Σάββατο μεσημέρι στην σχεδόν άδεια Αθήνα λόγω τριημέρου και σε έναν από τους πιο δημοφιλείς εμπορικούς δρόμους της πόλης. Ένα από τα πανάκριβα καταστήματα υποδέχεται πολύ κόσμο. Ουρά απ’ έξω, δεκάδες πελάτες μέσα περιμένουν με υπομονή να εξυπηρετηθούν. Δεν πουλάει μπλουζάκια με 100 ευρώ ή κοσμήματα των 200 ευρώ.

Πουλάει συγκεκριμένη μάρκα που για να αποκτήσει κανείς πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. 4.000 για μια τσάντα, 500 ευρώ για ένα άρωμα, 2.000 για ένα πορτοφόλι και ορισμένα πανάκριβα κοσμήματα που για κάποιον «κοινό θνητό» αποτελούν όνειρο απατηλό.

Ουρά απ’ έξω, μιας και το σκηνικό είναι καλά φτιαγμένο για να δείχνει ότι στο συγκεκριμένο κατάστημα «κάτι συμβαίνει». Μέρος του marketing κι αυτό.

Κι αν πει κανείς «τουρίστες είναι, έχουν λεφτά και πληρώνουν», λάθος. Δύο στους 3 πελάτες που αγόραζαν αυτά τα πανάκριβα προϊόντα ήταν Ελληνες.

Κι αναρωτιέται κανείς: Υπάρχουν τόσοι πολλοί συμπολίτες μας που έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ένα πορτοφόλι ή μια τσάντα που κοστίζει 4 κατώτατους μισθούς;

Προφανώς και υπάρχουν και δεν είναι λίγοι. Ισως μάλιστα είναι πολλοί περισσότεροι από όσους πιστεύουμε ότι υπάρχουν διαβάζοντας οικονομικά στοιχεία ή έρευνες.

Ή μήπως τελικά η Ελλάδα δεν είναι αυτή που βλέπει κανείς στην ουρά ενός πανάκριβου μαγαζιού; Και ποια είναι η Ελλάδα;

Τελικά φαίνεται ότι έχει γίνει πραγματικότητα η κοινωνία των 2/3. Οπου δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και οι υπόλοιποι ζουν «κανονικά» αλλά με τεράστιες διαφορές μεταξύ τους.

Είναι οι εργαζόμενοι φτωχοί, που έχουν δηλαδή τα προς το ζην. Που βάζουν βενζίνη στο Ι.Χ. τους, μπορούν να πάνε διακοπές 5-10 μέρες, που πληρώνουν τα φροντιστήρια των παιδιών τους με αιματηρές θυσίες, που καταναλώνουν, ψωνίζουν, δανείζονται, πληρώνουν τα χρέη τους.

Είναι και αυτοί που έχουν εισοδήματα τα οποία δεν δηλώνουν, φοροδιαφεύγουν, έχουν «σκοτεινές» εισροές χρήματος και ζουν καλύτερα από τους προηγούμενους.

Είναι και το 1% του πληθυσμού που μπορεί και αγοράζει πανάκριβα αγαθά, πάει πανάκριβες διακοπές, έχει πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα.

Μια κοινωνία βαθιά διχασμένη και μπερδεμένη. Υπάρχουν οι φτωχοί που δεν κοιτάνε καν τις ακριβές βιτρίνες, η μεσαία τάξη με τις χαοτικές διαφορές εντός της, που περνάνε από τις βιτρίνες και ρίχνουν μια ματιά ονειρευόμενοι, και οι πλούσιοι που κάνουν ουρές στα ακριβά καταστήματα.

Η πραγματική εικόνα

Κι έρχονται τα στοιχεία για τα δηλωθέντα εισοδήματα των Ελλήνων προκειμένου να καταλάβουμε τι (μας) συμβαίνει. Κι ενώ πιστεύουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει πλούσιους, τελικά έχει πολλούς περισσότερους…

Μόνο 27.000 φορολογούμενοι δηλώνουν ότι έχουν ατομικό εισόδημα πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ.

Το 40% δηλώνει ότι ζει με 5.000 ευρώ το χρόνο ενώ πάνω από 100.000 ευρώ καταθέσεις στην τράπεζα δηλώνει μόλις 70.000 καταθέτες.

Ατομικό εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ δηλώνουν μόνο 27.000 πολίτες, ενώ οι τέσσερις στους δέκα εμφανίζονται να ζουν με 5.000 ευρώ τον χρόνο.

Ατομική ακίνητη περιουσία άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ έχουν λιγότεροι από 15.000 ιδιοκτήτες ακινήτων ενώ μεγάλες καταθέσεις στις τράπεζες – άνω των 100.000 ευρώ – έκαστος διαθέτουν λιγότεροι από 70.000 καταθέτες.

1,2 εκατ. πολίτες δηλώνουν εισόδημα από 5.000 έως 10.000 ευρώ το χρόνο ενώ αν ορίσουμε ως «μεσαία τάξη» όσους έχουν εισόδημα από 15 έως 30 χιλιάδες ευρώ, αυτοί δεν ξεπερνούν το 1,3 εκατ.

Το εντυπωσιακό: Από τους 615 χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, δηλαδή με επιχειρήσεις δικές τους, το ακαθάριστο εισόδημα που δηλώνεται είναι κοντά στα 40 δις ευρώ. Όμως, μόλις 4 δις είναι τα καθαρά δηλωθέντα εισοδήματα που μπορούν να φορολογηθούν.

Τα υπόλοιπα μετατρέπονται σε… δαπάνες και άλλα έξοδα και δεν τα πιάνει η «τσιμπίδα».

Αυτή είναι η πραγματική οικονομία και γι’ αυτά θα έπρεπε να τσακώνονται τα κόμματα στα τηλεπαράθυρα.

Ακούσατε κάποιο σχέδιο για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Να μην πληρώνουν οι μισθωτοί που δηλώνουν τα πάντα και υποχρεωτικά;

Να αποκαλυφθούν οι επιχειρήσεις εκείνες που βρίσκουν παράθυρα και δεν δηλώνουν παρά τα ελάχιστα ή στο όριο του αφορολόγητου;

Ακούσατε για ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αποκάλυψης της απίστευτης φοροδιαφυγής στον τουρισμό; Όχι βέβαια. Πανηγυρίζουμε για τα έσοδα κάθε χρόνο που, όμως, δεν είναι τα πραγματικά…

Εδώ και 4 χρόνια περιμένουμε πότε θα συνδεθεί η ταμειακή μηχανή με το POS ώστε κάθε ηλεκτρονική συναλλαγή να πηγαίνει στην εφορία και να μην χάνονται πολύτιμοι φόροι που όταν δεν εισπράττονται επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο η… κοινωνία των 2/3.

Από τις βιτρίνες του πανάκριβου καταστήματος στο κέντρο της Αθήνας μέχρι τον άστεγο της ίδιας περιοχής η απόσταση είναι μόλις 20 μέτρα.

Αλλά από ένα σωστό φορολογικό σύστημα που θα είναι δίκαιο διότι τα βάρη θα μοιράζονται αναλογικά, η απόσταση είναι έτη φωτός.

Μέχρι τότε θα ακούμε –μόνο προεκλογικά- πολιτικά φληναφήματα για την οικονομία.

Headlines