Κλασσικός πρώτος τελικός

Στο φινάλε του (κάθε) πρωταθλήματος μένει το ποιος πήρε τον τίτλο και όχι το πώς τον πήρε. Απλά ο Ολυμπιακός μετά τον τελικό της Ευρωλίγκας στο Κάουνας απέναντι στη Ρεάλ, επιχείρησε να σπάσει και πάλι τον κανόνα που λέει ότι  στο μπάσκετ κερδίζει (σχεδόν) πάντα ο καλύτερος.

Οι Ερυθρόλευκοι ακόμα και με 4-5 παίκτες να έχουν μπει στην εξίσωση των τελικών και της σημασίας αυτών των παιχνιδιών κατάφεραν να κάνουν το 1-0 με κόπο και ιδρώτα στο τέλος απέναντι στον Παναθηναϊκό που είναι ίσως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που δεν έχει να χάσει τίποτε στη σειρά των τελικών αντίθετα πολλά να κερδίσει.

Είπε ο κόουτς Μπαρτζώκας για τα πολλά λάθη στο δεύτερο δεκάλεπτο μετά το ονειρεμένο ξεκίνημα (26-10) αλλά στο φινάλε του τρίτου χωρίς Βεζένκοβ και Σλούκα οι πρωταθλητές έφτασαν και πάλι άνετα στο +13 (61-48).

Και όμως οι ίδιοι – από νωρίς – πείραξαν το μυαλό τους και έβαλαν στην εξίσωση δυσκολίες.

Ο Κώστας Σλούκας έκανε ένα απο τα χειρότερα εφετινά του παιχνίδια, ο Αλεκ Πίτερς, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης και ο Σακίλ ΜακΚίσικ (λιγότερο) δεν μπήκαν ποτέ στην εξίσωση και τις απαιτήσεις του παιχνιδιού.

Και αν ο Πίτερς συνεχίσει να έχει αυτή την εικόνα του τελευταίου διμήνου γιατί να μην «κοβόταν» αυτός (και ας έπαιζε κατά συνθήκη στο «4» ο Παπανικολάου όσο χρειαζόταν ανάσες ο Βεζένκοβ) και όχι ο – χρήσιμος και στην άμυνα – Κάναν.

Τα τέσσερα (!) χαμένα καλάθια του Πίτερς από κάτω (τα δύο ήταν γυριστά λέι απ) δεν χάνονται ούτε στην παιδική χαρά και απλά δείχνουν μηδενική πνευματική συγκέντρωση και όχι άγχος ή πίεση υπό τον τίτλο του φαβορί.

Οι Ερυθρόλευκοι όσο δεν καταφέρνουν (σε παιχνίδια που έχουν αγγίξει τους 30 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο) να φτάνουν στους 80 πόντους +   είτε θα νικάνε με την ψυχή στο στόμα είτε θα χάνουν από τον – σαφέστατα – κατώτερο αγωνιστικά αντίπαλό τους.

Το 14-0 στο οποίο έφτασε αισίως το νικηφόρο σερί του Ολυμπιακού δεν λέει τίποτα για τη συνέχεια, εάν η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα συνεχίσει να αδικεί τον εαυτό της.

Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε στο ελάχιστο την προσπάθεια του (μεταμορφωμένου προς το καλύτερο στην εποχή Σερέλη) Παναθηναϊκού, οι Πράσινοι διεκδίκησαν το παιχνίδι καθαρά λόγω της συμπεριφοράς των γηπεδούχων και όχι γιατί έκαναν οι ίδιοι κάτι εξαιρετικά.

Οι γηπεδούχοι ξέχασαν την άμυνά τους όταν άρχισαν να θολώνουν –  πραγματικά χωρίς ουσιαστικό λόγο – στην επίθεση κάνοντας επιθέσεις της…πυρκαγιάς και με το σουτ ενίοτε (όποιος και να το έκανε) να είναι σουτ…προσευχή (αυτό που ο παίκτης κάνει το…σταυρό του μήπως και μπει).

Ουδείς από τους χιλιάδες φίλους του Ολυμπιακού που βρέθηκαν στο γήπεδο χθες ή τα εκατομμύρια που είδαν τον αγώνα από την τηλεόραση είχαν ως δεδομένο ότι η ομάδα τους θα παίξει μπάσκετ από άλλο πλανήτη και θα κάνει περίπατο. Είναι μια προχωρημένη φάση της σεζόν μετά από ένα ευρωπαϊκό σοκ που δεν συνέρχεσαι εύκολα και είναι λογικό οι μεταπτώσεις, αλλά εδώ οι Πειραιώτες πήγαν να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους.

Οι Πράσινοι την Πέμπτη  – στο σαφώς πιο δύσκολο γι’ αυτούς μπροστά στο κοινό τους παιχνίδι – θα χρειαστούν πάση θυσία και τα τρίποντα που δεν τα είχαν στο ΣΕΦ και πάνω σε΄αυτό θα δουλέψουν πολύ τις επόμενες μέρες.

Ήδη η αυτοπεποίθηση τους τονώθηκε, αλλά αυτό δεν αρκεί απέναντι σε μια καλύτερη και πληρέστερη ομάδα.