Παρότι εύλογα η προσοχή μας έχει στραφεί στον τρόπο που καταγράφεται η σταθερότητα της κυβερνητικής παράταξης, που της έχει δώσει σαφές προβάδισμα για μια δεύτερη κυβερνητική θητεία, εντούτοις μικρή σημασία έχει δοθεί στον τρόπο που ταυτόχρονα καταγράφονται και δυναμικές που παραπέμπουν σε πλευρές πραγματικής ρευστότητας μέσα στο πολιτικό σκηνικό.

Αυτό αποτύπωσε η μεγάλη πτώση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η αδυναμία του να είναι βασικός χώρος υποδοχής ρευμάτων δυσαρέσκειας ή αναζήτησης εναλλακτικής, αλλά και η εμφάνιση διαφόρων σχηματισμών που δείχνουν να εισπράττουν μια ψήφο διαμαρτυρίας τροφοδοτημένη από διάφορα επίδικα που σε ορισμένες περιπτώσεις διαμόρφωσαν εκλογικές δυναμικές που δεν ήταν δημοσκοπικά ορατές στην κλίμακα που κανείς θα περίμενε και που σε ορισμένες περιπτώσεις αποτυπώθηκαν σε επιλογές που είχαν περισσότερο να κάνουν με τον συμβολισμό παρά με την ουσία. Ακόμη και η κυβερνητική εκλογική επιτυχία δείχνει να στηρίχτηκε και σε μια μεταστροφή ψηφοφόρων που δεν ήταν εξαρχής δεδομένη.

Ολα αυτά παραπέμπουν σε μια πιο δομική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαμορφώνει «οργανικές» πολιτικές εκπροσωπήσεις και αναγνωρίσεις, να προσφέρει, δηλαδή, σε κοινωνικές κατηγορίες μια αίσθηση ταύτισης με πολιτικούς χώρους και αφηγήματα, αποτέλεσμα, εκτός όλων των άλλων, και ενός ιδιότυπου στενέματος του ιστορικού ορίζοντα, ως προς τα κόμματα εξουσίας τουλάχιστον, σε παραλλαγές μιας υπάρχουσας κατάστασης που παρουσιάζεται ως περίπου αναπόδραστη.

Αυτό επιτείνεται από τον τρόπο που η απουσία επεξεργασίας μετασχηματιστικών εναλλακτικών καταλήγει να τις παρουσιάζει είτε ως κοστοβόρα και άρα αποφευκταία αναστάτωση, είτε ως μια απλή αξιακή τοποθέτηση στην εν γένει ανάγκη «αλλαγής του κόσμου», που ωστόσο δεν απαντά σε άμεσα προβλήματα και ανάγκες. Και αυτό, επίσης, μπορεί να εξηγήσει γιατί μέρος αυτής της ρευστότητας μπορεί να καταλήγει σε επιλογές που μπορεί να έχουν έντονο το στοιχείο της αναζήτησης της «ασφάλειας» συντηρητικών ταυτοτήτων ή την ευκολία μιας συνωμοσιολογικής αντίληψης. Μόνο που όλα αυτά εντέλει κατατείνουν στη διαπίστωση, πίσω από τη σταθερότητα, μιας διαρκούς ηγεμονικής ανεπάρκειας.

Headlines