Hilary Osborne: Η ηρωική μάχη μιας καρκινοπαθούς να νικήσει τους φόβους της

Κάποτε ήταν πολύ φοβητσιάρα. Έβαζε τα κλάματα όταν έμπαινε σε παιχνίδια αδρεναλίνης σε λούνα πάρκ. Εδώ και μήνες όμως έχει αντιμετωπίσει με γενναιότητα τη σημαντικότερη πλην πραγματική δοκιμασία της.

Η ζωή της συντάκτριας της Guardian Hilary Osborne άλλαξε το καλοκαίρι του 2022, όταν οι γιατροί την ενημέρωσαν ότι έχει καρκίνο.

Όταν της ανακοίνωσαν ότι ήταν άρρωστη, έχοντας έναν όγκο 5 εκατοστών στο στήθος (καρκίνος τρίτου βαθμού), φοβήθηκε το χειρότερο και πέρασε αρκετές μέρες κλαίγοντας και ανησυχώντας.

«Περιμένοντας να ξεκινήσω τη χημειοθεραπεία μου, πέρασα πολύ χρόνο φοβούμενη τα φάρμακα που επρόκειτο να μου δώσουν και την όλη διαδικασία να μου τα χορηγήσουν μέσω της πύλης του θώρακα» καταθέτει η ίδια με κείμενό της στη Guardian.

Ακόμα και όταν έπρεπε να της τρυπάνε το δέρμα κάθε εβδομάδα για να μει η βελόνα των γιατρών, αναστατωνόταν. «Εξακολουθώ να κοιτάζω από την άλλη πλευρά όποτε κάνω μια απλή εξέταση αίματος, έκλαιγα όποτε μου έπεφταν τα μαλλιά και συχνά ρωτούσα: «Γιατί εγώ;»»

Ποιός είναι γενναίος;

Όπως αναφέρει η ίδια, καταθέτοντας στην εμπειρία της, είχε κάποιες στωικές στιγμές, αλλά δεν θεωρεί τον εαυτό της και τόσο θαραλλέο, καθώς «το «γενναίος» υποδηλώνει κάτι πιο δραστήριο και δυνατό από ό,τι νομίζω ότι ήμουν» όπως λέει.

Ωστόσο, η ίδια ενήργησε όπως ο καθένας στη θέσης της. Θέλει να γίνει καλύτερα και να προχωρήσει, γι’ αυτό και συμφώνησε με τη θεραπεία που της προσέφεραν, ανεξαρτήτως των παρενεργειών. Ακόμα και όταν η κατάστασή της περνούσε δύσκολα στάδια, εκείνη χαμογελούσε. «Υπήρχαν ακόμα πράγματα για να χαμογελάσεις» και «περιστασιακά, δεν ένιωθα τόσο καλά όσο προσποιούμουν, αλλά αυτό το έκανα περισσότερο για το κοινωνικό περιβάλλον παρά επειδή ήμουν γενναία» λέει.

Για την ίδια, γενναίοι είναι τόσο οι άνθρωποι που δοκίμασαν τα φάρμακα που παίρνει η ίδια, όσο και οι στενοί τους άνθρωποι, που φροντίζουν τους αγαπημένους τους και συνεχίζουν να χαμογελούν και να τους ενθαρρύνουν, ακόμα κι όταν είναι κουρασμένοι και φοβισμένοι οι ίδιοι.

«Δεν χρειάστηκε πραγματικά να είμαι τόσο γενναία μέχρι τώρα» θεωρεί η ίδια. «Καθ’ όλη τη διάρκεια της θεραπείας μου, οι ειδικοί ήταν εκεί για να μου κρατήσουν το χέρι, μερικές φορές στη κυριαλεξία. Αυτό έχει κάνει τα πράγματα λιγότερο τρομακτικά. Χρειάστηκε να ασχοληθώ με τις εξηγήσεις της θεραπείας και μερικές φορές αντιμετώπισα μια επιλογή από μονοπάτια, αλλά ένιωσα ότι το δύσκολο κομμάτι το αναλάμβανε κάποιος άλλος. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ειδικοί και αν τους εμπιστευτείς, όπως εγώ, μπορείς να νιώσεις μεγάλη άνεση» εξομολογείται η ίδια.

Μετά τη θεραπεία, τα δύσκολα

Για την Osborne οι μεγαλύτερες δυσκολίες ανέκυψαν όταν τελείωσε της θεραπείες, καθώς πλέον δεν είχε δίπλα της τους γιατρούς της να την προσέχουν τόσο συχνά.

«Όσο κάνετε θεραπεία, είστε στα χέρια κάποιου άλλου. Μπορείτε να πιστέψετε πως οτιδήποτε κακό καταστρέφεται από τα ναρκωτικά. Ότι τίποτα δεν θα τολμούσε να σε βλάψει. Είστε υπό παρακολούθηση από ειδικούς και μπορείτε να χαλαρώσετε γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να εντοπίσουν τυχόν προβλήματα. Νιώθετε ότι μπορείτε να ζητήσετε τη συμβουλή τους ακόμη και για την πιο μικρή αλλαγή που έχετε εντοπίσει στον εαυτό σας» αναφέρει.

