Γιάννης Βογιατζής: Όλο το θέατρο είναι ψυχοφθόρο, αλλιώς δεν είναι θέατρο είναι θεατρινισμός
Ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός αυτό το διάστημα συμμετέχει στην παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά «Μυστήριο 76 Don’t Look Back», στο πλαίοιο του « 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης».
Οι τρεις αποθήκες του Παλαιού Ελαιουργείου μεταμορφώνονται από τις 19 Μαϊου στο ερειπωμένο Hotel Spectre με τα φαντάσματα των μυθικών εραστών Ορφέα και Ευρυδίκης να «ζωντανεύουν» τις μοιραίες στιγμές του έρωτά τους. Μια πρωτόγνωρη ονειρική διαδρομή που καταργεί τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ κοινού και ερμηνευτών, καλώντας τους θεατές να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις σε κομβικά σημεία της περιήγησής τους. Σε όλη αυτή την καλλιτεχνική «περιπέτεια» που είναι ανάμεσα στο θρίλερ, την επιστημονική φαντασία και τη μεταφυσική περφόρμανς ο Γιάννης Βογιατζής ερμηνεύει μοναδικά έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό ρόλο, που καθηλώνει τους θεατές.
Μιλήστε μας για τη συμμετοχή σας για την παράσταση Μυστήριο 76 Don’t Look Back
To συγκεκρινένο έργο είναι ένα είδος μελέτης, θα το έλεγα ένα ντοκτορά πάνω στη θεατρική τέχνη και τη συγγραφή. Μπορεί να ξεκινά από τον Ορφέα και την Ευρυδίκη αλλά καταλήγει να ξεγυμνώνει τις ψυχές των ανθρώπων. Δεν είναι ούτε κωμωδία, ούτε δράμα, είναι μια έρευνα στη ψυχή μας. Ελεύθερη χωρίς σύνορα και φραγμούς. Βρίσκεις τον εαυτό σου, αλλά δεν τον βρίσκεις. Γιατί ποτέ δεν έχει τέλος αυτή η έρευνα. Εκεί που νομίζεις ότι τον βρίσκεις, αρχίζεις από την αρχή. Και διαπιστώνεις ότι μόλις άρχισες. Δεν έχει τέλος. Ούτε καλό, ούτε κακό. Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή, που η έρευνα δεν έχει τέλος. Εκεί είναι και η δύναμη. Δεν υπάρχουν κανόνες ευτυχίας ή δυστυχίας. Αν υπάρχει συνταγή ή λύσεις; Αλίμονο.
Και όλα αυτά συμβαίνουν στον χώρο της Ελευσίνας, και μην ξεχνάμε ότι η Ελευσίνα είναι συνδεδεμένη και με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Τα Μυστήρια που δεν μπορούσε ο κοινός θνητός να αντιληφθεί και να εξηγήσει. Δεν ήταν απλά μυστηριώδη αλλά πολύ δύσκολο να τα καταλάβει κάποιος.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;
Η γυναίκα μου στη ζωή έχει πεθάνει πριν 4 χρόνια. Ο Γιάννης την ήξερε και μου έδωσε έναν ρόλο, όπου προσπαθώ με τη μνήμη μου να την επαναφέρω στη ζωή. Μόνος μου, χωρίς κείμενο. Ότι υπάρχει, είναι δίπλα μου και ζει. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά ο Γιάννης με ξέρει. Ένας ρόλος χωρίς καμία κουβέντα που διαπιστώνω ότι συγκινεί πολύ το κοινό που έρχεται να μας δει και μας τιμά με την παρουσία του.
