Ο Άρης Βελουχιώτης, ο «σφαγέας», πήγαινε τακτικά στην εκκλησία, και θυμάμαι μια φορά στο χωριό Νέο Αργύρι της ορεινής Ευρυτανίας, στις 17 Ιανουαρίου, που κοιμόμασταν με τον Άρη σ’ έναν αχυρώνα. Μου θύμισε λοιπόν ότι την επομένη ήταν η γιορτή του και μου είπε: «Τι θα γίνει, παππούλη, δε θα πάμε αύριο στην εκκλησία;» Και την επαύριον είδανε οι αντάρτες στην εκκλησία τον Θανάση Κλάρα πλάι σ’ έναν όμορφο παπά.


Ο Άρης ήταν κομμουνιστής, αλλά ήταν έλληνας κομμουνιστής. Και για να μην αυθαιρετώ, θα σας πω ένα παράδειγμα: όταν στο βουνό είχαν έρθει αντιπροσωπείες ξένων (Αμερικάνων, Εγγλέζων κ.λπ.) κι ήρθαν κι οι Ρώσοι, του λέω του Άρη: «Τώρα που ’ρθαν κι οι Ρώσοι θα περάσουμε καλά». Μου χτυπάει, λοιπόν, την πλάτη και μου λέει: «Όλοι αυτοί, παππούλη, ήρθαν να παίξουν μπιλιάρδο στην πλάτη μας. Όλα τα γουρούνια μια μούρη έχουνε». Τα ’βλεπε ελληνικά τα πράγματα…


Είναι αλήθεια ότι δεν είχε μυστηριακή ζωή, ίσως επηρεασμένος απ’ τα διαβάσματά του· ποτέ όμως δεν είπε άσχημο λόγο για την Εκκλησία και σεβόταν την παράδοση. (Βγάζοντας μάλιστα το Λεύκωμα του Αγώνα απ’ τη βιβλιοθήκη του, ο γέροντας μού έδειξε μια φωτογραφία του Άρη και μου είπε: «Τον βλέπεις αυτόν τον σταυρό που φοράει; Του τον είχα δώσει εγώ και από τότε δεν τον αποχωριζόταν ποτέ».)


*Αποσπάσματα από συνέντευξη που είχε δώσει ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος, ο ξακουστός «παπα-Ανυπόμονος» της Αντίστασης, στο περιοδικό «Σημάδια» (τεύχος 6-7) το 1983. Τα συγκεκριμένα αποσπάσματα είχαν αναδημοσιευτεί στην εφημερίδα «Τα Νέα», στο φύλλο που είχε κυκλοφορήσει στις 8 Οκτωβρίου 1983.


«ΤΑ ΝΕΑ», 8.10.1983, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ο Γερμανός Δημάκος, ο αλλοτινός σύντροφος και συναγωνιστής του Άρη Βελουχιώτη, απεβίωσε στις 9 Ιουνίου 2004, πλήρης ημερών.


Στα χρόνια της Κατοχής ο πατήρ Γερμανός, τότε ηγούμενος της μονής Αγάθωνος (στον ορεινό όγκο της Οίτης, πλησίον της Υπάτης) και επίτροπος της μονής Δαδίου (Παναγίας Γαυριώτισσας Αμφίκλειας), άρχισε να αναπτύσσει αντιστασιακή δράση.

Όταν οι κατακτητές αντελήφθησαν το ρόλο του Γερμανού, του φλογερού αυτού πατριώτη που ήταν παράλληλα και πρόεδρος της κοινότητας Δαδίου, εκείνος αναγκάστηκε να ανέβει στο βουνό.


Εκεί γνωρίστηκε με τον Άρη Βελουχιώτη, το Μάιο του 1943. Έκτοτε συμπορεύτηκε με εκείνον στην Ήπειρο, στη Ρούμελη, στη Θεσσαλία και στο Μοριά, πολεμώντας τους κατακτητές με το ντουφέκι και το σταυρό, όπως έλεγαν οι σύντροφοί του.

Ο στρατιωτικός ιερέας του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, ο έμπιστος του Βελουχιώτη, έγινε ευρέως γνωστός ως ο «παπάς του Άρη», αλλά και ως «παπα-Ανυπόμονος», παρωνύμιο που –απ’ ό,τι έλεγε ο ίδιος– είχε προέλθει από μια ατάκα του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ προς εκείνον.


Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας ο παπα-Γερμανός αποσύρθηκε στη μονή Αγάθωνος.

Στα κατοπινά χρόνια, κι αφού πρώτα κατάφερε να επιβιώσει στη δραματική περίοδο του Εμφυλίου, ο Γερμανός παρέμεινε καθηγούμενος της μονής Αγάθωνος, επιτελώντας με ήθος και υπευθυνότητα το εκκλησιαστικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο του.


Εις τας δυσμάς του βίου του, το Νοέμβριο του 2000, κατόπιν προτάσεως του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστόδουλου, ο γέροντας Γερμανός έλαβε τιμητική διάκριση από την Εκκλησία της Ελλάδος για τη δράση του στα ένοπλα τμήματα του ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της Αντίστασης.

Headlines