Η ζωή δεν έχει τιμή

Καλώς ή κακώς έχουμε αποφασίσει ότι στη ζωή δεν μπορεί να μπει τιμή.

Ακόμη και όταν φαίνεται ότι «τιμολογούμε» τη ζωή, π.χ. όταν υπολογίζονται αποζημιώσεις, πάντα συχνά συμπληρώνουμε ότι η απώλεια δεν αναπληρώνεται με κανένα ποσό.

Γι’ αυτό και ορθά προκάλεσε τόσο μεγάλο θόρυβο και αγανάκτηση η δήλωση του υποψήφιου βουλευτή Ευβοίας με τη ΝΔ Σπύρου Πνευματικού ότι θα πρέπει να περιορίσουμε, για λόγους κόστους, τις υπηρεσίες που προσφέρουμε π.χ. σε έναν καρκινοπαθή τελικού σταδίου, για μπορέσουμε να διαθέσουμε πόρους σε άλλους ασθενείς που μπορεί να τους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Γιατί οποιοσδήποτε έχει περάσει έστω και από έξω από ένα νοσοκομείο, ξέρει πάρα πολύ καλά ότι ναι, έχει μεγάλη σημασία μέχρι την τελευταία στιγμή να προσφέρεται η καλύτερη δυνατή φροντίδα σε έναν ασθενή.

Μπορεί να είναι θεραπευτική φροντίδα, μπορεί να είναι παρηγορητική φροντίδα, αλλά έχει σημασία να δίνεται.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να κρίνει έτσι απλά και δη για «λόγους κόστους» πότε θα «φύγει» ένας άνθρωπος.

Γιατί δεν μπορούμε να πάμε σε μια λογική όπου θα ανακοινώνουμε σε ασθενείς ότι «συγγνώμη, από εδώ και πέρα είστε πολύ ακριβός για να ασχοληθούμε με εσάς άλλο, παρακαλώ ολοκληρώστε όσο πιο σύντομα μπορείτε το πέρασμά σας από τη ζωή».

Και για να είμαι σαφής. Ξέρω ότι υπάρχουν έρευνες, επιστημονικά άρθρα και αναλογιστικές μελέτες που κοστολογούν τα πάντα σε σχέση με τις ιατρικές πράξεις και που μπορούν να σου δείξουν ποια επιλογή έχει τον καλύτερο λόγο οικονομικού κόστους / οφέλους. Που μπορεί να δείξουν ότι πιθανώς εάν αφήσεις κάποιους να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα, ίσως να απελευθερώσεις ιατρικές υπηρεσίες για κάποιους που έχουν ελπίδα να ζήσουν τελικά πολύ περισσότερο. Που μπορεί και να έχουν δοκιμαστεί σε δύσκολες συνθήκες όπως είναι τα πολεμικά μέτωπα.

Μόνο που είμαστε άνθρωποι, ακριβώς επειδή μπορούμε να πούμε: εντάξει, ακόμη και εάν ισχύουν όλα αυτά, κάθε ζωή έχει την ίδια αξία και θα δώσουμε τη μάχη να διατηρηθεί με κάθε κόστος. Θα «σπαταλήσουμε» πόρους και στους ανίατους, θα βρούμε τρόπο να υπάρξουν επιπλέον πόροι και για τους «ιάσιμους».

Γιατί για να σώσεις ζωές, πρέπει να τις σέβεσαι. Να σέβεσαι κάθε ζωή. Τότε θα βρεις τον τρόπο να κάνεις όχι «αυτά που μπορείς» αλλά «αυτά που χρειάζονται».

Στη ζωή μας περισσεύει ο κυνισμός.

Από κάποιους ανθρώπους, κάποιους λειτουργούς, περιμένουμε λιγότερο κυνισμό.

Γιατί εάν και αυτοί γίνουν κυνικοί, τότε κινδυνεύουμε όντως να χάσουμε κάθε ελπίδα…