Καθώς ο καπνός σκοτεινιάζει τον ουρανό της Νέας Υόρκης, το μέλλον γίνεται ξεκάθαρο

«Το ίδιο ένιωσα και εγώ την Τρίτη στη Νέα Υόρκη, με τα μάτια μου να φαγουρίζουν, τη μύτη μου να καίει και τη γεύση στο λαιμό μου σαν να είχα καταπιεί ξυλοκάρβουνο» συνεχίζει ο δημοσιογράφος.

Αυτό έπρεπε να είναι κακό. Ο ουρανός δεν ήταν ακριβώς το αποκαλυπτικό πορτοκαλί του Μαύρου Καλοκαιριού της Αυστραλίας ή της Ημέρας που δεν Ανέτειλε ο Ήλιος στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά είχε γίνει «συγκρουσιακά απόκοσμος», τυλίγοντας την πόλη σε μια κουβέρτα τοξικού νέφους.

Μέχρι τώρα, αν οι άνθρωποι στα πράσινα και καταπράσινα βορειοανατολικά έβλεπαν τις άνυδρες δυτικές πόλεις καλυμμένες με καπνό από πυρκαγιές, μπορούσαν να πουν: «Αυτό δεν μπορεί να συμβεί εδώ, δόξα τω Θεώ». Την Τρίτη, συνέβη: Για μια στιγμή, η ποιότητα του αέρα της Νέας Υόρκης ήταν χειρότερη από ό,τι στο Δελχί, τη διαβόητη πρωτεύουσα της ρύπανσης, όπου η μέση διάρκεια ζωής μειώνεται περισσότερο από εννέα χρόνια λόγω των σωματιδίων στον αέρα. Μέχρι το βράδυ, η Νέα Υόρκη είχε καταγράψει τη χειρότερη ποιότητα αέρα στον κόσμο μεταξύ των μεγάλων πόλεων. Και η παραμονή σε εσωτερικούς χώρους μπορεί να μην παρέχει καμία προστασία.

Photo: Wikimedia Commons

Οι καναδικές πυρκαγιές «βήχουν» καπνό

Αν και οι άνεμοι είναι ασταθείς και είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πού θα ταξιδέψει ο καπνός τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι οι καναδικές πυρκαγιές που «βήχουν» αυτόν τον καπνό στην ατμόσφαιρα θα σταματήσουν σύντομα.

Στο Κεμπέκ, περισσότερες από 100 πυρκαγιές χαρακτηρίστηκαν ως «εκτός ελέγχου» από τις τοπικές αρχές. Σε ολόκληρο τον Καναδά, 13 φορές περισσότερες εκτάσεις έχουν καεί μέχρι σήμερα από ό,τι τα τελευταία χρόνια. Και είμαστε ακόμα δύο εβδομάδες πριν από το καλοκαίρι.

Ακόμη και πριν από το κύμα καπνού αυτής της Τρίτης, η Jeva Lange στο Heatmap είχε υπολογίσει ότι οι κάτοικοι της Ανατολικής Ακτής είχαν εισπνεύσει περισσότερη ρύπανση από πυρκαγιές μέχρι στιγμής φέτος από ό,τι οι περισσότεροι συνάδελφοί τους στη Δυτική Ακτή, χάρη σε μια πιο ήρεμη πρώιμη περίοδο πυρκαγιών στην Καλιφόρνια. «Ο αέρας είναι μολυσμένος από τη Μινεάπολη μέχρι την Ουάσινγκτον και τη Βοστώνη», ανέφερε την Τρίτη η Capital Weather Gang της Washington Post.

Δείτε το βίντεο

Το φαινόμενο αυτό είναι οδυνηρά νέο

«Πριν από ένα μήνα, καθώς οι πυρκαγιές στην Αλμπέρτα μαίνονταν εκτός των ορίων, έγραψα για μια από τις πιο τρομακτικές αποκαλύψεις της νέας επιστήμης για τις πυρκαγιές: Δεν μπορείς να ξεφύγεις πουθενά από τον καπνό. Το εξήντα τοις εκατό της ρύπανσης από τις αμερικανικές πυρκαγιές βιώνεται από ανθρώπους που ζουν εκτός της πολιτείας στην οποία καίγονται στην πραγματικότητα τα δέντρα» συνεχίζει ο David Wallace-Wells στους New York Times.

