Για την αγάπη του Τσε

Είναι Νοέμβριος του 1958 και η αντιστασιακή ακτιβίστρια Αλέιδα Μαρτς, δασκάλα, συναντά για πρώτη φορά τον Αργεντινό επαναστάτη Τσε Γκεβάρα. Ο Τσε βρίσκεται στην Κούβα, βοηθώντας τον Φιντέλ Κάστρο να ανατρέψει τη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα.

«Είναι αρκετά δύσκολο εγχείρημα να περιγράψω τις προσωπικές μου εμπειρίες με έναν άνθρωπο που, πολύ πριν γίνει σύντροφός μου, είχε ήδη αναγνωριστεί ως ένα αξιοσημείωτο άτομο. Η ιστορία αρχίζει με την πρώτη μου συνάντηση με τον διοικητή Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στα βουνά Escambray κατά τη διάρκεια του επαναστατικού πολέμου στην Κούβα.

Ο Τσε, ένας Αργεντινός με ήδη επάξια φήμη, ήταν ο ηγέτης της όγδοης φάλαγγας. Δραστηριοποιήθηκα στο αστικό υπόγειο κίνημα και στάλθηκα σε μια αποστολή από τους τοπικούς ηγέτες του κινήματος της 26ης Ιουλίου του Κάστρο» γράφει η Αλέιδα και συνεχίζει.

Η επαρχία μας ήταν περικυκλωμένη και παρακολουθούνταν στενά από τις κατασταλτικές δυνάμεις της δικτατορίας του Μπατίστα. Η αποστολή μου ήταν να ενεργήσω ως αγγελιαφόρος, παραδίδοντας χρήματα και έγγραφα στους αντάρτες όταν έφταναν στα βουνά Escambray. Ήταν μια επικίνδυνη αποστολή και αυτή ήταν η πρώτη μου ευκαιρία να έχω άμεση επαφή με το αντάρτικο κίνημα. Φτάνοντας στον καταυλισμό των ανταρτών, διαπίστωσα ότι με παρακολουθούσαν όσο τους παρακολουθούσα κι εγώ.

Μια «μικρή ξανθιά, ελαφρώς παχουλή δασκάλα»

Μερικοί από τους αντάρτες δεν μπορούσαν να με καταλάβουν καθόλου, αναρωτιόντουσαν τι στο καλό έκανα εκεί. Αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα περίεργο, διότι δεν έμοιαζα καθόλου με σκληρό αντάρτη. Ήμουν μια αρκετά όμορφη, νεαρή γυναίκα, που κάθε άλλο παρά έμοιαζε με σκληροτράχηλη μαχήτρια.

Έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια για να μάθω τι σκέφτηκε ο Τσε για την πρώτη μας συνάντηση. Σε ένα γράμμα που έστειλε από το Κονγκό το 1965, ένα γράμμα γεμάτο νοσταλγία, περιέγραφε πώς ένιωθε διχασμένος ανάμεσα στο ρόλο του ως αυστηρά πειθαρχημένου επαναστάτη και ως συνηθισμένου ανθρώπου με συναισθηματικές και άλλες ανάγκες. Με θυμόταν ως μια ‘«μικρή ξανθιά, ελαφρώς παχουλή δασκάλα».

Το 1958 ο Τσε είχε φτάσει στους πρόποδες του Escambray κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου, επικεφαλής της όγδοης φάλαγγας «Ciro Redondo’».

Ήταν τώρα επικεφαλής της εισβολής των επαναστατικών δυνάμεων στην κεντρική Κούβα. Εγώ ακολουθούσα απλώς διαταγές. Δεν είχα καμία προσδοκία πέρα από αυτό. Φυσικά, είχα ακούσει για τα θρυλικά κατορθώματα του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ιστορίες γι’ αυτόν αναφέρονταν σχεδόν σε καθημερινή βάση στο παράνομο Radio Rebelde (ο ραδιοφωνικός σταθμός των ανταρτών).

Η κυβέρνηση του Μπατίστα τον είχε χαρακτηρίσει κομμουνιστή. Φωτογραφίες του ίδιου και του Καμίλο Σιενφουέγος με το όνομα «καταζητούμενοι» είχαν αναρτηθεί στους δρόμους της Σάντα Κλάρα, της γενέτειράς μου.

