Ο Γιάννης Μαρκόπουλος δεν ήταν απλώς ένας τραγουδοποιός.

Ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς συνθέτες που έβγαλε αυτή η χώρα.

Ένας άνθρωπος που δεν «επέστρεψε» απλώς στη μουσική παράδοση της χώρας, αλλά τη χρησιμοποίησε ως αφετηρία για να βγάλει την πιο σύγχρονη και πρωτοποριακή μουσική που μπορούσε να βγάλει αυτός ο τόπος.

Που μπορούσε να δει ότι ο Νίκος Ξυλούρης μπορούσε να μην είναι απλώς ο καλύτερος τραγουδιστής κρητικής μουσικής της γενιάς του, αλλά η φωνή της σύγχρονης Ελλάδας, της Ελλάδας που αντιστέκεται, ελπίζει και δημιουργεί. Το ίδιο και με τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη.

Που μπορούσε να πάρει τους στίχους των ποιητών και να τους βάλει στο στόμα του λαού.

Που μπορούσε διαρκώς να ανανεώνει τους εκφραστικούς του τρόπους και να γίνεται όλο και πιο δημιουργικός.

Που μπορούσε ακόμη και με τον μεγάλο ασυμβίβαστο του ελληνικού ροκ, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, να συναντηθεί σε εκείνο τον εκπληκτικό «Ηλεκτρικό Θησέα».

Πάνω από όλα ο Μαρκόπουλος κατάφερε κάτι που μόνο ο Μάρκος, ο Τσιτσάνης, ο Θεοδωράκης και ο Χατζηδάκις κατάφεραν: να μην είναι απλώς συνθέτες, αλλά άνθρωποι που διαμόρφωσαν το ηχητικό μας τοπίο, που τους θεωρούμε τμήμα του πώς νιώθουμε αυτή τη χώρα.

Αυτός είναι ο ορισμός της μεγάλης τέχνης. Της σπουδαίας τέχνης. Της τέχνης που αφορά πραγματικά τους ανθρώπους, τους αγγίζει, τους αλλάζει.

Κάποτε η χώρα έβγαζε τέτοιους καλλιτέχνες.

Καλλιτέχνες που όριζαν την ταυτότητά της.

Που την ένωναν.

Που αποτελούσαν κοινό σημείο αναφοράς της ελπίδας της.

Που έπαιρναν την ιστορία και την παράδοσή της και την έκαναν μέλλον.

Σήμερα μας λείπουν τέτοιοι καλλιτέχνες.

Σίγουρα έχουμε πλήθος ταλαντούχους δημιουργούς, σε όλες τις τέχνες και στη μουσική προφανώς.

Και σήμερα βγαίνουν σπουδαία τραγούδια.

Όμως, λείπουν οι καλλιτέχνες σαν τον Μαρκόπουλο.

Δεν ξέρω εάν φταίει ότι δεν έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες, ή που πια η κοινωνία δεν έχει την ίδια συνοχή ή την ίδια ελπίδα.

Όμως, ξέρω ότι θέλω να ξαναγίνουμε μια χώρα που να βγάζει δημιουργούς όπως ο Μαρκόπουλος.

Headlines