Η αδικία με τον Λουκάκου και ο «άτυχος» Εντερσον

Δεν είπε ποτέ κανείς ότι το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο άθλημα. Όπως συμβαίνει τακτικά στη ζωή, όπου υπάρχει ξεκάθαρη έλλειψη δικαιοσύνης, το ίδιο συμβαίνει και στο δημοφιλέστερο άθλημα το οποίο υποφέρει πολλές φορές από έλλειψη δικαιοσύνης.

Αλλά αυτή είναι και η ομορφιά του, γοητεύοντας εκατομμύρια φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη. Είναι συναρπαστικό επειδή μπορεί να νικήσει ο χειρότερος ή απλώς να ωφεληθεί ο πιο τυχερός!

Για να μην παρεξηγηθούμε, άδικη δεν ήταν η κατάκτηση του Champions League από τη Μάντσεστερ Σίτι. Ηταν αναγκαία συνθήκη που έπρεπε να είχε εφαρμοστεί εδώ και καιρό, με την ομάδα του Πεπ να ξεχειλίζει από ικανότητες, ταλέντο, μυαλό, ακόμα και χρήμα…

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, για να φτάσουν οι «Πολίτες» στην κατάκτηση του τροπαίου που δικαιούνταν εδώ και καιρό. Βέβαια μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η Σίτι πολύ καλύτερη από την Ιντερ. Οντως δεν ήταν, αλλά ήταν τόσο καλή, όσο έπρεπε για να σηκώσει την κούπα.

Μία ομάδα που είδε τον πιο ποιοτικό της ποδοσφαιριστή (Ντε Μπρόινε) να εγκαταλείπει νωρίς το παιχνίδι, είδε το μεγάλο της αστέρι (Χάαλαντ) να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, είδε την αντίπαλο της (Ιντερ) να περιορίζει το σύστημα ανάπτυξης του παιχνιδιού της. Ακόμα και έτσι, όμως, κατάφερε να πετύχει πρώτη το γκολ σε ένα «κλειστό» τελικό και να φτάσει χωρίς μεγάλη δυσκολία στη νίκη. Αυτή είναι η διαφορά της πραγματικά μεγάλης ομάδας, να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει, χωρίς να συνεισφέρουν τα μεγάλα της ατού.

Αυτό που ήταν άδικο για τους Βρετανούς και κυρίως για τον ίδιο, ήταν η αντιμετώπιση που είχε ο Εντερσον. Ολοι ασχολήθηκαν με τον σκόρερ Ρόδρι και κανείς με τον Βραζιλιάνο πορτιέρο που κράτησε ανέπαφη την εστία του, όταν όλη η Ιντερ είχε περάσει μπροστά και πίεζε για την ισοφάριση.

Χάρη στις επεμβάσεις του στα τελευταία λεπτά – ειδικά στην κεφαλιά του Γκόζενς στο 90+6 – η Σίτι κατέκτησε το τρόπαιο που έλειπε από τη συλλογή της και όλοι μιλάνε τώρα, για την αποτελεσματικότητα του Ρόδρι, την ποδοσφαιρική ευφυϊα του Γκουαρδιόλα και τον Άλβαρες που τα πήρε όλα σε μία ποδοσφαιρική σεζόν (τρεμπλ και Παγκόσμιο Κύπελλο) παρότι δεν αγωνίστηκε καν στον τελικό.

Βέβαια ο Εντερσον είναι δασκαλεμένος στην αδικία, όπως συνέβη και στο τελευταίο Μουντιάλ όπου δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο, καθώς ήταν η δεύτερη επιλογή του Τίτε μετά τον Αλισον.

Αδικη είναι και η κριτική που γίνεται στον Λουκάκου, επειδή δεν πέτυχε γκολ, αλλά και επειδή σταμάτησε τη μπάλα στην κεφαλιά του Ντιμάρκο. Ότι και να λένε, από την είσοδο του και μετά, άλλαξε ο χαρακτήρας της Ιντερ, έγινε πιο επιθετική και απείλησε, αντιθέτως με την εικόνα που είχε όσο αγωνιζόταν ο Τζέκο.

Ο Ιντσάγκι αγνόησε τον Βέλγο επιθετικό, όπως έκανε και σε όλα τα ματς του Champions League που δεν ήταν ποτέ βασικός και μάλλον την πλήρωσε. Ακόμα και στη φάση του Ντιμάρκο, ο Λουκάκου ήταν στην θέση που έπρεπε να είναι, προωθημένος στη μικρή περιοχή για να εκμεταλλευτεί κάποια πάσα ή κάποιο λανθασμένο διώξιμο της μπάλας και δεν έχει καμία ευθύνη αν τον… σημάδεψε ο συμπαίκτης του!

Όπως επίσης να μιλούσαμε και για άλλο ματς, αν ο πολύς Λαουτάρο έδινε τη μπάλα στον αφύλαχτο Λουκάκου πριν το γκολ της Σίτι και δεν επέλεγε να κάνει μόνος του την προσπάθεια, την οποία αντιμετώπισε επιτυχημένα ο Εντερσον.

Ο έτερος αδικημένος της βραδιάς που έμεινε, όμως, με την γλυκιά γεύση της κατάκτησης του τροπαίου, ήταν φυσικά ο Κέβιν Ντε Μπρόινε που αποχώρησε νωρίς λόγω τραυματισμού, όπως συνέβη και στον τελικό του 2021. Αλλά αυτή τη φορά, τη σήκωσε την κούπα…

Ποιος είπε λοιπόν ότι το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο άθλημα;