Η συλλογή του Ντιέγκο μεγάλωσε: Ποιος θυμάται εκείνον τον χρόνο (του) στη Σεβίλλη;

Η αλήθεια είναι πως ειδικά η… Σεβίλλη, έχει χρόνια τώρα δικό της λογαριασμό με τον «ουρανό» σε ότι αφορά στους τελικούς του Europa League. Και τέλος πάντων τον τρόπο της να κάνει να μοιάζουν πιθανά τα απίθανα, ακόμη και σε μια σεζόν με τρεις διαφορετικούς προπονητές (Λοπετέγκι, Σαμπαόλι, Μεντιλιμπάρ).

Παρά ταύτα από χθες το βράδυ, στην δημοκρατία των social media όσοι κοιτάζουν τα σύννεφα του ποδοσφαίρου βλέπουν πίσω τους για μια φορά ακόμη τον Ντιέγκο Μαραντόνα.

Και κάπως έτσι μόλις προστέθηκε ένα ακόμη κεφάλαιο σε αυτή την φοβερή ιστορία που εξελίσσεται με τις φανέλες του D10S. Στο κρεσέντο που καλά κρατεί από τον περασμένο Οκτώβρη: Η κατάκτηση του Παγκοσμίου κυπέλλου από την Αργεντινή έπειτα, από 32 χρόνια. Η κατάκτηση του Scudetto από τη Νάπολι έπειτα 33 χρόνια. H κατάκτηση του πρωταθλήματος της Αργεντινής από τη Μπόκα Τζούνιορς.

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας από τη Μπαρτσελόνα. Η κατάκτηση του Europa League από την Σεβίλλη. Όλα τα κλαμπ που o βασιλιάς Ντιέγκο αγωνίστηκε από το 1981 ως το 1993 στον πραγματικό κύκλο της καριέρας του. Και βέβαια η επίσημη αγαπημένη του που μόλις έραψε το τρίτο αστέρι στην φανέλα της.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα βρέθηκε στη Σεβίλλη από… σπόντα.  Και η αλήθεια είναι πως δεν έλαμψε σε αυτή. Ήταν όμως η τελευταία του φορά στην Ευρώπη και μάλιστα σε μια συγκυρία που όλος ο κόσμος τον είχε ακόμη κατά νου ως συνώνυμο του ίδιου του ποδοσφαίρου. Πίσω στον χρόνο; Έπειτα από την 15μηνη απαγόρευση από την Ιταλική Ομοσπονδία και βέβαια την σκόνη που σήκωσε η υπόθεση ντόπινγκ του. Η Νάπολι δεν τον ήθελε πια μετά την τιμωρία.

Η Ιταλία δεν τον «σήκωνε». Οι μεγάλες φανέλες της εποχής του γύρισαν την πλάτη. Τον θυμήθηκε όμως ο Κάρλος Μπιλάρδο. Ο προπονητής της εθνικής Αργεντινής στα Μουντιάλ του 1986 και 1990, ήταν πλέον το αφεντικό της Σεβίλλης. «Ντιέγκο έλα εδώ. Η ζωή είναι καταπληκτική και δεν θα νιώθεις πίεση».

Ο Μαραντόνα αρχίζει να το σκέφτεται σοβαρά, οι σύλλογοι μπαίνουν σε διαπραγματεύσεις, αλλά η Νάπολι δεν τον αφήνει, φοβούμενη τις αντιδράσεις του κόσμου. Οι μέρες περνούν και τελικά με την παρέμβαση της FIFA και του προέδρου της Ομοσπονδίας της Αργεντινή, δον Χούλιο Γκροντόνα, βρίσκεται λύση: Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1992 ο D10S φτάνει στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ αναζητώντας ένα πραγματικό restart στην καριέρα του.

Η πόλη φλέγεται για χάρη του, τα εισιτήρια διαρκείας εκτοξεύονται στις 40.000, η ομάδα του δίνει αυτομάτως το περιβραχιόνιο του αρχηγού και προσκαλεί τη Μπάγερν Μονάχου σε φιλικού παιχνίδι.

