Τα αγκάθια των διερευνητικών

Το βράδι της 21ης Μαΐου 2023 δεν ήταν μόνον χρονικό σημείο μιας αδιαμφισβήτητης, πρωτιάς της ΝΔ στα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά και μιας ταυτόχρονης ευκαιρίας για ανάκαμψη από μακρά χειμέρια (συμπτωματική ή υπεύθυνη από τις ηγεσίες της) νάρκη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Στις 21 Μαΐου 2023 έκλεισε η άγονη παρένθεση στην κυβερνητική πορεία του ΠΑΣΟΚ. Μια παρένθεση που άρχισε με τον Κώστα Σημίτη λόγω της χρηματιστηριακής εκτροπής για να συνεχιστεί μέχρι και τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργικής θητείας του Νίκου Ανδρουλάκη.

Όμως, από προστατευτική πρόνοια, ένα σεβαστό ποσοστό σοσιαλδημοκρατών ψηφοφόρων, που είχαν δυσαρεστηθεί και αποστασιοποιηθεί από την πολιτική αδράνεια του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, έδωσαν στον Νίκο Ανδρουλάκη την ευκαιρία της ανάκαμψης από την αδράνεια, προβιβάζοντας τα ποσοστά της εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στο 11,4%.

Η ευνοϊκή για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αυτή εκλογική εύνοια, ανοίγει στην ηγεσία του κόμματος και πρωτίστως στον Νίκο Ανδρουλάκη το δρόμο να λησμονήσει την καθηλωτική αντίληψη και συμπεριφορά της πορείας με τα δύο «όχι» προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση εκατέρωθεν διάθεσης για συνδιαλλαγή με τον αριθμητικά πλησιέστερο πολιτικό εταίρο, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, απαλλαγμένη από τον σεκταριστικό απομονωτισμό και τις υψωμένες… αχτύπητες γροθιές, αυτή λοιπόν η πολιτικώς χειμάζουσα ηγεσία, τιμώντας τις επαυξητικές ψήφους της 21ης Μαΐου 2023 καλείται στο τραπέζι μιας έντιμης συνδιαλλαγής με την μητσοτακική κεντροδεξιά. Χωρίς αυτό να σημαίνει την αλήστου μνήμης και ταπεινωτικής για το δημοκρατικό αυτοσεβασμό μετεμφυλιοπολεμική «δήλωση μετανοίας».

Μια τέτοια προσέγγιση οίκοθεν νοείται ότι δεν ταυτίζεται, ούτε με γνωστά ακροδεξιά βαρίδια που κοσμούν, αλλά απωθητικά, τους προοδευτικούς ιδεολόγους ψηφοφόρους, ούτε βέβαια και την εισοδηματική εις βάρος των μη προνομιούχων ελλήνων ληστρική μεταχείριση.

Όχι στη ληστεία των συνταξιούχων και την τραπεζική ασυδοσία

Έχουμε λοιπόν και λέμε για τα σημεία αποδοχής που καλείται να  προβάλει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην ενδεχόμενη συνάντηση της διερευνητικής εκλογικής περιόδου:

1) Άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και επιστροφή στους δικαιούχους φορολογουμένους των καταβληθεισών δόσεων.

2) Επιστροφή του λεηλατημένου 40% και πλέον στις συντάξεις από την εποχή του νομοθέτη αυτής της λεηλασίας Γ. Κατρούγκαλου μέχρι και σήμερα. Η επιστροφή να γίνει εντόκως.

3) Κατάργηση της δέσμευσης του αποθεματικού των ασφαλιστικών ιδιωτικών φορέων από την Τράπεζα της Ελλάδος. Εδώ μιλάμε για θεσμό χειρότερο και από τη φορομπηχτική «δεκάτη» του Μεσαίωνα.

4) Κατάργηση των τραπεζικών δανείων με τοκογλυφικά επιτόκια, δηλαδή επιχειρηματικές τραπεζικές τυχοδιωκτικές μεθόδους που καταλήγουν σε ανεξόφλητα κόκκινα δάνεια και αδυσώπητες κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων των οφειλετών.

