Ποιος θα ενδιαφερθεί για το Μεταναστευτικό;

Σε ένα πολιτικό περιβάλλον όπου η ανησυχία για πραγματικά, χειροπιαστά, ζητήματα καθυβρίζεται και λοιδορείται δεν είναι εύκολο να εκφράσεις ανησυχίες για κάτι που σχεδόν σκόπιμα παραβλέπεται. Και εννοώ βέβαια εδώ το ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής. Μια χώρα που αντιμετωπίζει σχεδόν καθημερινά εισβολές δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων, ανθρώπων που παραβιάζουν σύνορα ή εγκαταλείπονται δίπλα τους ώστε «να διασωθούν», είναι αξιοπερίεργο σε προεκλογική εκστρατεία να δείχνει αδιαφορία για τα ζητήματα αυτά.

Μια ευθύνη μπορεί να αναζητηθεί στα κομματικά επιτελεία που δεν δείχνουν να δίνουν έμφαση στις πολιτικές τους για την αντιμετώπισή τους. Μια δεύτερη σίγουρα βρίσκεται στις πλάτες των ΜΜΕ που φροντίζουν να «απέχουν» από την αναζήτηση από τις αντιμαχόμενες πολιτικές παρατάξεις των τρόπων που θα υιοθετήσουν για να αντιμετωπίσουν τα θέματα αυτά. Είναι πραγματικά εξωφρενικό το γεγονός πως δεν έχει γίνει καμία συζήτηση ή σχόλιο για το περίφημο Σύμφωνο Μετανάστευσης (Migration Pact) που υπέγραψε, χωρίς την παραμικρή εντός της χώρας συζήτηση, η κυβέρνηση τότε του ΣΥΡΙΖΑ και πέρασε, χωρίς κουβέντα περί αυτού, ολόκληρη τετραετία η ΝΔ! Το Σύμφωνο αυτό, έμπνευσης των μουσουλμανικών χωρών – που όμως καμία τους δεν εφαρμόζει -, προωθήθηκε από τον ΟΗΕ, κατοχυρώνει το δικαίωμα στη μετανάστευση κι ελπίζεται να μετατραπεί σε εσωτερική νομοθεσία των χωρών που υπογράφουν. Το γεγονός πως σοβαρές δυτικές χώρες το έχουν απορρίψει (ΗΠΑ, Αυστραλία, Αυστρία κ.ά.) νομίζω πως δείχνει κάτι.

Οσον αφορά αυτούς που εγκαταλείπονται στις νησίδες του Εβρου, τα κόμματα σιωπούν και για τους σκοπούς αλλά και για την προέλευσή τους. Εύλογα όμως κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει: Ποιοι είναι αυτοί και πώς βρέθηκαν εκεί; Πόσο τους κόστισε αυτή η διακίνηση κι από πού έρχονται; Πλήρωσαν να περάσουν τρεις ή τέσσερις χώρες και δεν έχουν χρήματα για φαγητό; Ποιοι ειδοποιούν και πώς τις ελληνικές Αρχές για την ύπαρξή τους και με τι τίμημα; Πώς βρίσκονται «ασυνόδευτα παιδιά» ανάμεσά τους; Και πώς έφθασαν μέχρι εκεί; Μήπως οι γονείς τους ετοιμάζονται να τους προϋπαντήσουν μόλις πάρουν τη σχετική πρόσκληση; Θεωρούν τόσο ηλίθιες τις ελληνικές Αρχές;

Μια πολιτική μηδενικής ανοχής προς όλους αυτούς γιατί δεν συζητείται την προεκλογική περίοδο; Η εξέταση λύσεων γι’ αυτό το πρόβλημα είναι παραπάνω από απαραίτητη. Από κανένα από τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» δεν ακούγεται λέξη. Φοβούνται μήπως χάσουν την ευρωπαϊκή καλή μαρτυρία; Σε λίγο καιρό θα αρχίσουν να τη χάνουν από τους έλληνες πολίτες. Που θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν την ασφυκτική πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί! Για την ώρα φωνάζουν μόνο όσοι κατηγορούν για ισλαμοφοβία όσους τολμούμε να επισημαίνουμε τα αδιέξοδα που σκόπιμα δημιουργούνται.

Κι εδώ χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Δεν υπάρχει ισλαμοφοβία. Ουδείς φοβάται ευθέως το Ισλάμ. Ακούμε – ή διαβάζουμε – όμως τα λόγια των πιστών και των προπαγανδιστών του. Που ευθέως ομιλούν για μακροπρόθεσμη κυριαρχία του λόγω υπογεννητικότητας των χριστιανικών κοινωνιών στις οποίες μεταναστεύουν. Που περιφρονούν τη δημοκρατία και τη συνακόλουθη λαϊκή κυριαρχία, μια και είναι οπαδοί της «υποταγής» (Ισλάμ) που επιμένει πως υπάρχει μόνο μία πηγή εξουσίας. Κι αυτή είναι ο λόγος του Θεού, που ποτέ δεν αλλάζει. Αρα Ισλάμ και δημοκρατία δεν είναι συμβατά! Τα αμφισβητεί κανείς αυτά; Υπάρχει λοιπόν ισλαμορεαλισμός και ισλαμοαδιαφορία. Δεν υπάρχει ρατσισμός, ούτε φόβος του ξένου. Η μετανάστευση είναι καλοδεχούμενη, φτάνει ο νεοεισερχόμενος να δέχεται τις αξίες, τους κανόνες και τον τρόπο ζωής της χώρας στην οποία εισέρχεται. Αλλως, γιατί δεν παραμένει στη δική του;