Σε ένα διαλυμένο ΕΣΥ η αξιοπρέπεια των βαριά ασθενών και η παρηγορητική ιατρική είναι αστεία

Τα στοιχεία για τον καρκίνο είναι συγκλονιστικά.

Ο καρκίνος θα είναι η πρώτη αιτία θανάτου στην Ευρώπη σε 12 χρόνια από τώρα, δηλαδή το 2035, κοστίζοντας τη ζωή σε περίπου 2,4 εκατομμύρια ανθρώπους.

Το 2020 καταγράφηκαν 1,9 εκατομμύρια θάνατοι, και περίπου 4,4 εκατομμύρια νέες διαγνώσεις καρκίνου.

Την ίδια χρονιά στην Ελλάδα καταγράφηκαν 64.530 νέα περιστατικά καρκίνου και 33.166 θάνατοι εξαιτίας της νόσου. Ο καρκίνος είναι η δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα, αλλά και στις δύο ασθένειες εκτός από τους θανάτους θα πρέπει να λάβουμε υπόψη κι άλλα ζητήματα.

Για παράδειγμα την ποιότητα ζωής των ασθενών, τόσο εκείνων που τελικά πεθαίνουν όσο και εκείνων που συνεχίζουν να δίνουν μάχη για μια ανάσα, για μια ημέρα ή για έναν ακόμη χρόνο.

Κι ενώ δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε ανοησίες που συνδέουν τον αγώνα για τη ζωή με το κόστος στο Σύστημα Υγείας, εντούτοις αίφνης στην προεκλογική αρένα βρήκαμε θέμα για να ασχοληθούμε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έπρεπε κανένας Πνευματικός να μας αποπροσανατολίσει από την ουσιαστική κουβέντα που έπρεπε να έχει γίνει για τα βαριά νοσήματα, για τις ασθένειες που το προσδόκιμο ζωής είναι χαμηλό ή που η μάχη που δίνεται είναι σκληρή και πολλές φορές ατελέσφορη.

Παρηγορητική ιατρική: Πόσες φορές ακούσαμε τα κόμματα να μιλούν γι’ αυτήν;

Πόσες φορές οι συνδικαλιστές ασχολήθηκαν σοβαρά με το θέμα αυτό;

Κάθε χρόνο δυστυχώς πεθαίνουν στην Ελλάδα πάνω από 30 χιλιάδες άνθρωποι από καρκίνο. Χιλιάδες άλλοι από τα προβλήματα καρδιάς που τους δυσκολεύουν τη ζωή μέχρι την τελευταία ανάσα.

Υπάρχει στην Ελλάδα παρηγορητική ιατρική; Η βελτιστοποίηση δηλαδή της ποιότητας ζωής των σοβαρά ασθενών;

Συζητάμε για ειδικά κέντρα ή νοσοκομεία τα οποία θα μπορούν να συμβάλουν στον μετριασμό του πόνου και της ταλαιπωρίας για τους ανθρώπους που κάθε μέρα δίνουν μάχη για να ζήσουν;

Ή που στην καλύτερη περίπτωση δίνουν αγώνα για να ζήσουν τις τελευταίες τους στιγμές με αξιοπρέπεια;

Υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό για τους ανθρώπους που αρρώστησαν και δεν έχουν ελπίδα επιβίωσης, να πεθαίνουν τουλάχιστον αξιοπρεπείς;

Ασφαλώς δεν υπάρχουν δημόσια κέντρα παρηγορητικής ιατρικής στη χώρα μας.

Είναι αστείο. Εδώ δεν υπάρχουν δημόσια νοσοκομεία που θα σέβονται τον ασθενή που έχει ελπίδες για να ζήσει, θα υπάρχουν χώροι όπου ο… μελλοθάνατος θα πεθαίνει με το κεφάλι ψηλά;

Σαν άνθρωπος κι όχι σαν σκουπίδι πεταμένο σε κάποιο θάλαμο άθλιου νοσοκομείου.

