Γκλέντα Τζάκσον: «Είμαι μία αντικοινωνική σοσιαλίστρια»

Η Γκλέντα Τζάκσον, η οποία πέθανε σε ηλικία 87 ετών, είχε μια καριέρα που δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανέναν από τους συγχρόνους της. Από το 1957 έως το 1992 γνώρισε τεράστια επιτυχία στη σκηνή, τον κινηματογράφο (κέρδισε δύο φορές Όσκαρ) και την τηλεόραση. Από το 1992 έως το 2015 ήταν βουλευτής των Εργατικών, αρχικά για το Hampstead and Highgate και στη συνέχεια για την εκλογική περιφέρεια Hampstead and Kilburn, «αποτελώντας μια αξιοσημείωτα ειλικρινή βουλευτή» όπως γράφει ο Rich Pelley στην Guardian.

Το 2016 επέστρεψε στην υποκριτική ως υπέροχος Βασιλιάς Ληρ στο Old Vic του Λονδίνου- αργότερα, στο Broadway, κέρδισε βραβείο Tony για την ερμηνεία της στην παράσταση Three Tall Women του Edward Albee.

«Η Τζάκσον εξακολουθεί να αγχώνεται μετά από δεκαετίες στη σκηνή, επειδή γνωρίζει πόσο «εύκολο είναι να παίξεις πολύ άσχημα και πόσο πολύ, πολύ δύσκολο είναι να παίξεις καλά»» γράφουν οι κριτικές.

«Εξαιρετική και ηλεκτρική»

Γεννημένη στο Μπίρκενχεντ, η Τζάκσον έγινε για πρώτη φορά γνωστή το 1964, σε μια πειραματική σεζόν του Peter Brook Theatre of Cruelty στην Ακαδημία Μουσικής και Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου (Lamda), κατά τη διάρκεια της οποίας γδύθηκε, έκανε μπάνιο και ντύθηκε με στολή φυλακής με τα λόγια μιας δικαστικής έκθεσης από την υπόθεση της Κριστίν Κίλερ -(η γνωστή σε όλους υπόθεση Προφιούμο).

Η Τζάκσον συνέχισε να εργάζεται στο RSC, υποδυόμενη τη Σαρλότ Κορντέι στην παράσταση Marat/Sade του Μπρουκ και την Οφηλία στον Άμλετ του Ντέιβιντ Γουόρνερ στο Στράτφορντ. Προφητικά, η Πενέλοπε Γκίλιατ ξεκίνησε την κριτική της στον Observer λέγοντας ότι η Τζάκσον ήταν η πρώτη Οφηλία που θα έπρεπε να παίξει τον Άμλετ. «Κάνει την Οφηλία» έγραψε η Γκίλιατ, «εξαιρετική και ηλεκτρική, με μια ευφυΐα που παρενοχλεί την αυλή και μια περιφρονητική εξουσία γεμάτη από την αυτοσαρκασμό του ίδιου του Άμλετ».

Εξαιρετικά διαυγής και εμπνευσμένη

Αυτές οι ιδιότητες ήταν εμφανείς σε μεγάλο μέρος της μετέπειτα δουλειάς της Τζάκσον: Ένα κοφτερό, διερευνητικό μυαλό και ένας ενσωματωμένος ανιχνευτής μ@λακίας που της επέτρεπε να διακρίνει όλες τις μορφές προσποίησης.

Όμως η Τζάκσον μπορούσε να είναι τόσο τρυφερή όσο και σκληρή: Την ίδια χρονιά έκανε το νούμερο «Φρεντ και Τζίντζερ» στο χριστουγεννιάτικο σόου Morecambe and Wise, και το 1974 κέρδισε ένα δεύτερο Όσκαρ (το πρώτο της ήταν για το Women in Love / Ερωτευμένες Γυναίκες) παίζοντας μια σχεδιάστρια ρούχων που έχει μια ταραχώδη σχέση με τον Αμερικανό επιχειρηματία του Τζορτζ Σίγκαλ στην ταινία A Touch of Class / Απιστία με αξιοπρέπεια.

Αν υπήρχε μια ιδιότητα που καθόρισε την καριέρα της Τζάκσον, αυτή ήταν η προθυμία της να πάρει ρίσκα. Αυτό το είδαμε σε δύο από τις καλύτερες σκηνικές της ερμηνείες. Το 1983, έπαιξε μια γυναίκα αποκομμένη από τις ρίζες της στο Big and Small / Μεγάλο και Μικρό του Μπότο Στράους και επέδειξε αυτό που αποκάλεσαν «την τρομακτική ικανότητα μιας ηρωίδας του Μπέκετ να κοιτάζει στην άβυσσο».

