Με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του άνοιξε το καλοκαίρι του ο Ολυμπιακός. Ήδη μάλιστα ο Αντόνιο Κορδόν συμμετέχει σε κάθε κουβέντα που αφορά την επόμενη ημέρα των Ερυθρόλευκων προσθέτοντας μπόλικη προσδοκία. Ένας από τους σημαντικούς επαγγελματίες της Ευρώπης σε μια δουλειά που οι περισσότεροι στο ποδόσφαιρο την αποδέχονται ως καθοριστική ακόμη και αν δεν την κατανοούν στο εύρος της.

Με την ευκαιρία: Αντικείμενο του sporting director δεν είναι μόνο η στελέχωση του αγωνιστικού και η διαχείριση του μπάτζετ. Πριν από όλα είναι η εναρμόνιση με τις τάσεις. Ο εκσυγχρονισμός σε ένα παιχνίδι που αποτελεί ίσως το πιο ισχυρό μονοπώλιο της Γηραιάς ηπείρου και που για χάρη του σε ετήσια βάση ξοδεύονται δισεκατομμύρια ευρώ. Ο τρόπος που ένα club σκέφτεται, καταλαβαίνει και σχεδιάζει ποδόσφαιρο.

Δεν είναι το ποδόσφαιρο του 2023, ίδιο με το ποδόσφαιρο του 2013 όταν ο Ολυμπιακός είχε μια σχεδόν μόνιμη θέση στους ομίλους του Champions League μέσα από την εγχώρια κυριαρχία του. Δεν είναι ίδια η φιλοσοφία, το scouting, η αγορά, τα δεδομένα. Και ειδικά στην δική μας περίπτωση; Δεν είναι ίδια και η απόσταση του ελληνικού ποδόσφαιρου από την κεντρική σκηνή. Το ποδόσφαιρο του Μπαλτάκου, της ΚΕΔ, της αναξιοπιστίας και όλων εκείνων των απίθανων που παριστάνουν τους αξιωματούχους της Ομοσπονδίας.

Στην εποχή Μαρινάκη ο Ολυμπιακός κατάφερε τα περισσότερα έχοντας πάντα κατά νου όχι τον τρόπο με τον οποίο θα κερδίσει το επόμενο πρωτάθλημα, αλλά βρίσκοντας κίνητρο στη μεγάλη εικόνα. Στο πώς θα εξελιχθεί σε μια ομάδα που θα μπορεί να βρίσκεται στην κεντρική σκηνή. Αυτό ήταν πάντα το «μυστικό» του και αυτό τον ξεχώρισε από τον εγχώριο ανταγωνισμό. Το γεγονός ότι τοποθετούσε τον πήχη εκεί που κανείς άλλος δεν τολμούσε.

Δεν είναι λοιπόν ότι πήρε μόνο 10 πρωταθλήματα σε 13 χρόνια. Δεν είναι καν οι τρεις φορές που έφτασε κοντά σε κάτι μεγάλο –για τα ελληνικά δεδομένα- στην Ευρώπη (2012 με τον Βαλβέρδε, 2014 με τον Μίτσελ, 2020 Μαρτίνς).  Είναι ότι έχτισε ένα σύγχρονο προφίλ με καταπληκτικές εγκαταστάσεις, με στελέχη –προπονητές- ποδοσφαιριστές που φεύγοντας από εδώ ανέβηκαν στους επόμενους ορόφους της πολυκατοικίας. Μια ομάδα που μπορούσε να καθίσει γύρω από το ίδιο τραπέζι με την ελίτ  και που η Ευρώπη την αποδέχονταν ως «ελληνική εξαίρεση».

Τα φέρνει όλα αυτά στο προσκήνιο εκ νέου η συμφωνία με τον Αντόνιο Κορδόν. Και κυρίως τα φέρνει από την κατάλληλη οπτική γωνία. Διότι ο Ολυμπιακός στην επόμενη ημέρα του δεν θέλει να σκεφτεί ως το «φαβορί» της Ελλάδας αλλά ως το «αουτσάιντερ» της Ευρώπης. Ο νέος sport director λοιπόν που στην «αγορά» κυκλοφορεί με το παρατσούκλι «Γκαστόνε» διότι λέει «έχει πάντα την τύχη οι ομάδες που καταπιάνεται να τα πηγαίνουν καλύτερα από ότι και οι ίδιες υπολόγιζαν», ξέρει να κάνει αυτή τη δουλειά. Το έκανε καταπληκτικά στο χωριουδάκι της Βιγιαρεάλ, το έκανε με τη Μονακό, το έκανε με τη Μπέτις.

Οργάνωσε σωστά και ουσιαστικά επαναλάνσαρε κάποια club που αλλιώς τα βρήκε και αλλιώς τα άφησε. Εκμεταλλεύθηκε τις ευκαιρίες της αγοράς. Έβαλε τον πήχη ψηλά. Πήρε ρίσκα. Πρόσθεσε τεχνογνωσία σε σημεία του οργανογράμματος που δεν φτάνει το απαίδευτο μάτι. Ο Ολυμπιακός έκλεισε μόλις έναν κύκλο. Κάπου εδώ τελείωσε η ομάδα του Μαρτίνς στην οποία έμειναν τελευταίοι ο Ελ Αραμπί, ο Εμβιλά, ο Βαλμπουενά, ο Μασούρας, ο Σωκράτης κλπ. Εκ του αποτελέσματος θα έπρεπε να είχε τελειώσει νωρίτερα. Το καλό είναι ότι σε αυτό το φινάλε έχει διατηρήσει έναν κορμό πάνω στον οποίο μπορεί να «πατήσει» το νέο εγχείρημα που φυσικά χρειάζεται για σύμμαχο τον χρόνο.

Αντίστοιχοι sports directors πέρασαν από τα μέρη μας και τα προηγούμενα χρόνια. Προσωπικότητες όπως ο Μαθία, ο Ουσίγιος κλπ. Δεν πιστώθηκαν σημαντικό μερίδιο της επιτυχίας. Αν θα τα καταφέρει καλύτερα ο Κορδόν; Θα φανεί. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν διαθέτει κανείς, όποιο και αν είναι το βιογραφικό ή το… παρατσούκλι του. Το σίγουρο είναι πως ο Ισπανός θα δοκιμάσει και εδώ να… φέρει βροχή. Μακάρι αν είναι να γίνει, να μην κρατάμε… ομπρέλες.

Headlines