Ξαφνικά γίνεται το επίκεντρο του ποδοσφαιρικού πλανήτη που περιμένει να ξαναδεί τον καλύτερο όλων να πατά στο χορτάρι. Κανείς δεν μοιάζει να σκέφτεται όλα τα υπόλοιπα: Ότι έχει να παίξει ποδόσφαιρο ενάμιση χρόνο, ότι πλέον το κορμί του βασανίζεται από πολλά παραπανίσια κιλά, ότι κανείς δεν ξέρει αν έχει ξεμπλέξει με τις εξαρτήσεις.

Σε εκείνη τη Σεβίλλη, ο Μπιλάρδο είχε ήδη δημιουργήσει κάτι ενδιαφέρον: Ένα σύνολο με πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας όπου ξεχώρισαν ο 23χρονος Νταβόρ Σούκερ και ο 22χρονος Ντιέγκο Σιμεόνε. Ο Μαραντόνα –που εκεί θα είχε για συμπαίκτη και τον θρυλικό πια Μόντσι, αλλά και τον Μανόλο Χιμένεθ- θα ήταν μόλις ο δεύτερος 30+ σε αυτό το ρόστερ. Και φυσικά ο ηγέτης του.

«Τον έβλεπα μικρός στην τηλεόραση και ξαφνικά τρώγαμε μαζί πρωινό και κάναμε μαζί προπόνηση. Προσευχόμουν ότι θα μου μιλήσει μια μέρα, ότι κάτι θα μου πει. Μέχρι που ένα πρωί με φώναξε και μου είπε: ‘δεν θέλω να κοιτάς αριστερά-δεξιά, να ασχολείσαι με κάτι άλλο, θέλω να έχεις το κεφάλι κατεβασμένο, να τρέχεις προς τον τερματοφύλακα κι εγώ θα σου δίνω την μπάλα για να σκοράρεις’» είπε χρόνια μετά ο Σούκερ για αυτή τη συνύπαρξη που μπορεί να μην άλλαξε την ιστορία της Σεβίλλης, αλλά σίγουρα άλλαξε το επίπεδο του Κροάτη που από τα 6 γκολ στην προηγούμενη σεζόν σκαρφάλωσε στα 13 : «Δείτε τα γκολ μου, τα περισσότερα είναι έτσι όπως είπε ο Ντιέγκο», πρόσθεσε στην ίδια συνέντευξη.

Η ιστορία του Μαραντόνα στη Σεβίλλη κράτησε έναν χρόνο. Η ομάδα από την 12η θέση ανέβηκε στην 7η της κατάταξης. Το φινάλε όμως ήταν καταστροφικό χάνοντας την έξοδο στην Ευρώπη στο 89΄ της προτελευταίας αναμέτρησης με τη Μπούργος (1-1).

Ο Αργεντινός μέσα σε λίγους μήνες μαθαίνει την νύχτα της πόλης όσο… ελάχιστοι, η παρουσία του στις προπονήσεις ολοένα και σπανίζουν, η απόδοση του «πέφτει» στον δεύτερο γύρο, διοίκηση από ένα σημείο και μετά προσλαμβάνει ντέντεκτιβ για να μάθει τι… κάνει τα βράδια.

Σε εκείνο το ματς με τη Μπούργος ζητά αλλαγή στην ανάπαυλα. Ο Μπιλάρδο αρνείται αλλά τον αντικαθιστά στο 53΄. Ο Ντιέγκο είναι έξαλλος. Πετάει το περιβραχιόνιο και βγαίνει έξω βρίζοντας. Δεν πηγαίνει στον πάγκο, αλλά φεύγει κατευθείαν στα αποδυτήρια. Οι κάμερες της ισπανικής τηλεόρασης τον πιάνουν την ώρα που βρίζει τον Μπιλάρδο και τη μητέρα του. Ο μύθος λέει πως την επόμενη φορά που συναντήθηκαν οι δύο τους ήταν στην είσοδο του σπιτιού του Μαραντόνα, λίγες ώρες μετά. Την πρώτη μπουνιά την έριξε ο Μπιλάρδο. Τελικά με τη λήξη της σεζόν, φεύγουν και οι δύο…