Ένα χρόνο αργότερα ήταν η πρωταγωνίστρια στο τετράωρο και πλέον Strange Interlude του Ευγένιου Ο’ Νηλ αποτυπώνοντας όλη την εσωτερική αναταραχή μιας γυναίκας που δείχνει τόσο χαρά όσο και αηδία με τους άνδρες που κατά καιρούς κατέχει.

Δείτε εικόνες της μέσα στα χρόνια

Όταν επιτέθηκε στην Μάργκαρετ Θάτσερ

Αυτή η όρεξη για ρίσκο επανεμφανίστηκε το 1992, όταν η Τζάκσον αποφάσισε να εγκαταλείψει την υποκριτική και να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής των Εργατικών. Ο Roy Hodges, με τον οποίο ήταν παντρεμένη από το 1958 έως το 1976, είπε κάποτε με θαυμασμό: «Αν είχε ασχοληθεί με την πολιτική, θα ήταν πρωθυπουργός- αν είχε ασχοληθεί με το έγκλημα, θα ήταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης».

Παρόλο που ήταν μια σκληρά εργαζόμενη βουλευτής και δημοφιλής στην εκλογική της περιφέρεια, δεν εκπλήρωσε ποτέ την προφητεία του πρώην συζύγου της. Υπήρξε υφυπουργός Μεταφορών από το 1997 έως το 1999, αλλά παραιτήθηκε από τη θέση αυτή και, παρόλο που κάποτε περιέγραψε τον εαυτό της ως «αριστερή του μεσαίου δρόμου», άσκησε σφοδρή κριτική στον Τόνι Μπλερ για τον πόλεμο στο Ιράκ και απείλησε ακόμη και να τον αντιμετωπίσει ως υποψήφια για την ηγεσία.

«Χαρακτηριστικό του μίσους της για την υποκρισία ήταν επίσης το γεγονός ότι ήταν από τους λίγους βουλευτές που, με τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ, επιτέθηκε στην πρώην πρωθυπουργό για τη συμβολή της στην ανεργία και τους άστεγους» γράφει ο γράφει ο Rich Pelley στην Guardian.

Ξαναγύρισε στο σανίδι

Όταν παραιτήθηκε από βουλευτής με την αιτιολογία ότι ήταν σχεδόν 80 ετών, η Τζάκσον εξέπληξε τους πάντες επιστρέφοντας στην υποκριτική.

«Παίρνοντάς της συνέντευξη λίγο πριν παίξει τον Βασιλιά Ληρ, εντυπωσιάστηκα από την αμείωτη πνευματική της ευρωστία, αλλά αναρωτήθηκα πώς αυτή η φαινομενικά εύθραυστη φιγούρα, η οποία κάποια στιγμή εγκατέλειψε την εξέδρα με κρίση βήχα, θα μπορούσε ποτέ να αντέξει οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα. Δεν χρειαζόταν να ανησυχώ» γράφει ο Rich Pelley στην Guardian και συνεχίζει:

«Η Τζάκσον ήταν μια υπέροχη Ληρ που έφερε το δικό της μοναδικό όραμα στο ρόλο: Αφού έκανε την πρώτη της είσοδο χέρι-χέρι με την αγαπημένη της Κορντέλια, συνέχισε να πετάει τη μικρότερη κόρη της στο έδαφος με ασυγκράτητη οργή. Περιέχοντας τρέλα και λογική, θυμό και τρυφερότητα, φωνητική δύναμη και σωματική ευπάθεια, ήταν ένας σπουδαίος Ληρ, ένας Ληρ που η Τζάκσον επανέλαβε στο Μπρόντγουεϊ, αν και σε διαφορετική παραγωγή. Επιστρέφοντας στην τηλεόραση το 2019, έδωσε μια βαθιά συγκινητική ερμηνεία ως γιαγιά που παλεύει με την άνοια στο Elizabeth Is Missing».

Δείτε την να μιλάει στο Βρετανικό κοινοβούλιο 

Αντί επιλόγου

«Η Τζάκσον δεν είχε τίποτα το άνετο ή παρηγορητικό, γι’ αυτό και δεν απέκτησε ποτέ την αμφίβολη ιδιότητα του εθνικού θησαυρού. Όμως, κάτω από το ελαφρώς τρομακτικό εξωτερικό, υπήρχε πολλή ζεστασιά και χιούμορ και, ως ηθοποιός, είχε μια δίψα για πρόκληση που συνδυαζόταν με μια διαπεραστική ευφυΐα που εξασφαλίζει ότι θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό» γράφει ο Rich Pelley στην Guardian.

Δείτε το βίντεο με τη ζωή της

*Με στοιχεία από theguardian.com