Το φαινόμενο αυτό είναι οδυνηρά νέο: Μεταξύ 2006 και 2010, σύμφωνα με ένα πρόσφατο προδημοσίευμα, δεν υπήρχε σχεδόν κανένα μέρος στη Δύση όπου ο καπνός από άλλες κομητείες συνέβαλε όσο το 10% της τοπικής ατμοσφαιρικής ρύπανσης- μεταξύ 2016 και 2020, ο καπνός από μακρινές πυρκαγιές συνέβαλε όσο το ήμισυ της τοπικής ατμοσφαιρικής ρύπανσης σε τεράστιες εκτάσεις της περιοχής.

Ήδη, ο αντίκτυπος των αμερικανικών πυρκαγιών στην υγεία είναι μεγαλύτερος ανατολικά των Βραχωδών Όρεων από ό,τι δυτικά. Σε ολόκληρη τη χώρα, ο αριθμός των ανθρώπων που εκτίθενται σε αυτό που μερικές φορές αποκαλείται «ακραίες ημέρες καπνού» έχει αυξηθεί κατά 27 φορές μέσα σε μόλις μία δεκαετία, ενώ η έκθεση σε ακόμη πιο ακραία γεγονότα καπνού έχει αυξηθεί κατά 11.000 φορές. Από το 2000, η αυξανόμενη ρύπανση από τις πυρκαγιές είναι έτοιμη να γίνει η κύρια πηγή σωματιδιακής ρύπανσης της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο, η στοιχειωτική γκρίζα λάμψη του ουρανού αυτή την εβδομάδα ήταν τόσο μια αναδρομή σε ένα πιο μολυσμένο παρελθόν όσο και ένα προμήνυμα ενός μέλλοντος που θα θολώνει πιο τακτικά από αερομεταφερόμενα τοξικά γεγονότα όπως αυτά.

Photo: Wikimedia Commons

Παθήσεις που σχετίζονται με τη ατμοσφαιρική ρύπανση

Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό εξαιτίας όλων όσων μαθαίνουμε για τις δηλητηριώδεις επιπτώσεις της σωματιδιακής ρύπανσης σε όλα σχεδόν τα μέτρα υγείας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, όλες οι μορφές ατμοσφαιρικής ρύπανσης είναι υπεύθυνες για ίσως 10 εκατομμύρια θανάτους κάθε χρόνο και, εκτός από τη θνησιμότητα, συμβάλλουν σε αναπνευστικές και καρδιακές παθήσεις, στη νόσο Αλτσχάιμερ και Πάρκινσον, στην άνοια, στον καρκίνο, στις ψυχικές ασθένειες και στις αυτοκτονίες, στις αποβολές και στις πρόωρες γεννήσεις και στο χαμηλό βάρος γέννησης. Σύμφωνα με ορισμένες πρόσφατες έρευνες, από όλες τις μορφές σωματιδιακής ρύπανσης, ο καπνός των πυρκαγιών μπορεί να είναι ο πιο τοξικός.

Οι επιπτώσεις της ρύπανσης στην υγεία μακριά από την προέλευσή της δεν έχουν μελετηθεί με τόση λεπτομέρεια, αλλά αυτός ο κίνδυνος από απόσταση αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε την απειλή των πυρκαγιών και της κλιματικής αλλαγής. Αν πριν από 10 χρόνια οι Καλιφορνέζοι φοβόντουσαν τη φωτιά, πιο πρόσφατα άρχισαν να φοβούνται τον καπνό – ειδικά αφού 15 από τις μεγαλύτερες καταγεγραμμένες πυρκαγιές της πολιτείας έχουν λάβει χώρα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Έξι από τις επτά μεγαλύτερες έχουν συμβεί μετά το 2020.

Μια αληθινή ιστορία από έναν καυτό κόσμο

Οι Αμερικανοί σε άλλα μέρη της χώρας που έχουν βιώσει αυτή την απειλή κυρίως με το να ξεφυλλίζουν με τρόμο τα Instagram post, με το κεχριμπαρένιο χρώμα και τα πλάνα από τις κάμερες με τα φλεγόμενα τείχη, αρχίζουν να συνειδητοποιούν πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η απειλή.

