Ίσως κάπου έχουμε ακούσει την υπόθεση της Carla Foster, της 44χρονης μητέρας τριών παιδιών που πήρε χάπια άμβλωσης στο σπίτι της μετά τους νόμιμους χρονικούς περιορισμούς, με αποτέλεσμα να αποβάλει ένα έμβρυο 32-34 εβδομάδων.

Αυτή την εβδομάδα, καταδικάστηκε σε 28 μήνες φυλάκιση βάσει ενός νόμου του 1861. Θα εκτίσει 14 μήνες υπό κράτηση, χωριστά από τα τρία παιδιά της, ένα από τα οποία ο δικαστής περιέγραψε ότι έχει «ειδικές ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι εξαρτάται ιδιαίτερα από την αγάπη και την υποστήριξή σας».

Ο δικαστής κατέστησε επίσης σαφές ότι η Foster ήταν ευάλωτη. Η έκτρωση πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου λοκντάουν, μιας τρομακτικής και συγκεχυμένης περιόδου για όλους μας, και μιας περιόδου κατά την οποία εισήχθη η πρακτική της τηλεϊατρικής φροντίδα αμβλώσεων καθώς περιορίζονταν οι επισκέψεις στις κλινικές και τα νοσοκομεία.

Η Foster είχε μετακομίσει ξανά με τον πρώην αλλά πλέον αποξενωμένο σύντροφό της, πριν ανακαλύψει ότι ήταν έγκυος σε παιδί από άλλον άνδρα.

Το πρόβλημα είναι στην αυλή μας

Όταν σκεφτόμαστε την ακραία αντίδραση μιας χώρας στην άμβλωση, όλοι σκεφτόμαστε την Αμερική. Πριν από ένα χρόνο, το Ανώτατο Δικαστήριο κατήργησε την υπόθεση Roe v Wade, το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση, και πλέον η άμβλωση είναι παράνομη σε πολλές πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων βιασμού και αιμομιξίας.

«Θα μπορούσαμε, επίσης, να σκεφτούμε την Πολωνία, όπου, πρόσφατα, μια γυναίκα πέθανε επειδή οι γιατροί της αρνήθηκαν την άμβλωση που χρειαζόταν για να σώσει τη ζωή της. Ξεχνάμε όμως το πρόβλημα στην αυλή μας. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η άμβλωση επιτρέπεται μόνο μέσω εξαιρέσεων από το νόμο, οι οποίες περιλαμβάνουν άδεια από δύο γιατρούς και εντός συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Υπό αυτό το πρίσμα παραμένει η σκληρή πραγματικότητα ότι η άμβλωση είναι ουσιαστικά εγκληματική» γράφει η συγγραφέας Marisa Bate στο harpersbazaar.com.

Δείτε το βίντεο από το GBNews

Ο αγώνας είναι διαρκής

Και αυτό καθιστά τις ευάλωτες γυναίκες ακόμη πιο ευάλωτες. Διότι σπάνια η άμβλωση είναι μια απλή απόφαση (αν και μπορεί να είναι). Όπως έγραψε η Αμερικανίδα συγγραφέας Audre Lorde: «Δεν υπάρχει αγώνας για ένα μόνο θέμα, επειδή η ζωή μας δεν στρέφεται γύρω από ένα μόνο θέμα».

Αναπόφευκτα υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες. Αυτοί μπορεί να είναι οικονομικοί, ιδίως κατά τη διάρκεια μιας κρίσης κόστους ζωής. Μπορεί να είναι το συναισθηματικό και οικογενειακό τοπίο της υπάρχουσας ζωής της – οι περισσότερες γυναίκες που κάνουν έκτρωση είναι ήδη μητέρες. Μπορεί να βρίσκεται σε μια κακοποιητική σχέση, όπου αισθάνεται ανίκανη να μεγαλώσει ένα (ακόμα) παιδί σε ένα μη ασφαλές περιβάλλον, ενώ γνωρίζει ότι αυτό θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την πιθανότητα να φύγει.

Στη συχνά υψηλού ρίσκου και επιβαρυμένη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ο χρόνος μπορεί να περάσει και οι γυναίκες που χρειάζονται απεγνωσμένα βοήθεια να βρεθούν αντιμέτωπες με ποινές φυλάκισης – κάτι που δε συμβαίνει μόνο στο Τέξας.

Γυναίκες στη φυλακή

Αλλά ίσως ο λόγος που η φυλάκιση της Carla Foster έχει αποσπάσει τόσο μεγάλη προσοχή είναι επειδή φέρνει στο φως δύο βαθιά ανησυχητικές πραγματικότητες για τις γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο, που επανειλημμένα αγνοούνται από τις διαδοχικές κυβερνήσεις.

