Μετά από μια εβδομάδα και ένα σερί μηνυμάτων στο WhatsApp, η Ρέιτσελ έκανε σχέδια με τις φίλες της από το κολέγιο να συναντηθούν για πικνίκ στο πάρκο. Ήταν ένα σχέδιο που αποφασίστηκε μετά από διαπραγμάτευση με τις φίλες της, μία εκ των οποίων πάσχει από αλλεργική ρινίτιδα και μία άλλη που τους ανάγκασε να ακυρώσουν δύο γεύματα σε κλειστούς χώρους: Τη μία φορά επειδή το εστιατόριο δεν δεχόταν κατοικίδια και την άλλη επειδή δεν σερβίριζε φαγητό χωρίς γλουτένη.

Συνολικά, πέρασαν τρεις εβδομάδες μέχρι να καταφέρουν όλες να ευθυγραμμίσουν τα ημερολόγιά τους για τη συνάντηση. Ήταν αδύνατο να συναντηθούν νωρίτερα. Εξαντλημένη, η Ρέιτσελ κατέληξε να αναρωτιέται για άλλη μια φορά γιατί ανέλαβε το άχαρο έργο να συντονίζει τις φίλες της και να τις προτρέπει να συναντιούνται τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο.

Όμως, η Ρέιτσελ δεν τα είχε δει ακόμα όλα: 24 ώρες πριν από την υποτιθέμενη συνάντηση της ομάδας, τους έστειλε μήνυμα για να επιβεβαιώσει το ραντεβού. Τότε επικράτησε μια δυσοίωνη σιωπή που μια ώρα αργότερα έγινε εκκωφαντική.

«Γεια σας!» – επέμεινε στη συνομιλία, χωρίς αποτέλεσμα.

Υπέθεσε ότι το πικνίκ είχε ακυρωθεί και ότι κανείς δεν επρόκειτο να της το πει: «Βίωνα και ghosting ταυτόχρονα» θα πει με χιούμορ. Δεν ήταν θυμωμένη, αλλά είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα.

Τα πάνω-κάτω

Έχουμε καταφέρει να παγιδεύσουμε τον χρόνο σε ψηφιακά ημερολόγια, ατζέντες και εφαρμογές. Επιβεβαιώνουμε σχέδια που καταλήγουν να επικαλύπτουν το ένα το άλλο, επειδή δεν υπολογίζουμε τις καθυστερήσεις και τα απρόβλεπτα γεγονότα, πόσο μάλλον τα ενεργειακά και ψυχικά μας αποθέματα. Σε γενικές γραμμές, είμαστε πολύ αισιόδοξοι με τον χρόνο μας.

Πιστεύουμε πάντα ότι θα προλάβουμε τα πάντα.

Κολλάμε σε έναν βρόγχο καταδίκης προσπαθώντας να εκμεταλλευτούμε τη μέρα, την εβδομάδα και το Σαββατοκύριακο, μέχρι που καταλήγουμε συγκλονισμένοι και ακυρώνουμε ό,τι μπορεί να ακυρωθεί.

Συνήθως είναι οι συναντήσεις με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε.

Αυτό μας ρίχνει σε έναν βρόγχο: Καταλήγουμε να κάνουμε επανειλημμένα σχέδια και στη συνέχεια να τα ακυρώνουμε. Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι η αλληλεπίδραση με τις εφαρμογές και τα ψηφιακά ημερολόγια μας κάνει πιο χαλαρούς με τις υποχρεώσεις μας. Και ότι η απεικόνιση του χρόνου μας γραφικά προκαλεί άγχος.

Ο Dan Ariely, συγγραφέας και καθηγητής ψυχολογίας και οικονομικών της συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο Duke, υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι αναλαμβάνουν περισσότερα σχέδια από όσα μπορούν στην πραγματικότητα να διαχειριστούν, επειδή είναι «απίστευτα εύκολο» να τα σχεδιάσουν σε ένα ημερολόγιο και είναι ικανοποιητικό να έχεις ένα γεμάτο πρόγραμμα, μια πολυάσχολη ζωή και να αισθάνεσαι ότι έχεις ζήτηση.