Ωστόσο, τώρα αισθάνεται ότι θα χρειαστεί να είναι πιο γενναία από ότι ήταν την εποχή που διαγνώστηκε με καρκίνο. «Είναι λίγο σαν να είμαι ένα άγριο ζώο που απελευθερώνεται από την αιχμαλωσία – πρέπει να μάθω πώς να αντιμετωπίζω τον μεγάλο κακό κόσμο, χωρίς την υποστήριξη των γιατρών που λάμβανα τους τελευταίους μήνες».

Η χημειοθεραπεία και η χειρουργική επέμβαση που έκανε η συντάκτρια της Guardian ήταν αποτελεσματικά, ενώ η ακτινοθεραπεία και τα χάπια που πήρε, ελπίζει ότι θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά οποιονδήποτε καρκίνο μπορεί να υποβόσκει, ενώ οι γιατροί μίλησαν θετικά για τις θεραπείες της.

Οι εξετάσεις που κάνει πλέον, δεν είναι τόσο συχνές όσο πριν, ωστόσο ανησυχεί πως όταν δεν έχει δίπλα της τους γιατρούς να την παρακινούν και να την παρακολουθούν τόσο συχνά μπορεί κάτι να πάει στραβά.

«Τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ακριβώς όπως ήταν. Θα πρέπει να είμαι πιο προσεκτική τώρα που τα επινεφρίδια μου δεν λειτουργούν και πρέπει να παίρνω υδροκορτιζόνη κάθε μέρα. Ακόμη και το να ξεπεράσω τη θεραπεία θα διαρκέσει περισσότερο από ό,τι είχα συνειδητοποιήσει – με έχουν προειδοποιήσει ότι μπορεί να περάσει ένας χρόνος πριν ξεπεράσω τη χημειοθεραπεία σωματικά».

Μπορεί να μην φαίνεται πολύ διαφορετική από τότε που αρρώστησε, αλλά όπως λέει «έχει χάσει κομμάτια του εαυτού της και μπορεί να περάσει λίγος χρόνος μέχρι να επανέλθουν όσα κομμάτια έχουν απομείνει».

Η μεγάλη της ανησυχία

Όταν οι άνθρωποι του περιβάλλοντός της, της λένε ότι δείχνει καλά, εκείνη ανησυχεί πως θα έχουν προσδοκίες από εκείνη, όπως θα είχαν από έναν άνθρωπο που δεν πέρασε τον γολγοθά της.

Αυτό που την φοβίζει περισσότερο είναι πως θα κοιτάξει το μέλλον χωρίς επιφυλάξεις, καθώς είναι ανήσυχη ακόμα και όταν πρόκειται να προγραμματίσει τις διακοπές της φέτος, καθώς βλέπει πέρα από αυτές με φόβο.

«Φαντάζομαι πολύ τον εαυτό μου ως μεγαλύτερη. Φαντάζομαι ότι ήταν εν μέρει επειδή η γιαγιά μου φαινόταν να απολαμβάνει τα τελευταία της χρόνια -αφού πέθανε ο παππούς μου- που ξαναβρέθηκε με τους φίλους της από το σχολείο και τα ξαδέρφια της. Περνούσε τα απογεύματα της Παρασκευής απολαμβάνοντας μεγάλα μεσημεριανά γεύματα με όλους τους, και την υπόλοιπη εβδομάδα έρχονταν σε επαφή με άτομα είτε πίνοντας καφέ είτε μιλώντας τους στο τηλέφωνο. Υπήρχε θλίψη που ο παππούς μου δεν ζούσε πλέον, και το συμπεριέλαβα στο όραμά μου για το μέλλον – δεν χρυσώνω το χάπι. Αλλά τώρα δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι από αυτά χωρίς να κλάψω. Αυτή η εικόνα μου ως ηλικιωμένη κυρία είναι περισσότερο γεμάτη ελπίδα παρά προσδοκία».

Η Hilary Osborne αισθάνεται σαν να έχει χάσει την αθωότητά της, ελπίζοντας πλέον να εξαφανιστεί αυτό το αίσθημα όσο περνάει ο καιρός.

Θέλει να αφήσει πίσω της αυτές τις επιφυλάξεις που κατέγραψε και να μπει σε έναν νέο τρόπο ζωής, να χαρίσει τα καπέλα που αγόρασε, χωρίς να ανησυχεί ότι θα τα χρειαστεί ξανά, και να κανονίσει ταξίδια, δίχως να τα εξετάζει όλα μέσα από το πρίσμα του καρκίνου.

Όπως λέει η ίδια πρέπει σίγουρα να είναι πιο γενναία από πριν, αλλά σίγουρα δεν θα ξαναμπεί σε παιχνίδια αδρεναλίνης ενός λούνα παρκ.