Δεν είναι ψυχοφθόρα μια τέτοια διαδικασία για εσάς, που ενέχει και το προσωπικό στοιχείο αφού μιλά για την απώλεια της συντρόφου σας;
Όλο το θέατρο είναι ψυχοφθόρο. Αλλιώς δεν είναι θέατρο, είναι θεατρινισμός. Έχει γίνει μια παρεξήγηση πάνω σε αυτό. Το θέατρο διδάσκει, όχι μόνο τα ήθη αλλά και την ψυχή των ανθρώπων. Η ψυχή είναι πολύ δυνατό στοιχείο και πολλές φορές τον βγάζουμε από μέσα μας ακριβώς για να μην έχουμε βάσανο. Το βάσανο είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου απέναντι στον καθρέφτη και πρέπει να του δώσεις κανόνες για να υπάρχει. Να ζει και να σε οδηγεί.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Γιάννη Χουβαρδά;
Η συνεργασία μου με τον Γιάννη ξεκινά από το Αμόρε. Τότε που με πήρε και ξανάρχισα μια θεατρική διαδρομή, χωρίς να παίζω εργάκια αλλά έργα με μεγάλη σημασία και προσφορά στη θεατρική τέχνη, που μέσα βρίσκεται η ζωή, η πραγματική ζωή των ανθρώπων. Μετά πήγα στο Εθνικό Θέατρο. Τώρα έχει δημιουργήσει κάτι μοναδικό που δεν μοιάζει με παράσταση, είναι κάτι άλλο.
Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε; Κουραστήκατε από τη μεγάλη διαδρομή σας;
Είμαι 97 ετών. Ζω μέσα από το θέατρο, έχω πάρει πολύ σοβαρά τα διδάγματα του θεάτρου. Του σπουδαίου θεάτρου, που ασχολείται με την ανθρώπινη ψυχή και όχι με τα τραλάλα και τα επιφανειακά.
Ξεχωρίζετε κάποιους από τις τόσες συνεργασίες σας αυτά τα χρόνια;
Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον, γιατί θα διαμαρτυρηθούν οι υπόλοιποι οι οποίοι μπορεί να αξίζουν περισσότερο από αυτούς που έχω δει εγώ.
Κάποιος ρόλος ή έργο που δεν καταφέρατε να ερμηνεύσετε;
Το θέατρο δεν είναι μόνο ένας ρόλος. Σε αυτήν την ηλικία δουλεύω και δουλεύω κανονικά. Είμαι ενεργός. Μπορεί η σάρκα να είναι αδύναμη, αλλά το μυαλό δυνατό. Με ζητάνε συνέχεια για δουλειά. Σαν να είμαι ένα παιδί που θα πάω στις πρόβες και θα κάνω το έργο. Πάντα ασχολούμαι με τι θέλει ο συγγραφέας να μας πει. Δεν είναι η δράση και ο μύθος. Είναι αυτό που δημιουργεί τον μύθο. Τα συναισθήματα, τα οποία προσπαθεί να φέρει πιο κοντά του. Πάντως όλους τους ρόλους που έπαιξα τους κρατάω μέσα μου. Και αν κάποιους δεν τους κατάφερα όπως ήθελα, τους επεξεργάζομαι μετά την παράσταση. Και λέω αυτό το έκανα λάθος… Πολλές φορές τα βάζω με τον εαυτό μου, που δεν τα κατάφερα.
Εκτός από το θέατρο, τι άλλο σας αρέσει να ασχολείστε;
Το θέατρο είναι όλη μου η ζωή. Όπως βέβαια και ο κινηματογράφος. Ο σωστός κινηματογράφος που δεν παίζεται αλλά βιώνεται. Αν δεν είσαι ακριβώς ο ρόλος σου που καλείσαι από το σενάριο να ερμηνεύσεις, τότε δεν κάνεις κινηματογράφο.
Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο ηθοποιό που ξεκινά τώρα;
Θέατρο δεν είναι απλά να μάθεις μόνο τα λόγια σου. Να βγεις στη σκηνή και απλά να διαβάσεις και να είσαι ευτυχισμένος. Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων που είναι ευτυχισμένοι. Οι συνεχώς ηλίθιοι που δεν διορθώνονται ποτέ και οι άνθρωποι που εργάζονται συνεχώς και ερευνούν.
Διατηρείτε κάποια φιλία από τη διαδρομή σας;
Όλους τους αγαπώ και με όλους μιλώ.
