Σπανίως στα κοινωνικο-πολιτικά σχόλια καυτηριάζεται ή αποδοκιμάζεται η σχεδόν κοινή σιωπή αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων, στο Εθνικό Κοινοβούλιο, έναντι εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών του μόχθου και της βιοπάλης, που αδικούνται και περιφρονούνται κατάφωρα με τα πενιχρά εισοδήματά τους και τα εξουθενωτικά φορολογικά βάρη που τους κατατάσσουν στο χώρο της φτώχειας.

Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ, που χρησιμοποιεί, στις αγορεύσεις των εκπροσώπων του, στην Εθνική Αντιπροσωπεία, την μόνιμο επωδό για την ολιγαρχική συμπεριφορά των ισχυρών του χρήματος, προς τις πενέστερες οικονομικώς τάξεις, σχεδόν όλο το υπόλοιπο φάσμα των αντίπαλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, αρκείται στους στίχους της Σώτιας Τσώτου με την εκ βαθέων σπαρακτική φωνή του φίλου και συμπατριώτη μου Κώστα Χατζή: «Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ/τσιγάρο πρέφα και καφέ/και δε βαριέσαι βρε αδερφέ»…

Από ένα τμήμα της πολυσχιδούς δημοσιογραφικής πορείας μου και στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, είχα την «από πρώτο χέρι» ευκαιρία να συναγάγω τα συμπεράσματά μου για τη συμπεριφορά μεγάλου τμήματος του κοινοβουλευτικού σώματος έναντι των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Τα συμπεράσματά μου αυτά τα επαναλαμβάνω και σήμερα, πάντοτε με οδηγό στις έρευνές μου τα πραγματικά γεγονότα και τεκμήρια. Έτσι:

  • Στις τελευταίες δύο κοινοβουλευτικές περιόδους με τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και τα δύο κυβερνώντα κόμματα, κυριολεκτικά έγδαραν τους μικρομεσαίους μη προνομιούχους εισοδηματίες, τόσο με τους έμμεσους καταναλωτικούς φόρους, όσο και με αναιτιολόγητα ληστρικά χαράτσια, που μεταφράζονται σε μείωση των συντάξεων μέχρι και 45%. Δηλαδή αρπαγή της μισής σύνταξης με το αιτιολογικό της αντιμετώπισης υποχρεωτικών κρατικών δαπανών.
  • Η ληστρική αφαίρεση του 45% στις συντάξεις, στην πραγματικότητα και κατά κύριο λόγο ευνόησε ένα πολυάριθμο, αδρανές και αργoμισθικό υπαλληλικό δυναμικό (που εισήχθη de facto στο Δημόσιο, με τις κοτσαμπασικές ολιγαρχικές διαδικασίες του ρουσφετιού και με έκδηλη περιφρόνηση του νόμου Αν. Πεπονή, που ορθότατα θεσμοθέτησε τη διαδικασία αξιολογικών εξετάσεων στο ΑΣΕΠ).

Η εμμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη για αμιγώς αυτοδύναμη νεοδημοκρατική κυβέρνηση, (με ανοιχτές τις πόρτες σε αποστάτες και των δύο φύλων), ίσως αποδειχτεί σύντομα ως χαριστική βολή στα τελευταία άπαρτα οχυρά του κοινοβουλίου, με όλες τις συνακόλουθες διαλυτικές συνέπειες…

  • Ο νόμος Πεπονή περιφρονήθηκε επιδεικτικά, από την περίοδο της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή έως και σήμερα. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο, με την πλήρη συμφεροντολογική κάλυψη του συνόλου του κοινοβουλευτικού σώματος, πρωτίστως διασφάλισε και διασφαλίζει τις αμοιβές και αρκετά οικονομικά προνόμια των βουλευτών, του υπουργικού συμβουλίου και του προσωπικού στις ΔΕΚΟ και στην κεντρική περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση.
  • Αποτελεί όνειδος, πραγματική ντροπή ο νόμος Κατρούγκαλου, για τη ληστεία των συντάξεων να επιβάλλεται με αναλγησία κατά των απροστάτευτων και φορομπηχτικά αφαιμαζόμενων πολιτών και να μην εφαρμόζεται επιλεκτικά στις συντάξεις των βουλευτών, υπουργών, του προσωπικού της Βουλής και αν δεν απατώμαι ακόμα και στη διοίκηση και το προσωπικό της Τράπεζας της Ελλάδος…

Στο σύνολο των όντως ή κατά δήλωσιν προοδευτικών δυνάμεων, ο γεν. γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, στηλιτεύει ευθαρσώς την αντιλαϊκή συμπεριφορά του εργοδοτικού κεφαλαίου. Ουδέποτε όμως έκανε λόγο για την αντιλαϊκή-αντιεργατική συμπεριφορά του ελληνικού κοινοβουλευτικού σώματος έναντι του συνόλου των πενέστερων εισοδηματικά κοινωνικών στρωμάτων. Αδιαφορία, ή συμβιβασμός με τον μοιρολατρικό άγραφο νόμο του ésprit du corp, το πνεύμα του κοινού κοινοβουλευτικού πολυκομματικού συνδικαλιστικού συμβιβασμού.

Συμπέρασμα: Εάν λειτουργούσε ο άγραφος ηθικός νόμος της πολιτικής και ηθικής ευθύνης στο Κοινοβούλιο, το αίσχος της ληστείας κατά των συντάξεων θα είχε από πολλού εκλείψει, διότι:

  • Και οι κότες το γνωρίζουν, σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, ότι η σύνταξη είναι η ανταποδοτική υποχρέωση του κράτους προς τις εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου φορέα, που σε όλη τη μακρόχρονη εργασιακή τους περίοδο, εστερούντο μεγάλο τμήμα του μισθού τους για να καταβάλλουν κάθε μήνα τις ασφαλιστικές τους κρατήσεις για τη συνταξιοδοτική περίοδο.

Ακόμη και οι συνταξιούχοι δημοσιογράφοι πλήττονται μέχρι σήμερα από τον … δεξιόστροφα «αριστερό» νόμο Κατρούγκαλου, χωρίς ωστόσο το συνδικαλιστικό μας κίνημα να ευαισθητοποιείται και να αντιδρά δεόντως για την κατάργηση παρόμοιων νόμων που μας παραπέμπουν σε καθεστώτα λατινοαμερικανικής «Μπανανίας»…

Headlines