Κυβερνητική μονοκομματική αυτοδυναμία: Ολιγαρχική απολυταρχία, μέθη, ή παράνοια;

Καθώς οδεύουμε στη δεύτερη, αλλά χωρίς αυτοκυριαρχία και σοβαρές προσδοκίες εκλογική αναμέτρηση, άλλο τόσο κορυφώνονται οι αντιπαλότητες σε επίπεδο παροδικού ενθουσιασμού και τελείως στερούμενες λογικού υπόβαθρου αντιπαραθέσεις.

Ο προεκλογικός προσηλυτισμός στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση τηρούσε έστω στοιχειωδώς τις αρχές του τεκμηριωμένου πολιτικού λόγου και αντιλόγου.

Στη δεύτερη όμως αναμέτρηση, όπου μετά μανίας και με επιπολαιότητα  καταπολεμήθηκε το μέτρον της απλής αναλογικής, η τεκμηριωμένη αντιπαράθεση έχει ήδη αντικατασταθεί με τη «σοφία» των ακριβοπληρωμένων επιχειρήσεων καθοδήγησης της Κοινής Γνώμης από 3,4,5 και 10 το πολύ λέξεις-ρουκέτες, που τις επαναλαμβάνουν οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί, με ιδιάζοντα στόμφο και χειρονομίες, πιστεύοντας ότι έτσι θα σαγηνεύσουν τα «πλήθη» των κατά κανόνα… φερτών κομματικών υποτακτικών ακροατών τους.

Άλλωστε, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς, ότι μέγα τμήμα αυτού του «πλήθους» απαρτίστηκε από αμέτρητους διορισμένους στο Δημόσιο, με «μπάρμπα στην Κορώνη»…

Όταν επαληθεύεται το ότι «Ο φόβος φυλάει τα έρμα», όλοι οι κατά παράβαση του νόμου Πεπονή, για τους διορισμούς στο Δημόσιο, μετά από εξετάσεις πανεπιστημιακού επιπέδου στο Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ), κυριεύονται  από τον φόβο ακύρωσης των διορισμών τους, από το παράθυρο του ανατολίτικου ρουσφετιού. Από την άποψη αυτή, είναι επόμενο οι πλατείες να γεμίζουν με ρουσφετοδίαιτους οπαδούς. Θα ήταν βεβαίως ασέβεια, στο πλήθος των προεκλογικών συγκεντρώσεων, να εξομοιώνονται και οι αρκετοί απλοί και άδολοι ιδεολόγοι με τους ρουσφετοκρατούμενους κομματικούς παρατρεχάμενους.

Παιδικού επιπέδου φαιδρή συνθηματολογία

Αν το καλοσκεφτούμε εμείς οι επίγονοι της παινεμένης «καθ’ ημάς Ανατολής», μάλλον υστερούμε στο κεφαλαιώδες ζήτημα των κομματικών συναινέσεων, για πολυφωνικές πολυκομματικές κυβερνήσεις, που όχι μόνον δεν τυφλώνονται, αλλά απεναντίας αποστρέφονται τις απολυταρχικές και Ερντογανικού νεο-οθωμανικού φαυλοκρατικού τύπου «αυτοδυναμίες». Λυπούμαι, που υπαινίσσομαι απορρόφησή μας, από τις βολικές συνυπάρξεις και αλληλεπιδράσεις του δυτικού ορθολογισμού με το κλέος ενός Βυζαντίου, που συχνά τρανταζόταν από τις εχθροπραξίες των μακρινών τουρανών λεηλατών. Κάπου εκεί, σ’ αυτές τις μεικτές γεωπολιτικές συντεταγμένες, αναπτύχθηκε η αντίληψη της «καθ’ ημάς Ανατολής». Ένα ας το πούμε τιμητικό «πλεονέκτημα» που μας λικνίζει θωπευτικά ή παρηγορητικά στο δίλημμα Ανατολή (με όλες τις αναποδιές) και Δύση (με όλες τις νεο-σταυροφορικές επιβαρύνσεις π.χ. αιματηρές και καταστροφικές επιδρομές και εκμεταλλεύσεις πετρελαιοπηγών, τόσο στο Ιράκ, όσο και στη Λιβύη).

Αυτές τις ημέρες κορυφώνεται η συνθηματολογία κυρίως από την πλευρά της ΝΔ για την αυτοδυναμία της νέας, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη κυβέρνησης. Είναι τόσο επίμονες οι επαναλήψεις της συνθηματολογίας για αυτοδυναμία, ώστε να μας παραπέμπουν στο «πολύ το κύριε ελέησον δεν το θέλει και ο Θεός»!

Η πριμοδότηση (χωρίς ψηφοφορία) του πρώτου σε ψήφους αλλά χωρίς την αυτοδυναμία κόμματος, με 40 ή 50 έδρες, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της λαϊκής κυριαρχίας και … μαγικά τεχνάσματα του θρυλικού ιταλού γιατρού, τέκτονα κ.α. Αλεσσάντρο Καλιόστρο (στη φωτογραφία).