Αλλά ο καπνός που εισέρχεται από τον βορρά μπορεί να σηματοδοτήσει μια αλλαγή προοπτικής. Το δέκα τοις εκατό των δασών του κόσμου αναδύεται από το καναδικό έδαφος, γράφει ο John Vaillant στο μαγευτικό νέο -και δυστυχώς, εξαιρετικά σύγχρονο- βιβλίο του «Fire Weather: Μια αληθινή ιστορία από έναν πιο καυτό κόσμο». Όλο και περισσότερο, αυτά τα δάση μοιάζουν έτοιμα να καούν.

Στις αρχές του βιβλίου, μιας σχολαστικής έκθεσης του μεταβαλλόμενου τοπίου των καναδικών πυρκαγιών, ο Vaillant περιγράφει την πυρκαγιά Chinchaga του 1950 – με έκταση περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων στρεμμάτων στον δυτικό Καναδά, τη μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί ποτέ στη Βόρεια Αμερική. «Η πυρκαγιά δημιούργησε ένα σύννεφο καπνού τόσο μεγάλο που έμεινε γνωστό ως η Μεγάλη Ομπρέλα Καπνού του 1950», γράφει ο Vaillant. «Ανεβαίνοντας 40.000 πόδια στη στρατόσφαιρα, η τεράστια ομπρέλα του σύννεφου μείωσε τη μέση θερμοκρασία κατά αρκετούς βαθμούς, έκανε τα πουλιά να κουρνιάζουν το μεσημέρι και δημιούργησε περίεργα οπτικά φαινόμενα καθώς έκανε κύκλους γύρω από το Βόρειο Ημισφαίριο, συμπεριλαμβανομένων των διαδεδομένων αναφορών για ήλιους στο χρώμα της λεβάντας και μπλε φεγγάρια». Και συνεχίζει: «Η τελευταία φορά που είχαν αναφερθεί τέτοια φαινόμενα σε αυτή την κλίμακα ήταν μετά την έκρηξη του Κρακατάο το 1883. Ο Καρλ Σαγκάν εντυπωσιάστηκε αρκετά από τα αποτελέσματα της πυρκαγιάς της Τσιντσάγκα για να αναρωτηθεί αν μπορεί να μοιάζουν με εκείνα ενός πυρηνικού χειμώνα».

Photo: Wikimedia Commons

Το «πυροκένιο»

Το βιβλίο του Vaillant δεν αφορά τη φωτιά Chinchaga, αλλά τη φωτιά Horse River, γνωστή και ως φωτιά στο Fort McMurray, η οποία το 2016 κατέστρεψε χιλιάδες σπίτια στο κέντρο της πετρελαϊκής περιοχής Athabasca και ανάγκασε στη μεγαλύτερη εκκένωση από πυρκαγιά στην ιστορία του Καναδά. Σήμερα, για όλους, εκτός από τους πιο ενημερωμένους περί των πυρκαγιών, έχει ήδη σχεδόν ξεχαστεί – που σημαίνει ότι ξεπεράστηκε από τις επόμενες φρικαλεότητες των πυρκαγιών.

Όμως ο θόρυβος γύρω από τις πυρκαγιές γίνεται όλο και πιο δυνατός καθώς μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά σε αυτό που ο ιστορικός των πυρκαγιών Stephen Pyne αποκαλεί «το πυροκένιο».

«Η φωτιά δεν πρόκειται να εξαφανιστεί» δήλωσε πρόσφατα ο Vaillant στον Guardian. «Θα καίμε για ολόκληρο αυτόν τον αιώνα». Οι πυρκαγιές της Αλμπέρτα μόλις είχαν αρχίσει να μαίνονται, αλλά ο ίδιος έβλεπε την πορεία της αλλαγής αρκετά καθαρά. «Πρόκειται για μια παγκόσμια αλλαγή. Είναι μια κοσμογονική αλλαγή, και τυχαίνει να είμαστε ζωντανοί και να την παρακολουθούμε».

*Με στοιχεία από nytimes.com