Από το catwalk στη ψύχωση: Ο γολγοθάς, ο αγώνας και η λύτρωση ενός μοντέλου

Πριν λίγα χρόνια, το 2018, μια 22χρονη όμορφη κοπέλα βρέθηκε στο αεροδρόμιο Stansted του Λονδίνου, έτοιμη να πάρει την πτήση για Κροατία, για να κάνει διακοπές με τους γονείς της. Μόλις είχε χωρίσει από το αγόρι της και η ψυχική της υγεία άρχισε να επηρεάζεται. Ξαφνικά, πήδηξε στις παραλαβές αποσκευών, προκαλώντας αναστάτωση και τελικά την… εκκένωση του αεροδρομίου. Ώστε μετά από λίγο κατέληξε στο νοσοκομείο.

Το φωτομοντέλο Rosie Viva είχε παραισθήσεις. «Καμία από τις αισθήσεις μου δεν ήταν σωστή. Ένιωθα ότι έτρεχα μέσα στο κεφάλι μου και ήταν τρομακτικό. Όταν είδα ανθρώπους να τρέχουν προς το μέρος μου, πλημμύρισα από ανακούφιση. «Ουάου», σκέφτηκα, «επιτέλους παίρνω πραγματική βοήθεια».

Όπως αναφέρει, με άρθρο της στην Telegraph, οι αναμνήσεις της για το τι συνέβη στη συνέχεια είναι θολές. «Εισήχθηκα στο νοσοκομείο στο δυτικό Λονδίνο όπου, λίγες μέρες αργότερα, τελικά διαγνώστηκα με… διπολική διαταραχή: μια πάθηση ψυχικής υγείας που πυροδοτεί ακραίες εναλλαγές της διάθεσης, στην οποία κινείσαι μεταξύ κατάθλιψης και μανίας. Η υπερβολική ευφορία και η απόλυτη πτώση μπορεί να διαρκέσουν για μέρες ή και εβδομάδες».

Μέχρι τότε όμως;

Το επεισόδιο στη φωτογράφιση

Πριν το περιστατικό στο αεροδρόμιο, η Rosie είχε δώσει δείγματα ανεξήγητης συμπεριφοράς.

Κάποτε, ενώ εργαζόταν για έναν χρόνο στη Νέα Υόρκη για την Asos, στη διάρκεια οικοδομικών εργασιών σε ένα γύρισμα, νόμιζε ότι το πάτωμα κατέρρεε. «Πρέπει να βγούμε έξω», προέτρεψε την ομάδα. «Δεν νιώσαμε τίποτα, Ρόζι», απάντησαν, οι συνεργάτες της, ενώ εκείνη ήταν σε σύγχυση.

«Ήμουν 22 χρονών και η ψυχική μου υγεία δεν είχε επηρεάσει την καριέρα μου μέχρι τότε. Αλλά το αίσθημα του ιλίγγου συνέχιζε να επαναλαμβάνεται, προκαλώντας κάθε φορά την ανησυχητική αίσθηση μιας ξαφνικής απώλειας σταθερότητας και ισορροπίας. Συνέχισα να τηλεφωνώ στον γιατρό, παραπονιόμουν για αυτή την περίεργη ζάλη και διαγνώστηκα με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Αλλά ήταν σαφές ότι δεν είναι μόνο αυτό η απάντηση».

Η ίδια υποθέτει ότι ο κώδωνας του κινδύνου άρχισε να χτυπάει σοβαρά για τους φίλους και  την οικογένειά της όταν άρχισε να πιστεύει ότι ήταν η μετενσάρκωση του αδελφού της, τον οποίο είχαν χάσει στα 7 του χρόνια. «Κανείς δεν θεώρησε τον διπολισμό ως εξήγηση. Κανείς δεν τηλεφώνησε στον ατζέντη μου και δεν ανέφερε τι έλεγα. Όλοι απλώς αναρωτιόντουσαν τι στο καλό συνέβαινε».

Ερχόταν από το πουθενά

Τότε κέρδιζε έβγαζε καλά χρήματα από την δουλειά της, αλλά τα ξόδευε όντας υπερδραστήρια. Ακόμα και τις πρώτες πρωινές ώρες είχε τόση ενέργεια που δεν μπορούσε να κοιμηθεί. «Έτρεξα ημιμαραθώνιους όταν δεν δούλευα, για να προσπαθήσω να «καώ».

«Δεν ήταν ένας υγιεινός τρόπος ζωής, που ήμουν τόσο νέα και τόσο εκτεθειμένη στις αντιξοότητες του μόντελινγκ, αλλά κατά κάποιο τρόπο κατάφερα να κρατήσω το «σόου» στον δρόμο, όσον αφορά την ψυχική υγεία».

