Στρατηγικές και κίνδυνοι της 25ης Ιουνίου

Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου δεν πρέπει με κανένα τρόπο να θεωρηθούν δεδομένες ή εύκολες από τους οπαδούς της ΝΔ. Το θέμα για το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι να έρθει απλά πρώτο. Πρέπει να εξασφαλίσει απαραίτητα την αυτοδυναμία. Κι αυτή εξαρτάται κατά κύριο λόγο από το ποσοστό το δικό της αλλά και από τον αριθμό των μικρών κομμάτων που θα μπορέσουν να μπουν στη Βουλή. Σήμερα πλην ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ μόνο η Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου το έχει καταφέρει. Πολύ κοντά όμως στο όριο της εισόδου υπάρχουν η Πλεύση Ελευθερίας της Ζ. Κωνσταντοπούλου, το ΜέΡΑ25 και η ΝΙΚΗ. Αν και οι τρεις αυτές παρατάξεις εξασφαλίσουν το αναγκαίο ποσοστό για την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο η ΝΔ χρειάζεται ένα περίπου απαγορευτικά υψηλό ποσοστό για την εξασφάλιση της αυτοδυναμίας.

Το ζήτημα λοιπόν πρωτίστως είναι να κινητοποιηθεί ο κόσμος ώστε η Βουλή να μην έχει παραπάνω από τον σημερινό αριθμό κομμάτων. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο. Διότι εξαρτάται και από τη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει τις δυνάμεις του ή να έχει απώλειες μοναχά προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Μια πιθανή, σύμφωνα με τα τρέχοντα δεδομένα, ολοκληρωτική του κατάρρευση είναι απίθανο να μη δώσει τις αναγκαίες ψήφους που χρειάζονται τουλάχιστον στην Πλεύση και στο ΜέΡΑ25. Η επιμονή δε της ΝΔ να αγνοεί βασικές εθνικές και κοινωνικές ευαισθησίες του κόσμου της πιθανότατα να δώσει και στη ΝΙΚΗ το ελάχιστο ποσοστό που της είναι απαραίτητο για να φθάσει στο 3%.

Τι στρατηγική λοιπόν επιβάλλεται; Κατ’ αρχήν καθόλου αλαζονεία νίκης και περιφρόνησης του βασικού, θεωρητικά, αντιπάλου. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικού αντίπαλου δέους, και με την ελπίδα πως ο Τσίπρας θα κατανοήσει το υπαρξιακό πρόβλημα της παράταξής του, θα του δώσει ίσως τη δυνατότητα να συγκρατήσει δυνάμεις και να μη σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους. Η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να ατονήσει. Με την ελπίδα πως και εκείνος θα συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και δεν θα κυλήσει σε αριστερίστικες ή παλαιομοδίτικες υπερβολές. Η αγνόηση επίσης των όποιων άλλων παρατάξεων της Αριστεράς, εκτός ίσως του ΚΚΕ, πιθανότατα να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή.

Καθόσον αφορά τη ΝΙΚΗ το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Τη ΝΔ τη συμφέρει προς τα δεξιά της να αναγνωρίσει ως αντίπαλο το κόμμα του Κ. Βελόπουλου, που είναι ήδη στη Βουλή, παρά να ανοίξει μέτωπο με κάποιον καινούργιο παίκτη. Παράλληλα θα πρέπει να κάνει κινήσεις, δίχως να παραβιάζει τις διακηρυγμένες της αρχές, αναγνώρισης των ευαισθησιών των οπαδών της προκαλώντας συσπείρωση και όχι απογοήτευση. Πολλούς αντιεμβολιαστές τους έχει ήδη χάσει, και δεν έχει λόγο να ασχοληθεί μαζί τους. Στα ζητήματα όμως επιβολής του νόμου απέναντι σε μπαχαλάκηδες στα πανεπιστήμια, στους Ρουβίκωνες, αλλά και σε κάθε σοβαρό παραβάτη (λ.χ. εταιρείες δημοσκοπήσεων που ομολόγησαν «μαγείρεμα» στοιχείων) οφείλει να είναι απόλυτη. Ο κόσμος ψήφισε για τάξη και ηρεμία. Εχει υποχρέωση να δείξει πως άμεσα ανταποκρίνεται.

Παράλληλα πρέπει να πάρει στα χέρια της την αξιοπρέπεια της χώρας και να δείξει πως δεν αστειεύεται. Η παράνομη μετανάστευση είναι επικίνδυνη για τη συνοχή και το μέλλον της κοινωνίας. Δεν μπορεί κάθε αναπόδεικτο δημοσίευμα στο εξωτερικό (από μισθοδοτούμενους «εθελοντές» που τελικά κανείς δεν μας διαβεβαιώνει πως δείχνουν όσα καταγγέλλουν) να μας αναστατώνει. Τελικά τη χώρα την κυβερνά η δική της κυβέρνηση και όχι επιτροπές από τις Βρυξέλλες. Και εφαρμόζεται η ελληνική νομοθεσία που δεν αναγνωρίζει κενά που επιτρέπουν παραβιάσεις συνόρων. Ετσι θα κοπούν οι όποιες διαρροές προς τα δεξιά. Και η αυτοδυναμία θα μπορέσει να εξασφαλισθεί.