«Δεν έχω πουθενά να πάω. Στη χώρα μου γίνεται πόλεμος. Την γλύτωσα φθηνά όταν η βάρκα στην οποία επέβαινα αναποδογύρισε στον δρόμο για την Ελλάδα. Σήμερα η Ελλάδα δεν με θέλει πια. Που να πάω;». Αυτά είναι τα λόγια της Fahmd Hassan σε ένα polaroid με την φωτογραφία της, έργο του φωτογράφου Τζιμ Γκόλντμπεργκ από το καλλιτεχνικό του εγχείρημα με τίτλο «Ανοιχτή Θάλασσα».

Στο έργο του ο Γκόλντμπεργκ καταγράφει τα συναισθήματα των μεταναστών για το μεγάλο τους αυτό ταξίδι. Σε ένα ταξίδι του στην Ελλάδα συνάντησε την Fahmd Hassan, από τη Σομαλία. Είναι μετανάστρια που κάποτε βρήκε καταφύγιο στη χώρα μας και κατόρθωσε να φτάσει στην ακτή. Σήμερα πιθανότατα δεν θα βρίσκεται πια εδώ, θα έχει φτάσει σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ήταν τυχερή.

Τούτες τις δύσκολες μέρες, με την τραγική απώλεια ζωών στη γειτονιά μας για άλλη μια φορά, αξίζει να σκεφτούμε, εάν και εφόσον είναι πράγματι αλήθεια πως το τραγικό πλοίο αρνήθηκε τη βοήθεια του λιμενικού, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να έρθουν στη χώρα μας. Τι σημαίνει αυτό άραγε για εμάς, πέραν από το ότι τα σκληρά μέτρα κατά των μεταναστών έχουν λειτουργήσει;

Στρατόπεδα μεταναστών, σκούπες, απελάσεις, push backs, άρνηση για πολιτικό άσυλο, εγκατάλειψη στη θάλασσα, απέραντα τείχη ενισχύουν την σκληρή στάση απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, που δεν έχουν καμία άλλη επιλογή. Τη σκληρή ρητορική ακολούθησαν σκληρά μέτρα που ήδη λαμβάνονται και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Θα έλεγε κανείς με λύπη, πως η σημερινή ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική έχει πετύχει.

Ποια είναι λοιπόν η ιδέα για το μέλλον; Nα μείνουμε μόνο εμείς οι Έλληνες; Οι Ευρωπαίοι; Και εκείνοι να επιστρέψουν στις πατρίδες τους; Όμως αγνοούμε τη σκληρή πραγματικότητα. Η Ευρώπη ξεμένει από εργατικά χέρια. Η Γερμανία χρειάζεται 400.000 νέους εργαζόμενους ετησίως, για να διατηρήσει τους σημερινούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η Ευρώπη γερνάει. Μειώνονται οι γεννήσεις και αυξάνεται διαρκώς το προσδόκιμο ζωής. Σύμφωνα με στοιχεία από έρευνες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Κομισιόν, ο πληθυσμός της Ε.Ε. αναμένεται να κορυφωθεί μέσα στη δεκαετία του 2040 φτάνοντας στα 526 εκατομμύρια. Στη συνέχεια, θα αρχίσει να μειώνεται και στα τέλη του αιώνα θα είναι μικρότερος κατά 30 εκατ. άτομα. Τότε 1/3 των Ευρωπαίων θα είναι άνω των 65 ετών. Το 2080 θα αντιστοιχούν μόνον πέντε άνθρωποι οικονομικά παραγωγικής ηλικίας σε κάθε τέσσερις ανηλίκους ή υπερηλίκους που θα εξαρτώνται από αυτούς.

Αυτή η τάση θα επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία, τον τομέα της υγείας, την κοινωνική συνοχή, τα επίπεδα χρέους, την οικονομική ανάπτυξη και θα επηρεάσει την ευημερία των ευρωπαϊκών λαών. Τη δική μας ευημερία, τον τρόπο ζωής τον οποίο παλεύουμε να διατηρήσουμε. Παράλληλα αυξάνονται οι πληθυσμοί των χωρών της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, και οι μετανάστες έρχονται σωρηδόν, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Σήμερα θρηνώντας ένα ακόμη ναυάγιο στη Μεσόγειο, σκάβουμε και τον δικό μας τάφο. Χωρίς τους μετανάστες, θα μείνουμε πραγματικά μόνοι. Aυτοί είναι οι νέοι Ευρωπαίοι. Και αυτή η μοναξιά είναι ίσως η πραγματική απομόνωση μας. Απομόνωση που θα κριθεί αύριο με την ψήφο μας.

Headlines