10.000 Νοτιοκορεάτισσες στη διάθεση Αμερικανών ένστολων – Μια μυστική διακρατική μπίζνα

Όταν τερματίστηκε ο Πόλεμος της Κορέας το 1953, χαρακτηρίστηκε ως ένας «πόλεμος στο πιο ακατάλληλο μέρος, την πιο ακατάλληλη στιγμή, με τον πιο ακατάλληλο αντίπαλο». Με λίγα λόγια δεν ανέδειξε νικητή. Ωστόσο, τελευταία βγήκε στην επιφάνεια, ότι υπήρχε «ηττημένος».

Αναλαμβάνοντας οι ΗΠΑ τον ρόλο του μεταπολεμικού προστάτη της Νότιας Κορέας, θα ζητούσε ένα τίμημα: Γυναίκες για τα στρατεύματα της, πάντα διαθέσιμες και ελέγξιμες για τις επόμενες δεκαετίες.

 Στη διάρκεια του πολέμου, η «φιλελεύθερη» Νότια Κορέα σκαρφίστηκε έναν «πατριωτικό» τρόπο να εξοικονομήσει χρήματα από τα αμερικανικά στρατεύματα: Δημιούργησε «ειδικές μονάδες γυναικών αναψυχής» για Νοτιοκορεάτες στρατιώτες και «σταθμούς αναψυχής» για τα στρατεύματα του ΟΗΕ, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Μας χλεύαζαν λέγοντάς μας «πατριώτισσες»

Η πορνεία ήταν και παραμένει παράνομη στη Νότια Κορέα, αλλά η επιβολή του νόμου ήταν επιλεκτική. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, η Σεούλ, κατάλαβε ότι μπορούσε να παρατείνει αυτό το «μέτρο», καθώς θα στάθμευαν για δεκαετίες χιλιάδες αμερικανικά στρατεύματα.

Έτσι, οι νοτιοκορεατικές αρχές έχτισαν τις λεγόμενες πόλεις-κατασκηνώσεις Gijichon, στα περίχωρα αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων.

Σύμφωνα με εκτενές ρεπορτάζ των New York York, έγγραφα που ήρθαν το 2022 στην επιφάνεια, στο πλαίσιο εκδίκασης υπόθεσης γυναίκας που βασανίστηκε, το 1961 η επαρχία Γκιόνγκι, θεώρησε «επείγον να προετοιμαστούν μαζικές εγκαταστάσεις για τις «γυναίκες αναψυχής» για να παρέχουν άνεση στα στρατεύματα του ΟΗΕ ή να τονώσουν το ηθικό τους».

Οι τοπικές αρχέςς χορήγησαν άδειες σε ιδιωτικούς συλλόγους να στρατολογούν τέτοιες γυναίκες για να «εξοικονομήσουν δολάρια». Σύμφωνα με τα έγγραφα ο αριθμός των γυναικών υπολογίζεται σε 10.000 που «φρόντισαν» 50.000 Αμερικανούς στρατιώτες.

Οι κατασκηνώσεις θα περιόριζαν τις γυναίκες εντός των ορίων, ώστε να μπορούν να παρακολουθούνται πιο εύκολα και να αποτραπεί η εξάπλωση της πορνείας ενώ η κοινωνία απέρριπτε ως επί το πλείστον τέτοιες γυναίκες ως γιανγκάλμπο (yanggalbo), δηλαδή «πόρνες για τη Δύση».

«Οι αξιωματούχοι που μας αποκαλούσαν πατριώτες χλεύασαν πίσω από την πλάτη μας, αποκαλώντας μας «μηχανές που κερδίζουν δολάρια»», θυμάται η πρώην «γυναίκα αναψυχής» και 77χρονη σήμερα Park Geun-ae.

Ένας επιπλέον λόγος που δεν άφηναν τις γυναίκες να βγαίνουν από τις κατασκηνώσεις ήταν να μην επεκταθούν στην υπόλοιπη κοινωνία τα σεξουαλικά εγκλήματα στα οποία εμπλέκονταν Αμερικανοί στρατιώτες. Μεταξύ 1960 και 2004, Αμερικανοί στρατιώτες κρίθηκαν ένοχοι για φόνο 11 γυναικών, σύμφωνα με μια λίστα που συνέταξε η ομάδα υπεράσπιστης τέτοιων θυμάτων Saewoomtuh.