Η πρώτη είναι η συνεχιζόμενη φυλάκιση ευάλωτων γυναικών. Οι περισσότερες γυναίκες που βρίσκονται στη φυλακή βρίσκονται εκεί για μη βίαια αδικήματα και, σύμφωνα με στοιχεία του Prison Reform Trust, έχουν βιώσει ενδοοικογενειακή βία είτε σε σχέση ως ενήλικες είτε ως παιδιά. Αντί να αναρωτηθούμε πώς θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε αυτές τις γυναίκες από το να διαπράττουν εγκλήματα εξαρχής, τους αφαιρούμε τα παιδιά, τις οικογένειες και τις κοινότητες, τα πράγματα δηλαδή που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να τις αποκαταστήσουν. Και στη συνέχεια τιμωρούμε το τραύμα με περισσότερο τραύμα.

Απευθυνόμενος ευθέως στη Foster στο συμπέρασμά του, ο δικαστής Pepperall έγραψε ότι «αποδείχθηκε ότι βασανίζεστε από εφιάλτες και αναδρομές που βλέπετε το πρόσωπο του νεκρού παιδιού σας».

Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι η άμβλωση στο Ηνωμένο Βασίλειο ορίζεται από την εγκληματικότητά της και όχι ως μορφή υγειονομικής περίθαλψης. Αυτή η διάκριση είναι ζωτικής σημασίας. Διότι αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του σεβασμού της επιλογής μιας γυναίκας και της ανάγκης της για ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη και της αφαίρεσης των ελευθεριών της πολλές φορές, του ελέγχου της ζωής της, του χαρακτηρισμού της ως «ένοχη» και του γεμίσματός της με ντροπή. Η ποινικοποίηση των αμβλώσεων είναι κρατικά εγκεκριμένος μισογυνισμός.

Κάποιος, κάπου, πάντα ροκανίζει τις ελευθερίες των γυναικών

«Την παραμονή της κατάργησης της απόφασης Roe v Wade, πέρασα χρόνο στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής μιλώντας με ακτιβιστές της αναπαραγωγικής δικαιοσύνης» γράφει η Marisa Bate στο harpersbazaar.com.

«Αυτό που έμαθα ήταν το εξής: Κάποιος, κάπου, πάντα ροκανίζει τις ελευθερίες των γυναικών. Μερικές φορές με προφανείς τρόπους, όπως η κατάργηση νόμων. Άλλες φορές με τρόπους τόσο μικρούς που μπορεί να μας διαφεύγουν – αλλά οι αντίπαλοί μας δεν χάνουν ευκαιρία. Την επομένη της ανατροπής της απόφασης Roe, ένας Βρετανός βουλευτής σηκώθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων και είπε ότι οι γυναίκες «δεν έχουν απόλυτο δικαίωμα στη σωματική αυτονομία». Αν το Κοινοβούλιο δεν ενεργήσει για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων τώρα, η στάση αυτή θα οδηγήσει μια μέρα στην πλήρη καταστροφή, και μπορεί να μην το καταλάβουμε καν. Μέχρι, δηλαδή, τη φοβερή ημέρα που θα βρεθούμε να πρέπει να πάρουμε μια αδύνατη απόφαση» συνεχίζει η Marisa Bate.

Πόσο ευάλωτες είμαστε

«Αν η υπόθεση της Κάρλα Φόστερ αποτελεί ένα δυσάρεστο σοκ, ας είναι επίσης μια επείγουσα υπενθύμιση: Οι ευάλωτες γυναίκες σε αυτή τη χώρα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ξεχασμένες και, στη χειρότερη, διωκόμενες» καταλήγει το άρθρο της Marisa Bate στο harpersbazaar.com συμπληρώνοντας:

«Δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από την Αμερική ή την Πολωνία, ενώ εξακολουθούμε να έχουμε νόμους που επιδιώκουν να ελέγχουν το σώμα μιας γυναίκας και στη συνέχεια να την τιμωρούν στις πιο απελπισμένες στιγμές της.

»Η αποτυχία μιας κοινωνίας να στηρίξει τις γυναίκες που το έχουν ανάγκη είναι εμφανής και σε άλλους τομείς: Τρομακτικά χαμηλές καταδίκες για βιασμούς- μια σεξιστική και καταχρηστική κουλτούρα της αστυνομίας- μια συνεχιζόμενη επιδημία ενδοοικογενειακής κακοποίησης. Σε όλα τα μέτωπα, οι ευάλωτες γυναίκες απογοητεύονται από τους ίδιους τους θεσμούς που προορίζονται να τις στηρίξουν.

»Η κυβέρνησή μας μπορεί να ισχυρίζεται ότι πιστεύει στην ισότητα, μπορεί να περιφρονεί τα σημάδια της προόδου, αλλά εναπόκειται σε εμάς να κοιτάξουμε πέρα από τη βιτρίνα, να επαγρυπνούμε για το τσιπ-τσιπ-τσιπ. Η περίπτωση της Κάρλα Φόστερ μας υπενθύμισε πόσο ευάλωτοι είμαστε όλοι».

*Το νέο μυθιστόρημα της Marisa Bate, «Wild Hope», κυκλοφορεί στις 22 Ιουνίου.

*Με στοιχεία από harpersbazaar.com

Headlines