Με τον Χουλιαράκη τα βάζω, με τον Μαραντζίδη τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Ολοι γνωρίζουμε τα 5 στάδια της θλίψης, του πένθους μετά από μια τραγωδία. Αρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή. Εννέα ημέρες μετά το σοκ της κάλπης δεν ξέρω σε πoιο από τα στάδια αυτά βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ισως μεταξύ διαπραγμάτευσης και κατάθλιψης προτού πάει στο πιο δύσκολο από τα στάδια, αυτό της αποδοχής.

Και ίσως για το λόγο αυτό να δείχνει ακόμη ένα κόμμα σε παράλυση που συνεχίζει να κάνει λάθη ενώ θα έπρεπε εδώ και ημέρες να έχει σαλπίσει αντεπίθεση.

Να μην έχει αφήσει ούτε μια στιγμή να πάει χαμένη σε μια μάχη που είναι χαμένη μόνο αν δεν την δώσεις.

Κι ένα κόμμα της Αριστεράς, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, οφείλει να έχει στο DNA του αυτό το μέγιστο αξίωμα: «Οι μοναδικοί αγώνες που είναι χαμένοι είναι αυτοί που δεν δόθηκαν».

Κι όμως, από την προηγούμενη Δευτέρα βλέπουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ παραλυμένο, που δείχνει να μην θέλει να αποδεχθεί τη μεγάλη ήττα του.

Τη μία έφταιγε το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ για τη μεγάλη νίκη της ΝΔ. Την άλλη ο λαός που παραπλανήθηκε και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης στο οποίο βρίσκεται.

Εφταιξε για την ήττα και ο Κατρούγκαλος, έφταιξε και ο Βαρουφάκης.

Βεβαίως φταίει και ο βολικός εχθρός, τα ΜΜΕ, που δεν… επικοινώνησαν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και ασχολούνταν με τα ήσσονα.

Η ομιλία Τσίπρα και οι αποφάσεις του για την εκλογική επιτροπή, έδειχναν ικανές για ένα νέο ξεκίνημα, για μια μάχη που θα δινόταν ακόμη κι αν χαθεί στο τέλος.

Διότι στο κάτω – κάτω όπως λένε και οι σοφοί στίχοι «μένω μονάχος στο παρόν μου, να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται…»

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο κομμάτι της Κεντροαριστεράς που έχει ανάγκη ο τόπος ώστε να υπάρχει το αντίπαλον δέος απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Και πρέπει να διασωθεί…

Δυστυχώς οι εξελίξεις, προτού καν αρχίσει η προεκλογική περίοδος, δείχνουν ότι βρίσκονται ακόμη σε παραλυτικό σοκ.

Εδώ και τρεις ημέρες δεν ασχολούμαστε με το πρόγραμμα, με την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ασχολούμαστε με την… εκλογική επιτροπή.

Ανακοινώνεται η 20μελής ομάδα, με τον Γιώργο Χουλιαράκη μέσα, και τελικά κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει κι ένα ασυμβίβαστο μιας και είναι σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Ετσι, λοιπόν, εμμέσως πλην σαφώς ο κ. Χουλιαράκης αποσύρεται στα ενδότερα και ο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει ένα ακόμη πρόσωπο για την… 21μελή πλέον επιτροπή που επί της ουσίας είναι 20 κι ένας ανενεργός.

Και με τι άλλο ασχολούμαστε; Θα είναι ο Νίκος Μαραντζίδης σύμβουλος του κ. Τσίπρα για τις εκλογές; Δεν θα είναι;

Κανείς δεν ξέρει και όλοι μιλούν γι’ αυτό. Εσωστρέφεια, τσακωμοί, βυζαντινισμός, επιθέσεις κατά του γνωστού καθηγητή για τις αντικομμουνιστικές θέσεις του, για τις προβλέψεις του ότι ο Μητσοτάκης θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου, για την εκτίμησή του ότι ο κ. Τσίπρας πρέπει να παραιτηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει νέα ηγεσία.

Με τον Χουλιαράκη τα βάζω, με τον Μαραντζίδη τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε, με απλά λόγια.

Ετσι, όμως, δεν παράγεται πολιτική, δεν δίνονται μάχες, δεν αντιμετωπίζεται η ΝΔ, δεν μπαίνει φρένο ούτε καν στο ΠΑΣΟΚ που θέλει να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση.

Και ο χρόνος τελειώνει. Σε 25 ημέρες έχουμε νέες εκλογές, οι κάλπες είναι άδειες αλλά τι μπορεί να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτές γεμίσουν;

Και δυστυχώς επιβεβαιώνεται αυτό που λέει ο σοφός λαός: «Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα, ο θεός ο ίδιος δεν με σταματά».