«Τελικά ήρθε η σειρά μου να συναντήσω τον Τσε»

Το ταξίδι μου ανεβαίνοντας το Escambray ήταν πολύ άβολο γιατί, για να αποφύγω τη ληστεία, δεν μπορούσα να πω σε κανέναν ότι κουβαλούσα χρήματα, τα οποία ήταν κολλημένα στον κορμό μου. Με το σούρουπο φτάσαμε στο στρατόπεδο του διοικητή των ανταρτών. Αυτή ήταν η πρώτη μου στενή επαφή με τα πολύ θαυμαστά στρατεύματα του επαναστατικού στρατού.

Όλοι προσπαθούσαν να ρίξουν μια ματιά στα νέα πρόσωπα, ειδικά το δικό μου, καθώς ήμουν νέα και μια από τις λίγες γυναίκες που είχαν επισκεφθεί – μια σπάνια παρουσία στο στρατόπεδο των ανταρτών. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Τσε συναντήθηκε πρώτα με τους ανώτερους ηγέτες.

Τελικά ήρθε η σειρά μου να συναντήσω τον Τσε. Στεκόμουν δίπλα στη Marta Lugioyo, δικηγόρο και μέλος του κινήματος, η οποία είχε συναντήσει τον Τσε σε προηγούμενη επίσκεψη. Αφού συστήθηκε στον διοικητή, με πήρε στην άκρη και με ρώτησε τι είχα σκεφτεί γι’ αυτόν. Της απάντησα κάπως αδιάφορα ότι θεωρούσα ότι δεν ήταν κακός και ότι έβρισκα το διεισδυτικό του βλέμμα μάλλον γοητευτικό. Τον έβλεπα ως έναν ηλικιωμένο άνδρα.

Η Μάρτα, από την άλλη πλευρά, σχολίασε τα όμορφα χέρια του, κάτι που δεν είχα προσέξει εκείνη τη στιγμή, αλλά παρατήρησα αργότερα. Εξάλλου, ήμασταν απλώς δύο γυναίκες που συναντούσαμε έναν μάλλον ελκυστικό άνδρα.

Όταν είχα την ευκαιρία να μιλήσω στον Τσε, του είπα ότι είχα έρθει για να παραδώσω ένα πακέτο. Η αυτοκόλλητη ταινία εξακολουθούσε να μου προκαλεί τρομερό πόνο και του ζήτησα βοήθεια για να την αφαιρέσω. Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη μας συνάντηση.

Έμεινα στο στρατόπεδο για τρεις ή τέσσερις ημέρες περιμένοντας να φύγω. Με ενοχλούσαν συνεχώς διάφοροι αντάρτες που προσπαθούσαν να μου κάνουν κουβέντα, αλλά από την άλλη σύναψα φιλίες με κάποιους συντρόφους που παρέμειναν αγαπημένοι φίλοι όλα αυτά τα χρόνια.

Δείτε το βίντεο

«Η νέα μου πρόκληση ήταν να γίνω στρατιώτης, τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεσή μου»

Σχεδίαζα να το προτείνω αυτό στον Τσε όταν συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε το μέλλον μου. Συναντήθηκα μαζί του ένα βράδυ και μου πρότεινε να παραμείνω στο στρατόπεδο ως νοσοκόμα. Του απάντησα ευθέως ότι θεωρούσα ότι τα δύο χρόνια παράνομης εργασίας μου έδιναν το δικαίωμα να ενσωματωθώ στη μονάδα ανταρτών.

Δεν συμφώνησε. Χρόνια αργότερα, ο Τσε εξομολογήθηκε ότι, εκείνη την εποχή, πίστευε ότι με είχε στείλει η ηγεσία του κινήματος στο Las Villas (που αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από δεξιούς), για να τον παρακολουθώ λόγω της φήμης του ως κομμουνιστή. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ήταν αρχικά απρόθυμος να με αφήσει να ενταχθώ στην αντάρτικη μονάδα.

