Η ομάδα-απόλαυση της σεζόν 2022-2023 (αλλά και σε πιο διαχρονικό επίπεδο) επιβραβεύθηκε με την εκ νέου κατάκτηση όλων των εγχώριων τίτλων. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς εξάλλου, όσο κι αν με το μυαλό στο καταραμένο σουτ του Γιουλ, ο Ολυμπιακός πήγε να κάνει μια νίκη δώρο στον αιώνιο αντίπαλο στο ΣΕΦ και τελικώς του χάρισε μια στο ΟΑΚΑ.

Και λέμε χάρισε διότι απλούστατα οι δυο ομάδες δεν συγκρίνονται σε τίποτα εφέτος. Σε μια μακρά σειρά, ακόμα κι αν οι ερυθρόλευκοι βρίσκονταν με 0-2 στην πλάτη, θα το γύριζαν. Αυτό λέει ξεκάθαρα το μπάσκετ που έπαιζαν και τα οπλοστάσια των δυο αιώνιων μονομάχων.

Όποιος επιχειρήσει να επιχειρηματολογήσει περί του αντιθέτου είναι είτε οπαδός, είτε παντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Η ποιοτική διαφορά των δυο φάνηκε ξεκάθαρα στον τελευταίο ημιτελή τελικό του ΟΑΚΑ. Και το κοντέρ θα έγραφε ιστορικό ρεκόρ αν -υπό τον φόβο του, για να λέμε αλήθειες- οι οπαδοί δεν αποφάσιζαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, διακόπτοντας οριστικά την αναμέτρηση.

Ακόμα και σε αυτή τη συνθήκη, με την αγωνιστική διαφορά ξεκάθαρα αποτυπωμένη και με το ΟΑΚΑ λαμπόγυαλο, πάλι έγινε κουβέντα για την διαιτησία. Δήθεν -δηλαδή- οι παίκτες του Παναθηναϊκού τα παράτησαν, γιατί διαισθάνθηκαν ότι  όσο κι αν προσπαθούσαν δεν θα τους άφηναν οι γκρι να διεκδικήσουν το ματς.

Σχέση με την πραγματικότητα; Ουδεμία. Αν θέλετε να κουβεντιάσουμε για τις άθλιες διαιτησίες του πρώτου και του δεύτερου τελικού, να το κάνουμε πολύ ευχαρίστως, αλλά θα χάσουμε τον προσανατολισμό μας.

Απασχολώντας το μυαλό τους άπαντες εδώ και χρόνια με την διαχρονικώς προβληματική (για να μην πω αμαρτωλή, όπως σχεδόν κάθε Ομοσπονδία) ΕΟΚ, κατάφεραν το εξής στενόχωρο: Το άλλοτε κορυφαίο ντέρμπι της Ευρώπης, έχει καταντήσει να μην βλέπεται ούτε από φυλακισμένους.

Ένα θλιβερό 10% με το ζόρι κατέγραψε χθες στους πίνακες τηλεθέασης, με 300.000 ηρωϊκούς να περιμένουν επί μακρόν να ενημερωθούν για την τύχη του ματς, βλέποντας μπασκετικά ντοκιμαντέρ για την ιστορία του σπορ. Απείρως ομορφότερες εικόνες από του ΟΑΚΑ, αλλά, ρε φίλε, άλλο περιμέναμε. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι η ΕΡΤ το θέμα μας…

Πάλι τα ίδια για τους «γκρι»

Το αποκούμπι του εκάστοτε ηττημένου των αιώνιων ντέρμπι στους (όντως ανεπαρκείς) γκρι είναι τόσο βέβαιο, όσο ότι θα ξημερώσει και θα βραδιάσει (πάντα στον ίδιο τον σκοπό). Αυτή η πλάκα, όμως, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Ο άνθρωπος που έφερε με διάφορους τρόπους την διαιτησία σε πρώτο πλάνο δεν είναι πια στο προσκήνιο κι ας τον αφήσουμε να ησυχάσει. Τα έργα του βεβαίως δεν αφήνουν εμάς ήσυχους, αφού όλοι θέλουν να γίνουν μικροί ή μεγάλοι Βασιλακόπουλοι, χωρίς να έχουν και το «ταλέντο» να το πράξουν.

