Την προηγούμενη εβδομάδα, ακούγοντας δηλώσεις πολιτικών, είχα, κάποιες φορές, την αίσθηση ότι μπήκα σε χρονοκάψουλα. Που με πήγε πολύ πίσω, στις δεκαετίες του 1980 (κι αυτά στο πρώτο της μισό) και του 1970. Τότε άκουγα, τόσο συχνά, για ολιγάρχες. Τότε που τραγουδούσε ο Παπακωνσταντίνου για τον Πέτρο, τον Γιόχαν, τον Φρανς, τον Μπράουν, τον Φίσερ, τον Κραφτ. Total recall λοιπόν με αφορμή το «φτούκα προ» των κομμάτων για το ποιος θα φορολογήσει περισσότερο τα υπερκέρδη. Οικονομικό μέτρο βέβαια, που στοχεύει όμως κυρίως στο θυμικό των πολιτών καθώς ικανοποιεί τη διαμονοποίηση της επιχειρηματικότητας, αυτή την παντιέρα που αγνοεί άλλους παράγοντες της οικονομίας, αλλά δεν είναι, σήμερα, αυτό το θέμα μας.

Το θέμα είναι ότι βλέπω την ολική επαναφορά μίας νοοτροπίας μαζί με το «οπλοστάσιο» του λεξιλογίου της. Που, κολλημένη σε παλιές ιδεοληψίες, δεν επιτρέπει τη «θέα» προς το αυτονόητο. Ετσι λοιπόν, πολύ αναστατώθηκαν οι «προοδευτικοί» φιλότεχνοι, το κρατίδιο του «αντιμενδωνιστάν» δηλαδή, διότι, λέει, στη «Μαντάμα Μπατερφλάι» του Πουτσίνι που, σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Πι, παρουσιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Ηρώδειο, το αρχαίο ωδείο είχε γεμίσει με τα logo επιχειρήσεων – κολοσσών. Μα διαφήμιση σε αρχαίο θέατρο;

Δεν ξέρω αν ο φανατισμός και οι ιδεοληψίες κάνουν τους ανθρώπους κουτούς ή η κουταμάρα καλλιεργεί ιδεοληψίες και φανατισμό. Πάντως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι veryχολοσκασμένοι με τις «ρεκλάμες» του Ολιβιέ Πι δεν σκέφτηκαν ότι ο γάλλος σκηνοθέτης ήθελε, με αυτό το σκηνικό, να καταγγείλει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τρόπο ζωής, κάτι που κάνει, με έναν υπαινικτικό τρόπο στο έργο του, και ο ίδιος ο Πουτσίνι. Ούτε το είδαν; Δεν πρόσεξαν ότι, στο δεύτερο μέρος, στη θέση των logo, υπήρχαν φωτογραφίες με πυρηνικά «μανιτάρια»; Και όσον αφορά τον γκαϊλέ για το αν το συγκεκριμένο σκηνικό πήρε έγκριση από το ΚΑΣ, το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ λέει ότι βεβαίως και πήρε (στη διάθεση της εφημερίδας υπάρχει το απόσπασμα της γνωμοδότησης για το θέμα 14). Ας συντονιστούν τα παιδιά διότι αλληλοεκτίθενται. Εκτός κι αν κρίνουν μια παράσταση που δεν έχουν καν δει.

Ομως η ιστορία δεν τελειώνει με το Ηρώδειο. Μεγάλη αναστάτωση στους ίδιους κύκλους προκάλεσε μια φωτογραφία από το σκηνικό της «Μήδειας» που, σε σκηνοθεσία Φρανκ Καστόρφ, θα παρουσιαστεί στις 21 και 22 Ιουλίου στο θέατρο της Επιδαύρου. Πρόκειται για την πρόσοψη ενός παρακμιακού αμερικανικού μοτέλ με μια σπασμένη διαφήμιση της Coca Cola στην άκρη. Οι φωστήρες της προοδευτικότητας «είδαν» επίσης σε αυτό το σκηνικό διαφήμιση του αναψυκτικού. Οτι δηλαδή η εταιρεία πλήρωσε για να μπει αυτή η διαφήμιση στην Επίδαυρο όπως και οι αντίστοιχες στο Ηρώδειο. Και ο διαφημιστής, επέλεξε, έτσι για ξεκάρφωμα, να δείξει το σήμα του διαφημιζόμενου προϊόντος ξεχαρβαλωμένο.

Μου θύμισε ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στα νιάτα μας, επί Ψυχρού Πολέμου, όταν όμως είχαμε αρχίσει να συμφιλιωνόμαστε με το «τέρας» του καπιταλισμού. Αποφάσισαν, λέει, οι Ρώσοι, για λόγους προπαγάνδας, να βάψουν το φεγγάρι κατακόκκινο. Εστειλαν λοιπόν τα διαστημόπλοια και τους αστροναύτες τους, έπιασαν τις μπογιές και τα πινέλα τους και τους πήρε κανένα τρίμηνο για να φέρουν σε πέρας το πρότζεκτ «η σελήνη είναι κόκκινη». Οταν το είδαν οι Αμερικανοί αντέδρασαν αμέσως. Εστειλαν ένα διαστημόπλοιο που το πλήρωμά του, σε μία μέρα, έγραψε με άσπρη μπογιά πάνω στο κόκκινο φόντο ένα Coca Cola και όλα καλά.

Headlines