Η μαύρη αγορά, επίσης, έκανε θραύση καθώς οι Νοτιοκορεάτες διψούσαν για λαθραία εμπορεύματα που μεταφέρονταν έξω από τι βάσεις, καθώς και ξένο νόμισμα.

Μετά τη δεκαετία του 1960

Όταν το 1969, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον ανακοίνωσε τη μείωση των στρατευμάτων στη Νότια Κορέα, η χώρα ενεργοποιήθηκε για να συνεχίσει την κερδοφορία από το εμπόριο του σεξ.

Το 1970 η κυβέρνηση ανέφερε στο Κοινοβούλιο ότι η Νότια Κορέα κέρδιζε 160 εκατ. δολ. ετησίως μέσω των επιχειρήσεων που προέκυπταν από τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου σεξ. Να φανταστεί κανείς ότι οι συνολικές εξαγωγές της χώρας εκείνη την εποχή ήταν 835 εκατ. δολ..

Έτσι, όταν «έπεσε» η δουλειά, μερικές από τις γυναίκες κατευθύνθηκαν σε πόλεις για να βγάλουν τα προς το ζην. Άλλες, όπως η Choi Gwi-ja, απήχθησαν ή παρασύρθηκαν με την υπόσχεση για δουλειά. Η «ταρίφα» ήταν μεταξύ 5 και 10 δολάρια, τα οποία τα έπαιρναν, φυσικά, οι μαστροποί.

Μια εφημερίδα της εποχής αποκάλεσε τέτοιες γυναίκες «παράνομες, σαν καρκίνο, αναγκαίο κακό». Αλλά «αυτές οι γυναίκες αναψυχής είναι επίσης πολεμιστές πρώτης γραμμής για να κερδίσουν δολάρια», είπε. Συχνά, κάποιες τις νάρκωναν για να αντέξουν τον βιασμό.

Οργανωμένο το έγκλημα από τον Αμερικανικό Στρατό

Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά έγγραφα, το 1973 ένας Αμερικανός αξιωματικός παραδέχτηκε ότι ενώ η πολιτική του αμερικανικού στρατού για την πορνεία ήταν «πλήρης κατάργηση», ωστόσο, «αυτό δεν γίνεται στην Κορέα».

Αντίθετα, ο στρατός των ΗΠΑ επικεντρώθηκε στην προστασία των στρατιωτών από αφροδίσια νοσήματα. Γυναίκες που επέζησαν έχουν περιγράψει πώς συγκεντρώνονταν κάθε μήνα για «μαθήματα», όπου οι Νοτιοκορεάτες αξιωματούχοι τις επαίνεσαν ως «πατριώτες που κερδίζουν δολάρια», ενώ οι Αμερικανοί αξιωματικοί τις προέτρεπαν να αποφεύγουν τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα.

Οι γυναίκες έπρεπε να ελέγχονται δύο φορές την εβδομάδα και όσες είχαν μολυνθεί κρατούνταν για ιατρική περίθαλψη.

Σύμφωνα με τους κανόνες που επεξεργάστηκαν οι αξιωματούχοι του Αμερικανικού Στρατού και της Νότιας Κορέας, οι γυναίκες των κατασκηνώσεων έπρεπε να είναι «εγγεγραμμένες», να φέρουν ένδειξη V.D. και να έχουν πάνω τους κάρτες με το όνομα και τον αριθμό τους.

Πέθαιναν από την πενικιλίνη

Ο στρατός των ΗΠΑ διεξήγαγε τακτικές επιθεωρήσεις στις λέσχες των κατασκηνώσεων αυτών, διατηρώντας αρχεία φωτογραφιών των γυναικών σε βάσεις δεδομέων κλινικών, για να βοηθήσουν τους μολυσμένους στρατιώτες να εντοπίσουν από που μπρεί να κόλλησαν.