Η Rosie δοκίμασε διάφορα αντικαταθλιπτικά, ενώ η αυτοπεποίθησή της έπεφτε όλο και περισσότερο. «Τα φάρμακα φαινόταν να με κάνουν να νιώθω χειρότερα και όχι καλύτερα και άρχισα να νιώθω πεσμένη, νιώθωντας την αυτοκτονία» λέει, αλλά όταν ερχόταν η στιγμή που ένιωθε υπερβολική ευφορία νόμιζε ότι είχε θεραπευτεί. Παρά τα σημάδια αυτά, όπως αναφέρει, κανείς από το περιβάλλον της δεν αναρωτήθηκε αν συνέβαινε κάτι άλλο.

«Φαινόταν να έρχεται από το πουθενά. Τη μια στιγμή ένιωσα φυσιολογική, την επόμενη ένιωθα να πέφτω στα πατώματα». Ώσπου ήρθε η στιγμή του ξεσπάσματος το 2018 στο αεροδρόμιο λίγο μετά τον χωρισμό της.

Το μεγάλο μπαμ

Το 2018 η κατάσταση της φαίνεται να έφτασε στο απροχώρητο, καθώς χώρισε με τον φίλο της, σταμάτησε να έχει κοινωνικές επαφές και βίωνε συνεχώς αίσθημα πανικού. Εν τω μεταξύ, η υπερβολική ενέργειά της παρέμεινε ενώ κοιμόταν μόνο δύο ώρες το βράδυ.

Στη μέση της εργασίας της πάθαινε κρίσεις πανικού και έπρεπε να τηλεφωνήσει στη μητέρα της και να της ζητήσει να έρθει να την πάρει. Μερικές φορές ξεσπούσε σε κλάματα στη διάρκεια του μεσημεριανού και έπρεπε να ξαναφτιάξει το μακιγιάζ της. «Το μόντελινγκ περιλαμβάνει πολλή αναμονή, δηλαδή πολύ χρόνο στο μυαλό σου, κάτι που δεν ήταν καλό για μένα».

Κάποιοι από την οικογένειά της είχαν αντιμετωπίσει προβλήματα ψυχικής υγείας, αλλά κανένας δεν είχε διαγνωστεί με διπολική διαταραχή στο παρελθόν. Όταν κάποτε ένας γιατρός την ρώτησε σε μια επίσκεψη ενώπιον τη μητέρας της αν «Έχετε σκεφτεί ποτέ τη διπολική;», η μητέρα της ενοχλημένη απάντησε: «Μην πεις την κόρη μου τρελή»!

Στην ίδια τη Rosie της ακουγόταν τόσο απίθανο «που δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξει στο διαδίκτυο. Μετά τη διάγνωση, όταν ήταν αρκετά καλά ώστε να ψάξει στο διαδίκτυο, προσπαθούσε να βρεί παραδείγμα νεαρών γυναικών που μπορούσαν να συζητήσουν το γεγονός ότι ζούσαν με τη διπολική διαταραχή.

«Η γνώμη μου για τον εαυτό μου έπεσε ακόμα πιο χαμηλά. Η μόνη διάσημη διπολική γυναίκα που μπορούσα να σκεφτώ, η οποία ήταν νέα και είχε καλή δουλειά ήταν η πράκτορας της CIA Κάρι Μάθισον από την αμερικανική τηλεοπτική σειρά Homeland, αλλά ήταν ένας φανταστικός χαρακτήρας».

Η σκληρή περίοδος του συμβιμβασμού με το πρόβλημα

Θα περνούσε αρκετός καιρός μέχρι να αρχίσει να διαβάσει για την κατάστασή της και να συζητάει γι’ αυτή. Για ένα διάστημα, μετά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, δεν ήταν ακόμα σε θέση να το κάνει.

«Αφού πήρα εξιτήριο μετά από περίπου τρεις μήνες, πήγα να μείνω με τους γονείς μου, όπου πέρασα μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Η πεσμένη μου διάθεση, που ακολούθησε τη μανιακή μου φάση, ήταν σωματικά το πιο δύσκολο πράγμα που είχα ποτέ. Στην αρχή ήμουν πολύ εξαντλημένη για να κινηθώ».

Οι ειδικοί υπολόγισαν ότι θα χρειαζόταν περίπου τρία χρόνια για την αποκατάστασή της. «Ακούγεται πολύ, αλλά μου πήρε περίπου ένα χρόνο μετά το εξιτήριο για να έχω αρκετή ενέργεια για να ασκηθώ ξανά».