[Πολλές μέρες αργότερα, η Αλέιδα βρίσκεται στην πόλη El Pedrero και εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι της επιτρέπεται να ενταχθεί στην αντάρτικη μονάδα του Τσε ως μαχήτρια. Ο επαναστατικός πόλεμος πρόκειται να εισέλθει στο τελικό του στάδιο].

Η μέρα εκείνη

Μια μέρα, ο Τσε εμφανίστηκε στο El Pedrero γύρω στα ξημερώματα, και από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η κοινή μας ιστορία. Καθόμουν στο δρόμο κρατώντας την ταξιδιωτική μου τσάντα στα γόνατά μου, όταν ο Τσε πέρασε με ένα τζιπ και με κάλεσε να πάω μαζί του «για να ρίξουμε μερικές βολές». Χωρίς δεύτερη σκέψη, δέχτηκα και μπήκα στο τζιπ του. Και αυτό ήταν όλο. Κατά κάποιο τρόπο, δεν ξαναβγήκα ποτέ από εκείνο το τζιπ.

Μετά την αυθόρμητη πρόσκληση του Τσε, δεν υπήρχε χρόνος να σκεφτώ τι μπορεί να σήμαινε αυτό σε προσωπικό επίπεδο. Ήμουν αφοσιωμένη σε έναν σκοπό που ήμουν σίγουρη ότι θα κέρδιζα …

Σταδιακά, καθώς περνούσαν οι μέρες, έδειχνα λιγότερο δέος για τη φήμη του Τσε και αντ’ αυτού ανέπτυξα έναν τεράστιο θαυμασμό και σεβασμό γι’ αυτόν. Ήταν πολύ έξυπνος και απέπνεε μια αίσθηση ασφάλειας και αυτοπεποίθησης που έκανε τα στρατεύματα των οποίων ηγούνταν να αισθάνονται υποστηριζόμενα ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να αντιμετωπίσει έναν εχθρό με εξαιρετικά ανώτερη δύναμη, και εκτός από το απίστευτο θάρρος του, οι αντάρτες μπορούσαν να υπολογίζουν σε έναν ηγέτη με εξαιρετική αίσθηση της τακτικής και της στρατηγικής. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν με ταχύτητα τυφώνα. Γίναμε μηχανές επικεντρωμένες σχεδόν αποκλειστικά στη μάχη. Ο θαυμασμός μου για τον Τσε ξεπέρασε ακόμη και τα όρια της ρομαντικής μου σχέσης μαζί του.

«Μετά την κατάληψη του Fomento, ο Τσε πρότεινε να καταλάβουμε το Cabaiguan»

Εκεί λοιπόν κατευθυνθήκαμε. Από ένα αγρόκτημα λίγο έξω από την πόλη, μπορούσαμε να δούμε ένα στρατόπεδο με στρατιώτες. Δύο ανιχνευτές στάλθηκαν να το ελέγξουν. Στη συνέχεια συνεχίσαμε την πορεία μας προς την πόλη, όπου δεν βρήκαμε στρατιώτες. Μείναμε σε ένα εργοστάσιο καπνού στην άκρη της πόλης- προετοιμάζοντας μια μάχη, εγκαταστήσαμε εκεί το αρχηγείο μας και τη βάση ραδιοεπικοινωνίας. Ο Τσε επέλεξε αυτή την τεταμένη στιγμή για να μου απαγγείλει ένα ποίημα. Αυτός ήταν ένας από τους πιο όμορφους τρόπους που ήξερε να εκφράζεται.

Στεκόμουν στην είσοδο του εργοστασίου και ξαφνικά, από πίσω, ο Τσε άρχισε να απαγγέλλει ένα ποίημα που δεν ήξερα.

Επειδή εκείνη την ώρα συνομιλούσα με άλλους, αυτός ήταν ο τρόπος του να τραβήξει την προσοχή μου. Υποψιάστηκα ότι ήθελε να τον προσέξω, όχι ως ηγέτη ή ανώτερό μου, αλλά ως άνθρωπο.

