«Δεν μετανιώνω, γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή» – Όταν γονείς αναγκάζονται να κλέβουν για να επιβιώσουν

Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται «εγκληματίες». Είναι η ανάγκη που οδηγεί πολλούς στο να κλέψουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Η ιστορία της Sandrine αποτελεί παράδειγμά πολλών οικογενειών οι οποίες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και μετά βίας καταφέρνουν να βγάλουν πέρα τα προς το ζειν.

Η ίδια ως νεαρή μητέρα χρειάστηκε να κλέβει για να τα βγάλει πέρα, σε ηλικίες μεταξύ 25 και 30 ετών. Σε μικρή ηλικία, η κόρη της Léa που είναι τώρα 30 ετών αντέγραψε τη συμπεριφορά της, αλλά έκλεβε πράγματα μόνο γιατί τα ήθελε.

Η ιστορία τους δεν απέχει πολύ από την ελληνική πραγματικότητα. Πριν λίγες μέρες έπιασαν στα πράσα μητέρα να κλέψει γάλατα από σουπερμάρκετ στον Βόλο, γιατί δεν είχε τροφή για το βρέφος της.

«Ήταν απαραίτητο»

Η Sadrine αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της στο Vice  όταν έπιασε την κόρη της να κλέβει. Στην αρχή, όπως κάθε γονιός, την επέπληξε και προσπάθησε να της δώσει ένα μάθημα.

Τελικά όμως συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει στις κλοπές της, κάτι που έπρεπε να κάνει για να μπορέσει να παρέχει τροφή και ένδυση στη Léa και τη νεογέννητη αδερφή της.

Από τότε που γνώρισε τον τωρινό σύζυγό της, η Léa σταμάτησε να κλέβει – αλλά η μαμά της εξακολουθεί να το κάνει. Και οι δύο λένε ότι συναντούν τακτικά ανθρώπους που κλέβουν τα καταστήματα για να επιβιώσουν – μια συνεχής υπενθύμιση της καθημερινής βαρβαρότητας.

«Ήταν απαραίτητο σε δύσκολες στιγμές στη ζωή μας» αναφέρει η Sandrine. Μου φαινόταν άδικο που άλλοι άνθρωποι ζούσαν αξιοπρεπώς ενώ εγώ δεν μπορούσα να αγοράσω καν τα απολύτως απαραίτητα για τα παιδιά μου. Προσπάθησα να κατευνάσω τις ενοχές μου κλέβοντας από μεγαλύτερα καταστήματα. Σκεφτόμουν »Αυτοί είναι ασφαλισμένοι, θα ανακτήσουν τις απώλειές τους εύκολα». Αλλά τελικά, έγινε σχεδόν σαν παιχνίδι».

«Χρειάστηκε χρόνος για να καταλάβει η μαμά μου ότι συνειδητοποιούσα πως η κλοπή ήταν κάτι κακό, ότι δεν ήταν παιχνίδι. Επειτα, όταν γεννήθηκε η αδερφή μου -όταν ήμουν εννιά- χρειάστηκε να κλέψουμε ξανά, οπότε η μαμά μου κατέληξε να με εμπλέξει και εμένα» λέει από πλευράς της η Léa.

Είναι λυπηρό που το λέω, αλλά δεν ταιριάζαμε στο «προφίλ» του κλέφτη σε ό,τι αφορά τους σεκιουριτάδες – ήμασταν απλώς μια μαμά, ένα κοριτσάκι και ένα μωρό σε καρότσι. Σκέφτομαι άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέση να πρέπει να κλέψουν αλλά δεν μοιάζουν με εμάς και δεν είναι τόσο τυχεροί» συνεχίζει.

Κλέβουν είδη πρώτης ανάγκης

«Στον κύκλο μου, οι περισσότεροι δεν τολμούν να μιλήσουν γι’ αυτό. Έχω φίλους που εργάζονται σε σούπερ μάρκετ και μου λένε ότι αυτά που κλέβουν οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Τα παλιά χρόνια ήταν κυρίως μακιγιάζ, προϊόντα ξυρίσματος, μικρά μπιχλιμπίδια που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά. Ενώ στις μέρες μας, είναι σχεδόν πάντα είδη πρώτης ανάγκης. Αυτό με στεναχωρεί, μου θυμίζει τις φορές που είχα τη μεγαλύτερη ανάγκη» αναφέρει η Sadrine.

«Μερικές φορές στο διάλειμμά μου στη δουλειά, άκουγα γυναίκες να μιλούν για τις διακοπές τους, αν ήθελαν να τις παρατείνουν, διαλέγοντας μεταξύ Ελλάδας και Ταϊλάνδης. Είναι βίαιο να ακούς κάτι τέτοιο, όταν παλεύεις να ταΐσεις και να ντύσεις τα παιδιά σου. Το να μεγαλώνεις έτσι είναι βίαιο. Αναρωτιέσαι, »Τι είναι χειρότερο; Η πράξη της κλοπής ή το γεγονός ότι πρέπει να κλέψεις για να τα βγάλεις πέρα».»

«Δεν μετανιώνω, γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή. Έζησα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια – δεν είχα τίποτα, ούτε φαγητό. Τα βράδια κρύωνα. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να ζήσουν έτσι. Δεν ήταν ούτε εγωιστικό – το έκανα για την οικογένειά μου».

«Η κοινωνία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων, τους παραμερίζει – και το πράγμα γίνεται χειρότερο. Είμαι κοινωνική λειτουργός τώρα, βλέπω ότι οι οικογένειες βρίσκονται σε χειρότερη θέση μετά τον COVID-19. Αν μάθαινα ότι αυτοί οι άνθρωποι έκλεβαν κάθε μέρα για να καλύψουν τις ανάγκες τους, θα το καταλάβαινα» λέει η μητέρα.

«Σε μια αποτυχημένη κοινωνία, κάνεις τη δική σου αναδιανομή – εξισορροπείς εκ νέου τα πράγματα όσο καλύτερα μπορείς».