Artwork: Mari Kinovych🇺🇦 / Unsplash

Η ζωή πριν τα ψηφιακά καλεντάρια

Το 1979 δεν υπήρχε Ημερολόγιο Google, αλλά είχαμε ήδη μια τεταμένη σχέση με τον χρόνο. Εκείνη τη χρονιά, ο οικονομολόγος, ψυχολόγος και νομπελίστας Daniel Kahneman επινόησε τον όρο «πλάνη προγραμματισμού», ο οποίος περιέγραφε την αισιόδοξη προκατάληψη στην εκτίμηση του χρόνου που απαιτείται για την ολοκλήρωση μιας εργασίας.

Η διαχείριση του χρόνου δεν έχει γεννήσει μόνο μια βιομηχανία εφαρμογών, ημερολογίων και ψηφιακών και αναλογικών ατζέντων που προσπαθούν να βοηθήσουν τους άστοχους και τους αισιόδοξους. Επιπλέον, υπάρχει και ένα προσοδοφόρο λογοτεχνικό υποείδος, καθώς και εκατοντάδες podcasts για τη χαρά της εκμάθησης του πώς να επωφεληθείτε από την καλύτερη διαχείριση του χρόνου, άξια εκπρόσωπος του οποίου είναι η Laura Vanderkam, συγγραφέας του μπεστ σέλερ «168 ώρες: Έχετε περισσότερο χρόνο από ό,τι νομίζετε».

«Το τι θα κάνετε με τη ζωή σας θα εξαρτηθεί από το πώς θα περάσετε τις 8.760 ώρες ενός έτους ή τις σχεδόν 700.000 ώρες που διαρκεί συνήθως μια ανθρώπινη ζωή».

Είναι σκόπιμο να χωρίσουμε αυτές τις ώρες που μας έχουν παραχωρηθεί σε ελεύθερο χρόνο και εργασία; Είναι καλή ιδέα να τις αναμειγνύουμε;

Είναι βολικό να χρησιμοποιούμε εταιρικά εργαλεία για τον προγραμματισμό της προσωπικής σας ζωής ή θα καταλήξουμε να αγχωνόμαστε και να ακυρώνουμε τα πάντα την τελευταία στιγμή;

Αντιλαμβανόμενη Προσωπική Ελευθερία

Μια μελέτη του 2016 από τα πανεπιστήμια της Ουάσινγκτον και του Οχάιο προσπάθησε να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Σε γενικές γραμμές, το συμπέρασμά τους ήταν ότι οι δραστηριότητες αναψυχής ήταν πιο ευχάριστες όταν δεν ήταν «προγραμματισμένες».

Για τους συγγραφείς, «μη προγραμματισμός» δεν σήμαινε αυτοσχεδιασμός, αλλά μια αυθόρμητη συνάντηση για ποτό, μετά τη δουλειά, χωρίς να ορισθεί συγκεκριμένη ώρα. «Όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται αυτή η αλλαγή, επαναφέρει την ευελιξία στις δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου», δήλωσε η Selin A. Malkoc, συν-συγγραφέας της μελέτης.

Το κυνήγι του χαμένου χρόνου

Στο βιβλίο της, η Vanderkam περιγράφει τι συμβαίνει με τον χρόνο. «Αν δεν αντιμετωπίζετε τον χρόνο με πρόθεση, τον χάνετε. Χάνετε αυτές τις τέσσερις ώρες ελεύθερου χρόνου που είχατε το απόγευμα της Παρασκευής. Σε έναν κόσμο γεμάτο περισπασμούς, δεν θα επιλέξετε αυτόματα την πιο υγιεινή ή χαλαρωτική δραστηριότητα, αλλά αυτή που έχετε στα χέρια σας. Με αυτόν τον τρόπο, οι τέσσερις ώρες ελεύθερου χρόνου θα εξαφανιστούν ξαφνικά σαν περιστέρι στα χέρια ενός μάγου». Αυτές οι ώρες μπορεί να πετάξουν ψάχνοντας για μια ταινία σε μια πλατφόρμα streaming ή κάνοντας scrolling σε ιστότοπους που δεν σας ενδιαφέρουν καν τόσο πολύ.

Η Vanderkam δεν πιστεύει επίσης ότι ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να οργανώνεται με στρατιωτική ακρίβεια. «Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο να μην προγραμματίσετε τίποτα και στο να φτιάχνετε λίστα με υποχρεώσεις κάθε μέρα» εξηγεί.

*Με στοιχεία από elpais.com

Headlines