Ως μέλος της αντάρτικης μονάδας, ξεπέρασα σιγά σιγά τις όποιες αμφιβολίες μου ότι θα μπορούσα να είμαι χρήσιμο μέλος της ομάδας. Το επίκεντρο του πολέμου μετατοπίστηκε τότε στον Πλακεντά και μεταφερθήκαμε αμέσως εκεί.

Στην αρχή, μείναμε σε ένα κατάστημα προμηθειών τροφίμων στην πόλη αυτή, στριμωγμένοι ανάμεσα σε σάκους με σιτηρά για να προστατευτούμε από τους βομβαρδισμούς των αεροσκαφών. Πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο Las Tullerias, όπου, με αξιοσημείωτη ενέργεια, ο Τσε ρίχτηκε στην προετοιμασία γι’ αυτό που αργότερα έγινε ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά κατορθώματά του, τη μάχη της Σάντα Κλάρα.

Μου έδωσε οδηγίες να αντιγράψω τους κωδικούς πρόσβασης για να τους στείλω στον Sinecio Torres στη Μανικαράγουα. Από τότε, λειτούργησα ως προσωπικός βοηθός του Τσε, πράγμα που σήμαινε ότι δεν συμμετείχα σχεδόν καθόλου σε μάχες, αλλά ήμουν πάντα στο πλευρό του.

[Στις 28 Δεκεμβρίου, οι υπεράριθμοι αντάρτες εξακολουθούν να μάχονται για να πάρουν τον έλεγχο της πόλης Σάντα Κλάρα. Ο Τσε και η Αλέιντα επέστρεψαν στην ασφαλή πλέον πόλη Ελ Πεδρέρο για να παραστούν σε μια κηδεία και να επισκεφθούν τραυματισμένους μαχητές και επιστρέφουν στη Σάντα Κλάρα].

Κατά το ηλιοβασίλεμα, συνέβη κάτι πολύ απροσδόκητο

Δεν ξέρω αν οφειλόταν στην ώρα της ημέρας ή σε μια βαθιά ανάγκη που είχε, αλλά για πρώτη φορά ο Τσε μου μίλησε για την προσωπική του ζωή. Μου μίλησε για το γάμο του με την Ίλντα Γκαδέα (μια Περουβιανή οικονομολόγο) και για την κόρη του, την Ιλντίτα. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σίγουρη αν είχε πει ότι η Ιλντίτα ήταν 3 ή 13 ετών. Μου είπε ότι όταν έφυγε από το Μεξικό είχε ήδη χωρίσει από την Ίλντα. Μου μίλησε για τις πολλές παρεξηγήσεις τους και, από τον τρόπο που μιλούσε γι’ αυτήν, διαισθάνθηκα ότι δεν την αγαπούσε πια, ή τουλάχιστον δεν ήταν ερωτευμένος μαζί της.

Περάσαμε μερικές πολύ ευχάριστες στιγμές μέσα στη δίνη του πολέμου, και αυτές οι στιγμές μας έφεραν όλους πιο κοντά. Μας βοήθησαν να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά ήμασταν. Κάποιοι από εμάς ήταν αφελείς, άλλοι πολύ έξυπνοι- ήμασταν όλοι νέοι και γεμάτοι ελπίδα για μια μελλοντική νίκη. Αξιοποιούσαμε κάθε ευκαιρία για να διασκεδάσουμε.

Θυμάμαι ότι ο Τσε έγραψε αργότερα: «Με τον κίνδυνο να φανώ γελοίος, επιτρέψτε μου να πω ότι ο αληθινός επαναστάτης καθοδηγείται από ένα μεγάλο αίσθημα αγάπης. Είναι αδύνατο να σκεφτεί κανείς έναν γνήσιο επαναστάτη που να μην έχει αυτή την ιδιότητα».

«Τη νύχτα της 29ης Δεκεμβρίου, ο Τσε κι εγώ βγήκαμε μια βόλτα κατά μήκος της εθνικής οδού»

Εκείνος εξέταζε τα πάντα και εγώ κρατούσα σημειώσεις σαν καλός βοηθός. Μου είπε ότι έπρεπε να εντοπίσουμε μια Caterpillar, μια μπουλντόζα, προκειμένου να σηκώσουμε τις σιδηροδρομικές γραμμές για να εκτροχιάσουμε το τεθωρακισμένο τρένο του δικτάτορα που αναμενόταν να φτάσει.