Για το καλοκαίρι ποια είναι τα σχέδια σας;
Πιθανόν να συνεργαστώ με τον Εθνικό Θέατρο. Θα δω τον ρόλο, αν μπορώ να τα καταφέρω αλλά υπάρχει και η ηλικία…
Οι αναμνήσεις σας από τον ξάδερφο σας τον Γιάννη Βογιατζή που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή;
Είχαμε αφάνταστη σχέση μεταξύ μας. Τον πατέρα του τον είχε παντρέψει ο πατέρας μου, και είχε βαφτίσει τον Γιαννάκη. Κάποτε ο Φίνος στην ταινία «Ραντεβού στον αέρα», όπου ο Γιάννης έκανε τον αεροπόρο και εγώ τον αρχισμηνία μας ρώτησε ποιος από τους δυο είναι ο πρώτος…Και ο ένας έδειξε τον άλλον. Οπότε λέει ο Φίνος «δεν τρώγεστε εσείς οι 2» και λέει ο Γιάννης το «καλό πέφτει στην οικογένεια».
Γιατί παρόλο που ο Γιάννης ήταν μικρότερος από μένα, είχε βγει πρώτος στην αγορά θεάματος. Η μητέρα μου τον είχε πάει στον Οικονομίδη, στο Ζάππειο. Τραγουδούσε θαυμάσια από μικρός, όπως και οι γονείς του, που τους θυμάμαι με τις ωραίες φωνές τους στα οικογενειακά μας τραπέζια. Εγώ δεν είχα μεγάλη επαφή με το τραγούδι, αν και είχα τελειώσει το ωδείο της Κέρκυρας, είχα μάθει και σαξόφωνο, αλλά δεν προχώρησα.
Η αγάπη σας για το θέατρο από πότε ξεκινά;
Από τότε που ήμουν μικρό παιδί και έλεγα όλα τα ποιήματα του σχολείου. Το πρώτο μου ποίημα ήταν στην α’ δημοτικού «Μηχανικός θέλω να γίνω…».
Συντελεστές παράστασης
Σύλληψη | Κείμενο | Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Συνεργασία στη δραματουργία: Έρι Κύργια
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου
Σχεδιασμός φωτισμού: Χριστίνα Θανάσουλα
Κίνηση: Μαρκέλλα Μανωλιάδη
Σχεδιασμός ήχου: Κώστας Μιχόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη Α: Χαρίκλεια Πετράκη
Βοηθός σκηνοθέτη Β: Νεφέλη Βλαχοπαναγιώτη
Βοηθός σκηνοθέτη Γ: Δέσποινα Λάρδη
Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια
Βοηθός ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρή
Ηχοληψία-Μίξη: Κώστας Μπώκος
Στούντιο Ηχογράφησης: Studio 19
Οργάνωση παραγωγής: Two Monkeys Productions | Δήμητρα Δερνίκου
Η Ειρήνη ισχυρίστηκε στο «Τούνελ» ότι τα ρούχα που φορούσε η κόρη της δεν πρόκειται να τα πάρει το Ανθρωποκτονιών γιατί τα έχει θάψει μαζί με το παιδί, αλλά η νονά του ρωτάει «γιατί τόσο πολύ ψέμα»...
Νέα ερωτήματα γεννά για την ήδη περίπλοκη υπόθεση στην Αμαλιάδα με τους θανάτους βρεφών η αποκάλυψη του Τούνελ ότι η Ειρήνη Μουρτζούκου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο θάνατο του μικρού Παναγιώτη προσποιήθηκε τη μητέρα του παιδιού.
Συνομιλίες με την Ειρήνη, λίγο μετά το θάνατο του 15μηνών Παναγιωτάκη αποκαλύπτει το το Φως στο Τούνελ, φέρνοντας στην επιφάνεια νέα στοιχεία για το θρίλερ στην Αμαλιάδα.
Η τελευταία αξιολόγηση για φέτος αναμένεται από τη Scope Ratings στις 6 Δεκεμβρίου και η πιο κρίσιμη αξιολόγηση αναμένεται στις αρχές του έτους από τη Moody’s
Με γκολ των Νέβες (35’), Μπεράλντο (84’) και Βιτίνια (90+1’), η Παρί Σεν Ζερμέν επικράτησε της Τουλούζ με 3-0 και βρίσκεται στο +6 από τη δεύτερη Μονακό.