Προσωπικά φρονώ, ότι οι καθημερινές επαναλήψεις της προπαγάνδας αυτής, έχουν γίνει μονόλογος αυτοπροβολής της ΝΔ. Όλο αυτό το παιδικού επιπέδου τραγούδι, με τον τίτλο «ένα λεπτό κρεμμύδι γέο βαγκαίο», που διχάζει σκωπτικά εκ των ενόντων «αντίπαλες» αλλά αγαπημένες παρέες αγοριών και κοριτσιών παιδικής ηλικίας, μεταξύ άλλων λέει: «Παντρεύουμε την Πόπη/γεο βαγκέο Και ποιόνε της δίνετε γέο βαγκέο;/της δίνουμε ένα ναύτη που όλο μύγες χάφτει/Αυτό είναι χάρισμά σας στα μούτρα τα δικά σας/της δίνουμε ένα πρίγκιπα/με το σπαθί στο χέρι/Αυτόνε τόνε θέλουμε (συμφωνούν οι αντίπαλοι) και τον παρακαλούμε. Το τελευταίο δίστιχο πέφτει γάντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεδομένης βέβαια και της συμπάθειας προς τους νεοσσούς της παιδικής ηλικίας. Εδώ σταματάει το καλαμπούρι…

Όσο για τους υπολοίπους πολιτικούς σχηματισμούς που διεκδικούν «μια θέση στον Ήλιο» παρατηρώ, ότι όσο μικρότερα αλλά σεβαστά ποσοστά νίκης  στη νέα αναμέτρηση καταγράφουν, άλλο τόσο και τα συνθήματά τους (μάλλον του ταιριάζει η λέξη επιχειρήματα αντί των συνθημάτων), άλλο τόσο λοιπόν τα επιχειρήματά τους είναι πιο υπολογίσιμα ή πιστευτά. Με άλλα λόγια οι προπαγανδιστές και οι σύμβουλοι της ΝΔ και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που σερβίρουν για προεκλογική κατανάλωση το «γέο βαγκέο» για ενήλικους, κάνουν μάλλον επιπόλαιες και ασύμφορες επιλογές συνθημάτων. Με άλλα λόγια μάλλον τον εκθέτουν στη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Και όμως στα πιο προοδευμένα ευρωπαϊκά κράτη συγκροτούνται αδιάσπαστες και επιτυχημένες κυβερνήσεις συνεργασίας

Εάν προκύπτουν κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις για την ελληνική προεκλογική Βαβυλωνία, αυτές επικεντρώνονται στα ακόλουθα συμπεράσματα:

1) Οι ατερμάτιστες ελληνικές παλινωδίες, μεταξύ αλληλοσυγκρουόμενων εκλογικών συστημάτων, συχνά καταλήγουν με τεχνάσματα ανάλογα του θρυλικού ιταλού τέκτονα γιατρού και υπνωτιστή Αλεσσάντρο Καλιόστρο (1743-1795), στις πρωτοφανείς στα διεθνή εκλογικά χρονικά θεσμοθετήσεις εκλογικών συστημάτων που δίνουν πριμ στο πρωτεύον αλλά χωρίς αυτοδυναμία κόμμα πότε 40 και 50 εδρών για την επίτευξη της αυτοδυναμίας. Δηλαδή κάτι ανάλογο με την απόκτηση πτυχίου πανεπιστημιακής σχολής χωρίς εξετάσεις!

2) Με τα πριμ αυτά, οι ίδιοι οι νομοθέτες της απλής αναλογικής καταρρακώνουν το ύψιστο σύστημα της λαϊκής ετυμηγορίας, υποχρεώνοντας να δέχονται οι ανυπεράσπιστοι πολίτες κυβερνήσεις με τεχνητή πλειοψηφία.

3) Διάβασα στο google άρθρο με τον τίτλο «Απλή αναλογική στις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου δεν υπάρχει». Άρθρο, παρηγορητικό ελιξήριο  για τον Κυριάκο, που κινείται από χωρίου εις χωρίον, για να πείσει τον κόσμο, είναι δεν είναι νεοδημοκράτες, να δώσουν μονοκομματική αυτοδυναμία στον περιοδεύοντα κάθιδρο αρχηγό της ΝΔ.

Μιλάει ο αρθρογράφος για τις προηγμένες χώρες, παραλείποντας ο τλήμων ν’ αναφέρει ότι η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ ανήκει μόνον σε 4 χώρες της Ευρώπης με μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Οι υπόλοιπες 22 χώρες κυβερνώνται από κυβερνήσεις συνασπισμού κομμάτων. Οι μοναδικές μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι στην Ελλάδα, Ουγγαρία, Μάλτα και Πορτογαλία. Γι’ αυτές τις 4 χώρες δεν έβγαλε κιχ το περισπούδαστο πυροσβεστικό άρθρο… (Ερωτάται ο αρθρογράφος: Οι 22 αυτές χώρες δεν ανήκουν στον «ανεπτυγμένο κόσμο»;)

4) Οι χώρες που κυβερνώνται από συνασπισμούς κομμάτων είναι Γερμανία, Δανία, Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος, Κροατία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Σουηδία, Αυστρία, Ιρλανδία, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, Τσεχία. Νισάφι επιτέλους στο πολύ αβασάνιστο και απωθητικό «Κύριε ελέησον» της ολιγαρχικής αυτοδυναμίας!

Διευκρινίζω τέλος, ότι στη δυτική Ευρώπη η απλή αναλογική όταν δεν τελεσφορεί, ανοίγει όμως διάπλατα το μονοπάτι σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Εάν το καλοσκεφτούμε στην μετά του κ. Σημίτη και Κώστα Καραμανλή περίοδο η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ήταν το καλύτερο υπόδειγμα συνεργασίας.