Ο Τσε είχε μια βαθιά, λαρυγγική φωνή και επειδή ήταν αργά τη νύχτα μιλούσε ψιθυριστά. Δεν κατάλαβα τι είχε πει. Δεν είχα ιδέα τι ήταν το Caterpillar – χρησιμοποιούσε τη λέξη Caterpillar στα αγγλικά – έτσι σημείωσα αυτό που νόμιζα ότι είχε πει στα ισπανικά: «Catres, palas y pilas» (κρεβάτια, φτυάρια και μπαταρίες).

Συνειδητοποιώντας ότι ήμουν μπερδεμένη, ζήτησε να δει τι είχα γράψει. Γέλασε. Χρόνια αργότερα, όταν διηγήθηκα στα παιδιά μας αυτή την ιστορία, απολάμβαναν να με κοροϊδεύουν, φωνάζοντας: ‘«Κρεβάτια, φτυάρια και μπαταρίες!».

[Την 1η Ιανουαρίου του 1959 τα στρατεύματα του Τσε είχαν καταλάβει τη Σάντα Κλάρα, ο Μπατίστα είχε εγκαταλείψει την Αβάνα και ο Τσε και η Αλέιντα κατευθύνονται προς την πρωτεύουσα].

«Βρεθήκαμε να καθόμαστε μόνοι στο όχημα»

Κάναμε την πρώτη μας στάση για ανεφοδιασμό με καύσιμα το σούρουπο. Νομίζω ότι αυτό έγινε στο Los Arabos, αλλά μπορεί να ήταν και στο Coliseo.

Ήταν ένα μέρος που το ήξερα, αφού είχα περάσει από εκεί κατά τη διάρκεια της θητείας μου στον παράνομο αγώνα. Αλλά αυτό που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ήταν ότι αυτό το μέρος θα γινόταν τόσο ξεχωριστό για μένα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Σε αυτή τη μικρή, φαινομενικά ασήμαντη πόλη, ο Τσε μου δήλωσε για πρώτη φορά την αγάπη του για μένα.

Βρεθήκαμε να καθόμαστε μόνοι στο όχημα. Ξαφνικά γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε ότι είχε συνειδητοποιήσει ότι με αγαπούσε εκείνη την ημέρα στη Σάντα Κλάρα. Είπε ότι φοβόταν τρομερά μήπως μου συμβεί κάτι.

Ήμουν εξαντλημένη και μισοκοιμισμένη, οπότε δεν άκουγα σχεδόν καθόλου τι έλεγε. Δεν το πήρα καν πολύ σοβαρά, καθώς εξακολουθούσα να τον βλέπω πολύ μεγαλύτερο από μένα. Μπορεί να περίμενε κάποια απάντηση από μένα, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να ξεστομίσω λέξη – ήμουν τόσο κουρασμένη. Επίσης, σκέφτηκα ότι ίσως δεν τον είχα ακούσει σωστά και δεν ήθελα να επαναληφθεί το περιστατικό με το Caterpillar.

Κοιτάζοντας πίσω, νομίζω ότι ο Τσε δεν επέλεξε ακριβώς την καλύτερη στιγμή για να δηλώσει την αγάπη του και ένιωσα λίγο αναστατωμένη αργότερα σκεπτόμενη ότι δεν πήρε την ανταπόκριση που ίσως ήλπιζε. Αλλά αυτό ήταν. Οι υπόλοιποι μπήκαν πάλι στο τζιπ και σύντομα συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Αλλά ο πάγος είχε σίγουρα σπάσει.

Ο Τσε και η Αλέιδαα παντρεύτηκαν στις 2 Ιουνίου 1959. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά.

*Αυτό είναι ένα επεξεργασμένο απόσπασμα από το «Remembering Che: Η ζωή μου με τον Τσε Γκεβάρα» της Aleida March.

*Ο Τσε Γκεβάρα γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου του 1928 στην Αργεντινή και πέθανε στις 9 Οκτωβρίου του 1967 στη Βολιβία.