Η ποδοσφαιρική legoland του Πεπ αναζητά δικαίωση…

Γυρίζοντας πίσω για να συναντήσεις τελικό Champions League με απόδοση 1.40-1.45 στο φαβορί και 6.00-6.50 στο αουτσάιντερ χρειάζεσαι πιθανότατα… μηχανή του χρόνου: Ίσως στο 2002 στο Χάμπντεν Παρκ της Γλασκώβης, Ρεάλ-Λεβερκούζεν σε εκείνο το Ζινεντίν Ζιντάν εναντίον Μίκαελ Μπάλακ που σφραγίστηκε από το αριστούργημα του Γάλλου μαέστρου.

Από τότε; Περιμένοντας να νυχτώσει μια μέρα σαν και αυτή, πάντα είχε κάποιος το πάνω χέρι, ποτέ όμως σε σημείο που να σχηματίζεται μια «Δαβίδ vs Γολιάθ» ιστορία όπως αυτή που έχουμε αποδεχθεί πως μας περιμένει απόψε στην Πόλη και στα χρώματα της Σίτι και της Ίντερ. Με όνομα βαρύ οι Ιταλοί πρωταθλητές Ευρώπης του 2010, αλλά και με μια… θάλασσα να τους χωρίζει από το έργο τέχνης του αγγλικού Βορρά που φλερτάρει με το ιστορικό treble. Με το αριστούργημα του Πεπ εάν και εφόσον θα γίνει ο πρώτος προπονητής στην Ιστορία με δύο τέτοια κατορθώματα –το έκανε και το 2009, με τη Μπάρτσα των ονείρων του-.

Και ενώ πολύ λογικά, οι πολλοί που στέκονται «ουδέτεροι» ανάμεσα σε ένα τέτοιο ραντεβού από ένστικτο και μόνο ταυτίζονται με το αουτσάιντερ; Μάλλον αυτή τη φορά νιώθουν την ποδοσφαιρική… βαρύτητα να τους στέλνει απέναντι. Είναι που η Σίτι δεν κατέκτησε ακόμη τον τίτλο του Champions League παρότι τα τελευταία χρόνια τον άγγιξε τόσες φορές –με αποκορύφωμα τον προ διετίας χαμένο τελικό της Λισαβόνας από την Τσέλσι-; Μάλλον, όχι. Είναι πιθανότατα εκείνο το αυθόρμητο αίσθημα δικαίου για τον καλύτερο προπονητή όλων των εποχών. Sorry, Σιμόνε Ινζάγκι αλλά δεν γίνεται ο Καταλανός «προφέσορας» να μείνει ξανά με άδεια χέρια.

Η Σίτι δεν είναι Ίντερ στο μέγεθος. Πριν από τον Σεΐχη Μανσούρ δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε για μια στιγμή πως θα γίνει έστω η πιο μεγάλη στην πόλη της.  Παρά ταύτα το ποδόσφαιρο είναι χρόνια τώρα που δεν την κοιτάζει με εκείνο το παράξενο βλέμμα «αν δεν ήταν τα… πετροδόλαρα». Γιατί; Διότι σε αντίθεση πχ με την Παρί, επένδυσε στις ικανότητες του Γκουαρδιόλα. Δεν δελέασε και δεν δελεάστηκε από τον Κριστιάνο, τον Μέσι, τον Νεϊμάρ. Δεν θέλησε ποτέ να γίνει ένα ποδοσφαιρικό λούνα παρκ με έντονα φώτα και μάγους που βγάζουν λαγούς από τα καπέλα.

Έγινε… legoland, ψηφιδωτό στα χέρια μιας διάνοιας που σχηματίζει «τάσεις» για το ίδιο το παιχνίδι. Φέτος, ο καλύτερος στόπερ του κόσμου –Ρούμπεν Ντίας- στέκεται ανάμεσα στα δύο μπακ για την επίθεση που ξεκινά από τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Την ίδια στιγμή ο άλλος στόπερ της εντεκάδας –ο Τζον Στόουνς-, γίνεται δεύτερος αμυντικός χαφ πλάι στον Ρόδρι, ώστε ο Γκουντόγκαν να σπρώξει τον Ντε Μπρόινε στην περιοχή για να μη νιώθει μοναξιά ο «μονόκερος» Χάαλαντ, ενώ την ίδια στιγμή ο Γκρίλις και ο Μπερνάρντο Σίλβα δίνουν πλάτος στην επίθεση.  Μια κατάσταση 3-2-5 μέσα από μια αξιοζήλευτη ισορροπία.  Και όταν –μια στο τόσο- η μπάλα χαθεί; Τότε όλα τα εξαρτήματα στη θέση τους για μια άμυνα σε διάταξη 4-3-3. Να βλέπεις, να θαυμάζεις, να ζηλεύεις…

Κάπως έτσι το κοντέρ έγραψε 31-5 γκολ και μια διαδρομή αήττητη ως τον τελικό, με νύχτες μαγικές και ονειρεμένες: 4 στη Σεβίλλη, 5 στην Κοπεγχάγη, 7 στη Λειψία, 3 στη Μπάγερν, 4 στη Ρέαλ. Και όλα αυτά, ενώ έτρεχε μια απόλυτη Premier League ανατροπή στην πλάτη της Άρσεναλ για το τρίτο στη σειρά και πέντε στα τελευταία έξι χρόνια στο Νησί. O Πεπ σε λίγο γιορτάζει επτά χρόνια στον πάγκο της. Αν όχι τώρα λοιπόν, άραγε πότε;

Φυσικά η Ίντερ δεν βρίσκεται στη Πόλη… φιλοξενούμενη σε πάρτι. Με χρώματα πολέμου θα εμφανιστεί απόψε και τέλος πάντων θα πατήσει σε ένα ποδοσφαιρικό σενάριο που της ταιριάζει; Αυτό που την θέλει πίσω από τη μπάλα. Στα τελευταία έξι Champions League παιχνίδια της δέχτηκε γκολ μόνο σε ένα -και αν αυτό λέει κάτι στο μοναδικό που είχε την πρόκριση εξασφαλισμένη από το πρώτο παιχνίδι (3-3 με τη Μπενφίκα στο Μιλάνο, έπειτα από τη 2-0 νίκη στη Λισαβόνα)-. Είναι έτοιμη αν χρειαστεί να υποφέρει. «Το «μαζί» είναι η λέξη που μας έφερε ως και μαζί θα προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό το τελευταίο βήμα» προειδοποίησε χθες βράδυ ο Σιμόνε Ινζάγκι θέλοντας να παίξει με το μυαλό των ποδοσφαιριστών του. Είναι σίγουρο πως αν χρειαστεί θα έχει σε κάποιο συρτάρι το dvd του 2021 τελικού όταν η Τσέλσι του Καντέ έκανε ακριβώς το ίδιο χουνέρι στη Σίτι. Γίνονται όμως τέτοια θαύματα δύο φορές;