Ακόμη και όσοι λογαριάζουν πως η πολιτική δεν είναι πανάκεια για όλα τα προβλήματα, ούτε καν για τα περισσότερα, για λόγους ανεξήγητους, κατά την προεκλογική περίοδο αφοσιώνονται στα πολιτικά τεκταινόμενα, συχνά σαν να παρακολουθούν μια αστυνομική κινηματογραφική ταινία. Με τη συνήθως γνωστή εκ των προτέρων κατάληξή της να προκαλεί τόση αγωνία όση τουλάχιστον θα δικαιολογούνταν αν δεν γνώριζε κανείς τι πρόκειται να συμβεί.

Ωστόσο, όποια και αν είναι η έκταση που προϋποθέτει αυτή η παρένθεση στη ζωή μας, δεν σημαίνει πως η κρίση αναστέλλεται και ότι παύει κανείς να αντιδρά με έναν τρόπο που χαρακτηρίζει νηφαλιότερες – αν υπάρχουν – περιόδους του πολιτικού και κοινωνικού μας γίγνεσθαι. Με κυριότερη παράμετρο της παρένθεσης αυτής μια σύγχυση όσον αφορά στοιχειώδεις έννοιες και νοήματα, όχι μόνο του πνευματικού και ηθικού μας αλλά και του ευρύτερα πολιτικού και κοινωνικού μας βίου. Σε βαθμό μάλιστα ώστε ακόμα και οι πιο αντιτιθέμενες και συγκρουόμενες ανάμεσά τους θέσεις και απόψεις να ενισχύουν, αντί για την επιθυμητή και αναγκαία για όλους μας πολυφωνία, μια απελπιστική μονοφωνία που υποδύεται απλώς την ύπαρξη μιας ευρυχωρίας, αφού μπορεί να περιλαμβάνει μέσα της τον κάθε εκφραζόμενο, σε τελευταία ωστόσο ανάλυση κατά παραγγελία του εαυτού του ή των οπαδών του.

Πέντε όμως, έξι ή επτά μονοφωνικά «τροπάρια» δεν συνιστούν πολυφωνία. Παραμένουν μια παραληρηματική υπερχείλιση, με τις λέξεις που τη συνιστούν να έχουν τόση πειθώ και αποτελεσματικότητα όση έχει καθετί που κυκλοφορεί αδέσποτο, χωρίς να έχει ασκηθεί κανείς έλεγχος πριν από τη διατύπωσή του. Μια σύγχυση και μια θολούρα στον πολιτικό μας ορίζοντα που δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς για να αντιληφθεί ότι οφείλεται σε μια πάγια και παγιωμένη συνθήκη όσον αφορά το σκεπτικό τόσο των πολιτικών όσο και του εκλογικού σώματος σε ένα συντριπτικό του ποσοστό. Δηλαδή να υπάρχεις και να παραμένεις μέσα στα πολιτικά συμφραζόμενα ως μια αντίδραση ή ως ένα πνεύμα αντιλογίας και να το λογαριάζεις για υπεύθυνη και αντιπολιτευτική πράξη.

Χωρίς να υπολογίζεις πως με όσο προκλητικό, ρηξικέλευθο, ουσιαστικό τρόπο και αν εκφράζεις την αντίδρασή σου δεν σημαίνει αυτή και ενεργή δράση αφού τις περισσότερες φορές μεταβάλλεται σε προϋπόθεση ώστε να ακμάζει η δράση στην οποία υποτίθεται ότι εναντιώνεσαι.

Η καθαυτό δράση με το να προϋποθέτει ένα περίσσευμα πνεύματος και ψυχής έχει συνήθως ευεργετικά αποτελέσματα, ενώ η αντίδραση, όσο συχνά συγκινητική και αν είναι οι λόγοι που την υπαγορεύουν, παραμένει συνήθως μια πρόθεση χωρίς ουσιαστικές συνέπειες. Θα ήταν μια ουσιαστική πολιτική χειραφέτηση αν ο αντιπολιτευτικός λόγος ξεπερνούσε τη νηπιακή του ηλικία που είναι η αντιδραστική εκφορά του και εξελισσόταν σε έναν λόγο υπεύθυνης και απροκατάληπτης δράσης. Μια αντίδραση που την προκαλεί ακόμα και μια κατάπτυστη δράση δεν παύει να αποτελεί μια συνομιλία με τη δράση αυτή. Επομένως, αν έχει κάτι σημασία, είναι η αντίδραση να είναι υπεράνω της δράσης που την προκαλεί ώστε με τον ακραιφνώς επαναστατικό της χαρακτήρα να μας απαλλάξει από την καταγγελλόμενη βαρβαρότητα.

Headlines