούς. Ούτε τα κόμματα που έχουν ενσωματώσει τους «γενίτσαρους»… τουρίστες της πολιτικής μας επιθεώρησης.

Ας ασχοληθούμε τουλάχιστον με πιο σοβαρά πράγματα.

Η «Δημοσθένους Λέξις», η «Κυρά Μάρω», το «Βιετνάμ γιε – γιε», ο «Καραγκιόζης», η «Συννεφούλα», το «Ας κρατήσουν οι χοροί» δεν λεκιάζονται με την ψήφο σε κανένα κόμμα.

Είναι ιστορία κι έτσι πρέπει να μείνει, μακριά από συγκρούσεις άλλων εποχών.

Και στην τελική, οι αντιφάσεις των μεγάλων, όπως του Σαββόπουλου, είναι αυτές που γράφουν και την ιστορία του ταλαιπωρημένου αυτού τόπου.