Είδη πολυτελείας: Μηχανή παραγωγής οι ΗΠΑ αλλά το παλάτι απόλαυσης είναι η Ευρώπη

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Ευρώπη είναι το παλάτι της απόλαυσης, και όχι μια μηχανή παραγωγής πλούτου, όπως οι ΗΠΑ.

Τουρισμός, ποδόσφαιρο και πολυτέλεια είναι τα δυνατά της χαρτιά, ένα γεγονός που αποκαλύπτει περισσότερο για την παγκόσμια γεωπολιτική, από όσα θα εξομολογούνταν ο Χένρι Κίσινγκερ.

Αυτό υποστηρίζει σχετικό άρθρο των Financial Times, φέρνοντας για παράδειγμα το ρολόι Bulgari Seprenti. Χρυσός, ατσάλι και διαμάντια όμορφα «μπλεγμένα» μεταξύ τους σε ένα κόσμημα που «δένει» τον καρπό αυτού που το φοράει τρεις φορές.

Για να μην το ξεχάσει αυτός που το φορά και για να μην το συγκρίνει αυτός που το βλέπει…

Η πολυτέλεια… της Ευρώπης

Ομοίως η τσάντα Marmont Matelasse του Gucci έχει δύο μεγάλα G στην μπροστινή πλευρά της, φυσικά χρυσά, και μια χρυσή αλυσίδα, που την κάνουν εκτός από πολυτελή και κλασσική.

Τέλος είναι καλοκαίρι πια, ή προσπαθεί να γίνει, οπότε ένα άσπρο μακό μπλουζάκι Givenchy θεωρείται απαραίτητο από όσους λατρεύουν το στυλ quiet luxury, δηλαδή την ήσυχη πολυτέλεια ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Ο τομέας πολυτελών ειδών της Ευρώπης, πιο σωστά ότι φτιάχνεται σε Γαλλία και Ιταλία, που βιώνει άνθιση πάνω στην άνθιση δεν είναι ανήθικος, γράφει η βρετανική εφημερίδα.

Ο οίκος LVMH για παράδειγμα του Μπερνάρ Αρνό απασχολεί σημαντικό αριθμό εργαζομένων και πληρώνει φόρους. Ούτε υπολείπεται του σοβαρού τεχνολογικού τομέα των ΗΠΑ, γι’ αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ευρώπης απέναντι στη Σίλικον Βάλεϊ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

ΠΗΓΗ: Instagram

Η γεωπολιτική αλλιώς

Όσον αφορά το που κολλάει η γεωπολιτική και ο μετρ της διπλωματίας σε όλα αυτά, οι Financial Times γράφουν ότι από την αγοραστική συμπεριφορά του παγκόσμιου νότου απέναντι στον τομέα πολυτελών ειδών της Ευρώπης αποκαλύπτεται η περίπλοκη σχέση τους.

Υπάρχει καχυποψία και υπάρχει και υπεροψία, γιατί πως η Σιγκαπούρη να μην θεωρεί σήμερα την Ευρώπη ότι κινείται με ρυθμούς χελώνας. Υπάρχει όμως και το ακριβώς αντίθετο: ένας αδικαιολόγητος αλλά καλά ριζωμένος σεβασμός προς την Ευρώπη σε συγκεκριμένα ζητήματα γούστου.

Ο γεννημένος στο Τρινιντάντ Β.Σ. Ναιπόλ, γνωστός για τα μυθιστορήματα του για την αποικιοκρατία της Βρετανικής αυτοκρατορίας, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2001, έγραψε κάποτε για τη μετα-αποικιακή ανάγκη μίμησης της μητρόπολης.

Τότε αυτό αφορούσε την οικειοποιήση από έναν τόπο της προφοράς που επικρατεί σε μια άλλη δυνατή χώρα, των τρόπων συμπεριφοράς και επικοινωνίας των ανθρώπων της και τα ονόματα που ακούγονται πιο συχνά ανάμεσα τους.

Η Ευρώπη των μεγάλων αντοχών

Σήμερα αυτό μεταφράζεται στην αγορά πολυτελών ειδών από τις παλιές καλές ευρωπαϊκές φίρμες.

Αποκαλύπτει όμως ακριβώς το ίδιο πράγμα, την έλλειψη αυτοπεποίθησης σε εθνικό και πολιτιστικό επίπεδο των αναπτυσσόμενων χωρών, που τρέχουν σε επίπεδο οικονομίας, αλλά δεν μπορούν να ολοκληρωθούν χωρίς κάτι παλιό, επί της ουσίας δανεικό, σίγουρα ευρωπαϊκό.

Αν υπάρχει ένα γεωπολιτικό μάθημα σε όλα αυτά είναι ότι παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Γηραιά Ήπειρος, ανάμεσα στις ΗΠΑ του χρήματος, της Κίνας της τεχνολογίας και των αναπτυσσόμενων χωρών που παίζουν και στα δύο ταμπλό, είναι ότι δεν πρέπει κανείς τους να την ξεγράψει.

Είχε, και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να έχει αυτό που λείπει σε όλους τους άλλους, την απόλαυση στον τρόπο ζωής. Οι Γάλλοι το λένε je ne sais quoi, οι Ιταλοί Dolce Vita. Και οι δύο έχουν δίκιο.