Χαρακτηριστική ζωγραφική εικόνα της Ανατολίας του μεσαίωνα, όπου ο τοπικός πασάς με σηκωμένο το ραβδί χτυπά τα πέλματα του χρεώστη της δεκάτης μέχρι να ματώσουν τα άκρα του. Το μαρτύριο αυτό συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας στα πιο προωθημένα αυταρχικά καθεστώτα και φυσικά το ίδιο μαρτύριο διέπρεψε και στους διωκόμενους από την δικτατορική κυβέρνηση της Απριλιανής χούντας.

5) Υποχρεωτική δια νόμου θέσπιση λογικών τραπεζικών επιτοκίων προς τη μεγάλη κοινωνική μάζα των μικρομεσαίων και των πιο εύπορων καταθετών. Σήμερα, σχεδόν όλες οι τράπεζες έχουν μηδενίσει αυτά τα επιτόκια. Υπενθυμίζω εδώ, ότι η δεκαετία του 1980 ήταν η ευνοϊκότερη για τους καταθέτες που ελάμβαναν επιτόκια μέχρι 17% και 18%. Κορυφαία περίπτωση ευνοϊκών επιτοκίων ήταν τα ρέπος με το 25%. Αυτό σήμαινε, ότι όποιος κατέθετε τότε 10 εκατομμύρια δραχμές, σε 4 χρόνια διπλασίαζε την κατάθεσή του. Το δε «επιχείρημα» ότι τότε υπήρχε πληθωρισμός, καταρρίπτεται από το ότι τα δισεκατομμύρια των τραπεζικών καταθέσεων βοηθούσαν αφάνταστα τη ρευστότητα του χρήματος, προς όφελος των συναλλαγών.

Η πορεία των συγκλήσεων

Τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία τα έχει εμμέσως ή και ευθύτατα θίξει στον πανηγυρικό λόγο του για την πρωτιά στις εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και αυτό τον δεσμεύει με την αναμετάδοση αυτών των δηλώσεών του, από όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα. Με λίγα λόγια αυτοδεσμεύεται ενώπιον της Κοινής Γνώμης.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, ως υπόλογος όπως όλοι οι ηγέτες, ενώπιον της Κοινής Γνώμης, έχει την υποχρέωση να συνυπογράψει σε περίπτωση συμφωνίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ένα συνυποσχετικό για συναποδοχή όλων των προαναφερθέντων σημείων συμφωνίας, που θα δοθεί το ταχύτερο για μετάδοση σε όλα τα ΜΜΕ.

Διαφορετικά θα μιλάμε για διαιώνιση της μιζέριας. Ή το πολύ-πολύ «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»…

Δεν τολμώ, τέλος να προχωρήσω σε άλλες συναντήσεις στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, διότι τα πάντα είναι πιθανά. Όπως στο παρελθόν, η συγκυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με Λεωνίδα Κύρκο και Χαρίλαο Φλωράκη. Αρκούμαι μόνον με την ελπίδα, ότι ο Κυριάκος πρέπει να γνωρίζει την αποτρεπτική φράση των ιερών γραμμάτων «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι (μορφώνουν) τέκνα».

Ανατριχιαστικά απευκταίες τέτοιες παλινωδίες… Το φάσμα Τσίπρας έφτασε στην ημερομηνία λήξης του.

Και κλείνω το σημερινό κείμενό μου με την ευχή τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ (ας λείπει το ΚΙΝΑΛ), ως δυνάμεις με δραστήριο παρελθόν επιβάλλεται να λειτουργήσουν ως σταθεροί πυλώνες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, με βασική προϋπόθεση την απαλλαγή τους από τα οποιαδήποτε βαρίδια εξωπολιτικών εκτροπών.

Η μακρά ελληνική πολιτική πείρα, μας δίνει ορισμένα παραδείγματα τέτοιας δημοκρατικά γόνιμης συνύπαρξης. Αρκούμαι μόνον δειγματοληπτικά ν’ αναφερθώ στην κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη-Κων. Τσαλδάρη, που έθεσε τις πρώτες βάσεις για την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας από τα ερείπια και τα ανεπούλωτα τραύματα τόσο της ναζιστικής κατοχής, όσο και της αδελφικής αλληλοσφαγής του 1946-1949.

Το δεύτερο υπόδειγμα παρόμοιας συνύπαρξης η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, όσο και αν αυτό δεν μνημονεύεται αρκούντως στα κέντρα του σκόπιμου πολιτικού διχασμού…