Οποιος δεν έχει ζήσει τον αργό θάνατο ενός καρκινοπαθή. Οποιος δεν έχει δει την αγωνία στο βλέμμα του, την ελπίδα για κάτι καλύτερο αλλά κυρίως τη διάθεση να παλέψει για μια τουλάχιστον αξιοπρεπή διαβίωση, δεν μπορεί να καταλάβει.

Κι εδώ δεν μπαίνει η λέξη κόστος. Δεν μετριέται ούτε η αρρώστια, ούτε η αξιοπρεπής διαβίωση, ούτε ο θάνατος με ισολογισμούς και έσοδα – έξοδα.

Δεν χωράει κανένας Πνευματικός ούτε κανένα πολιτικό παιχνίδι, διότι η παρηγορητική ιατρική είναι εξίσου σοβαρή με τη θεραπεία.

Δεν θα έπρεπε να συζητούν τα κόμματα – κι όχι μόνο προεκλογικά- για τη δημιουργία ειδικών κέντρων που θα προσφέρουν π.χ. χρόνια διαχείριση του πόνου;

Να υπάρχουν εξειδικευμένοι ιατροί και νοσηλευτές για την διατροφική, ψυχολογική, κοινωνική υποστήριξη ασθενών και συγγενών;

Να υπάρχουν εκπαιδευτές που θα μαθαίνουν στους ασθενείς και τους συγγενείς να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις ή να τους μαθαίνουν εναλλακτικές θεραπείες όπως βελονισμός, φυσιοθεραπείες, μουσικοθεραπεία, γιόγκα κλπ.;

Θα λέτε τώρα: Μα τι ζητάει αυτός; Εδώ έχουμε ακόμη ράντζα στους διαδρόμους, ψάχνουμε κρεβάτια σε Εντατικές, δεν υπάρχουν ασθενοφόρα και οι γιατροί και νοσηλευτές έχουν «καεί» από τη δουλειά και συ ζητάς… παρηγοριά στον άρρωστο.

Δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Η… «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του» είναι απλά μια αστεία κουβέντα, κι όχι μια ουσιαστική πολιτική προσέγγιση της ιατρικής σήμερα.

Εκεί έξω όμως, αυτή την ώρα κάποιος καρκινοπαθής που μπορεί να είναι ο πατέρας, η μάνα ή ο αδερφός μας, ουρλιάζει από τον πόνο.

Εκεί έξω κάποιος με ΧΑΠ δεν μπορεί να πάρει ανάσα και πνίγεται.

Κάποιος με χρόνια πάθηση στα νεφρά βασανίζεται σε καθημερινές αιμοκαθάρσεις.

Κάποιος με σκλήρυνση κατά πλάκας ή μυασθένεια σφίγγει τα δόντια για να μην ουρλιάξει από τον πόνο ή… από την ντροπή γιατί κανείς δεν του δίνει σημασία.

Κι εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες συγγενείς βαριά ασθενών που δίνουν τιτάνιο αγώνα να βοηθήσουν τον «δικό τους άνθρωπο» και να κρατηθούν κι αυτοί όρθιοι.

Πολλές φορές μένοντας στα νοσοκομεία, στο προσκέφαλο του ασθενούς επί μήνες. Χωρίς μπάνιο, χωρίς καλή διατροφή, χωρίς ύπνο, χωρίς να έχουν έναν χώρο να μείνουν γιατί είναι από την επαρχία.

Κι ακόμη περιμένουμε τα μεγαλόπνοα σχέδια για «ξενοδοχεία ασθενών» που θα βρίσκονται δίπλα στα αντικαρκινικά μας νοσοκομεία. Αστείο θα ήταν αν δεν μιλούσαμε για ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Αυτά είναι τα μείζονα θέματα στην υγεία, αλλά κανείς δεν τα αγγίζει. Δεν «πουλάνε;» Δεν υπάρχει ενδιαφέρον; Είναι κάτι που δεν γνωρίζουν οι πολιτικοί;

Ο,τι κι αν συμβαίνει είναι ντροπή να αντιμετωπίζουμε χιλιάδες συμπολίτες μας με τέτοιο άθλιο τρόπο.