Στην αρχή προσοπάθησε να επιστρέψει στο μόντελινγκ, αλλά ένιωθε τόσο κατάθλιψη που έπρεπε να φύγει και να πηγαίνει σπίτι της. «Η φαρμακευτική αγωγή που έπαιρνα με έκανε να πάρω πολύ βάρος, το οποίο πιεζόμουν να χάσω» λέει και αντιλαμβανόμενη πλέον ότι το μόντελινγκ δεν της φαινόταν πλέον η κατάλληλη δουλειά.

Πρέπει να το συζητάμε

«Μου πήρε περίπου δύο χρόνια πριν νιώσω ότι μπορώ να μιλήσω ανοιχτά για τη διάγνωσή μου» λέει. «Είχα ξαναγλιστρήσει στο μόντελινγκ μέχρι τότε, αλλά σε άλλο πρακτορείο, και έκανα επίσης ταινίες και καμπάνια για την ψυχική υγεία. Έπαιρνα λίθιο και ένα αντιψυχωσικό φάρμακο, οπότε παρόλο που δεν ήμουν υπερμανιακή ή καταθλιπτική, δεν ένιωθα ακόμα σαν τον εαυτό μου».

Ωστόσο με την υποστήριξη του γιατρού της, τελικά μείωσε την αγωγή της σε ένα μόνο αντιψυχωσικό φάρμακο – την κουετιαπίνη, ανακαλύπτοντας πως να διαχειριστεί την κατάστασή της μέσω αλλαγών στον τρόπο ζωής: τακτική γυμναστική, καλό φαγητό, ικανοποιητικός ύπνος και να μακριά από αλκοόλ και καφεϊνη. «Στην αρχή το ένιωθα σαν συμβιβασμό, αλλά τώρα είναι φυσιολογικό».

«Έχω πάρει μια συνειδητή απόφαση να μην αποφεύγω τη διάγνωσή μου. Κατά τη δημιουργία της νέας μου ταινίας του Channel 4 σχετικά με αυτό, έψαξα για γυναίκες με διπολική διαταραχή για να συνεισφέρουν, και παρόλο που πολλοί μιλούσαν μαζί μου, θα το έκαναν μόνο ανώνυμα. Αυτό με στεναχώρησε και υπογράμμισε πόσο ντροπή και στίγμα παραμένουν συνδεδεμένα με την πάθηση – ακόμα και τώρα, που είμαστε πολύ καλύτερα γενικά στο να συζητάμε για την ψυχική υγεία. Αλλά πρέπει να το συζητήσουμε».

Το μήνυμά της

Σήμερα η Rosie Viva είναι πρεσβευτής στην οργάνωση Bipolar UK, σύμφωνα με την οποία ο ένας στους 50 Βρετανούς πάσχει από διπολική διαταραχή. Παρ’ όλα αυτά χρειάζονται κατά μέσο όρο εννιάμισι χρόνια για να λάβει κανείς τη σωστή διάγνωση.

«Απλώς σκεφτείτε πόσα χρόνια αυτό σημαίνει ότι περνάμε σε σύγχυση και αγωνία, παίρνοντας λάθος φάρμακα και προσπαθώντας να καταλάβουμε γιατί νιώθουμε διαφορετικοί» επισημαίνει η ίδια. «Οι άνθρωποι που ζουν με διάγνωση διπολικής νόσου στο Ην. Βασίλειο έχουν 20 φορές περισσότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν. Εάν περισσότεροι άνθρωποι γνώριζαν τα συμπτώματα, θα έσωζε τόσες ζωές».

Εξηγεί πως μόλις διαγνώστηκε, ήταν πλέον πολύ λογικό για τους φίλους της. Πάντα δυσκολευόταν να καθίσει ακίνητη και της φαινόταν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθεί στο σχολείο. Μέχρι τα 15 της πάλευε με την κατάθλιψη, αλλά είχε και υπεβολική ενέργεια. Για πολύ καιρό οι διαθέσεις της κινούνταν ανάμεσα στα άκρα και ήταν πάντα υπερευαίσθητη.

«Τώρα που ξέρω γιατί είμαι όπως είμαι, έμαθα να προσαρμόζομαι και μπορώ να τα βγάλω πέρα όταν είμαι πεσμένη, γνωρίζοντας ότι θα περάσει και ότι όταν περάσει, θα απολαμβάνω ένα νέο κύμα ευγνωμοσύνης για την υγεία μου. Επίσης, δεν φοβάμαι να απολαύσω πτυχές της υπερβολική ενέγειας».

Όπως λέει ανακουφισμένη πλέον, άρχισε να βγαίνει ξανά, αναφέροντας από τη πρώτη στιγμή ότι είναι διπολική. «Πέρυσι γνώρισα τον τωρινό μου φίλο. Με αποδέχεται για αυτό που είμαι. Και μετά από τόσα χρόνια, το ίδιο και εγώ».