Οι συλληφθέντες περιλάμβαναν όχι μόνο γυναίκες που διαπιστώθηκε ότι είχαν μολυνθεί, αλλά και εκείνες που αναγνωρίστηκαν ως επαφές ή εκείνες που δεν είχαν έγκυρη κάρτα εξέτασης κατά τη διάρκεια τυχαίων επιθεωρήσεων. Το δρόμα γι΄αυτές τις γυναίκες συνεχιζόταν καθώς κρατούνταν σε εγκαταστάσεις με φραγισμένα παράθυρα και χροηγώντας τους μεγάλες δόσεις πενικιλίνης.

Σύμφωνα με μαρτυρίες γυναικών που επέζησαν και θυμούνται με φρίκη εκείνες τις φυλακές, πολλοές συναδέλφισσές τους κατέρρευσαν ή πέθαναν από σοκ πενικιλίνης.

Μια άδικη δικαίωση και η σιωπή του Αμερικανικού Στρατού

Κανένα από τα κυβερνητικά έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν τα τελευταία χρόνια δεν αποκάλυψε στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι η Νότια Κορέα συμμετείχε άμεσα στη στρατολόγηση των γυναικών για τα αμερικανικά στρατεύματα. Έτσι, αυτές οι γυναίκες λένε ότι έπρεπε να ζήσουν σε ντροπή και σιωπή.

Αυτό το αμαρτωλό κεφάλαιο της νοτιοκορεατικής ιστορίας άρχισε να έρχεται αργά στην επιφάνεια όταν μια γυναίκα, Yun Geum-i δέχτηκε βάναυση σεξουαλική επίθεση και δολοφονήθηκε άγρια από έναν Αμερικανό στρατιώτη το 1992.

Οι κατασκηνώσεις εκείνες άρχισαν να παρακμάζουν καθώς αναπτυσσόταν η οικονομία της χώρας, αλλά σήμερα πρώην βασανισμένες γυναίκες θέλουν να φέρουν την υπόθεσή τους στα αμερικανικά δικστήρια, αλλά αντιμετωπίζουν νομικά προσκόμματα.

Σε μια ψυχιατρική έκθεση που η κα Παρκ υπέβαλε στο δικαστήριο της Νότιας Κορέας το 2021 ως αποδεικτικό στοιχείο, συνέκρινε τη ζωή της με το «περπάτημα συνεχώς σε λεπτό πάγο» από φόβο μήπως οι άλλοι μάθουν για το παρελθόν της. Τα χέρια και οι μηροί της δείχνουν σημάδια από αυτοτραυματισμούς.

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου της Νότιας Κορέας, η κα Παρκ και άλλες αποζημιώθκαν με 2.270 έως 5.300 δολ.. Αυτό ήταν το συγνώμη της χώρας τους για τις τόσες κατεστραμμένς ζωές.

Σε συνέντευξή της η Choi Gwi-ja, έβαλε τα κλάματα όταν περιέγραψε τις πολλαπλές αμβλώσεις που υπέστη η ίδια και άλλες γυναίκες, λόγω της προκατάληψης στη Νότια Κορέα για τα παιδιά που προέρχονται από γονείς διαφορετικής φυλής.

Η φωνή της έτρεμε θυμίζοντας γυναίκες που αυτοκτόνησαν αφού οι Αμερικανοί, που τις παντρεύονταν, στη συνέχεια εγκατέλειψαν εκείνες και τα παιδιά τπυς. Θυμήθηκε πώς κάποτε οι αξιωματούχοι παρότρυναν τις γυναίκες, πολλές από αυτές αναλφάβητες όπως εκείνη, να κερδίσουν δολάρια, υποσχόμενοι τους δωρεάν διαμερίσματα σε μεγάλη ηλικία, αν πουλούσαν το σώμα τους για χρήματα στις πόλεις των κατασκηνώσεων. «Ήταν όλα μια απάτη», είπε.

Ο στρατός των ΗΠΑ αρνήθηκε να σχολιάσει την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου ή τους ισχυρισμούς των γυναικών. «Δεν επιδοκιμάζουμε κανένα είδος συμπεριφοράς που παραβιάζει τους νόμους, τους κανόνες ή τις οδηγίες της Νότιας Κορέας και έχουμε εφαρμόσει μέτρα καλής τάξης και πειθαρχίας», δήλωσε ο εκπρόσωπός της, συνταγματάρχης Isaac Taylor.