Όπως στο ποδόσφαιρο, λοιπόν, έτσι και στο μπάσκετ πρέπει η διαιτησία να πάει στη Λίγκα. Να αποφασίζουν οι μέτοχοι για την ποιότητα και την τύχη του προϊόντος τους και όχι ο κάθε Βασιλακόπουλος, ο κάθε Λιόλιος κι ο κάθε επόμενος.

Αλλιώς… Μέχρι τέλους ο ένας, μέχρι τέλους ο άλλος, στο τέλος θα τελειώσει οριστικώς το αγαπημένο μας σπορ και θα ηρεμήσουμε βιαίως. Μα καλά δε βλέπει έστω ένας ότι η εμπορική του αξία είναι στα τάρταρα; Ουδείς αντιλαμβάνεται ότι το αγωνιστικό δίπολο (με παρεισφρύουσα δύναμη την Ομοσπονδία) διαλύει τα πάντα κατά τα καλά και συμφέροντα της εκάστοτε περίστασης;

Αντί να συζητάμε σήμερα για το πώς επηρέασε εφέτος ο Ολυμπιακός το ευρωπαϊκό μπάσκετ, συζητάμε για καταστροφές, τιμωρίες, διαιτησίες και λοιπές ασχήμιες. Για να κλείσω το θέμα με τις αρνητικές ειδήσεις, τα φιλάκια του Μπαρτζώκα ήταν η πιο ευγενής αντίδραση που θα μπορούσε να έχει, μετά από τόση χυδαιότητα που άντεξε (κυρίως) για τη μητέρα του.

Αυτό και δεν αντέχεται και πρέπει να κοπεί μαχαίρι. Ή να φύγουν οι υπάνθρωποι από τα γήπεδα ή να φύγουμε εμείς, οι παίκτες και οι προπονητές. Όλοι μαζί δε χωράμε. Έχω κριτικάρει πολλές φορές τον κόουτς για τα σκοτεινιάσματα και τα σκοτάδια του όταν αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό. Και τις άστοχες δηλώσεις του επίσης. Αυτά ,όμως, κάνουν κακό μόνο στον ίδιο, άντε και στην ομάδα κάποιες φορές στο παρελθόν. Και στα σίγουρα δεν αλλάζουν την ουσία του ποιος είναι και τι προσφέρει.

Τι πέτυχε ο Μπαρτζώκας

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας (για να πάμε τη συζήτηση στην ουσία), πέτυχε εφέτος κάτι πολύ μεγαλύτερο και από τους τίτλους που κέρδισε και από τον έναν που έχασε (αδίκως θα έλεγα) στο σουτ. Άλλαξε το μπάσκετ στην Ευρώπη. Διαμόρφωσε νέες συνθήκες στη συμμετρία και την ταχύτητα επίθεσης και άμυνας. Επειδή προπονητής δεν είμαι, δε θα μπω στη διαδικασία βαθυστόχαστης ανάλυσης, αλλά είναι προφανές σε όποιον παρακολουθεί ότι εφέτος ο Ολυμπιακός έπαιξε διαφορετικά και αρκετοί προσπάθησαν είτε να τον μιμηθούν είτε να του… «σπάσουν τα δόντια» για να τον σταματήσουν.

Τόσο επιδραστικό στο ευρωπαϊκό μπάσκετ παιχνίδι τις δυο, τρεις τελευταίες δεκαετίες  θα βρείτε μόνο επί των καλών ημερών Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό και Γιαννάκη στην εθνική. Στην περίπτωση Μπαρτζώκα ήταν μάλλον και κάπως πιο γοητευτικό. Αυτός ο τίτλος είναι ο μεγαλύτερος που έχει κερδίσει ποτέ ο (ξανά και δικαίως) κορυφαίος προπονητής της Ευρωλίγκας. Και αυτόν δεν μπορεί να του τον πάρει κανένας Γιουλ με ή χωρίς βήματα.

Ο Παναθηναϊκός τη νέα σεζόν θα είναι ξανά ισχυρός. Έτσι δείχνουν όλα. Με κανονικότητα σε όλα, κρατώντας τα υπάρχοντα καλά (δηλαδή Καλαϊτζάκη, Mαντζούκα, μακάρι και Παπαγιάννη). Ο Ολυμπιακός φαίνεται ότι θα δώσει γη και ύδωρ για να κρατήσει τα βασικά συστατικά της υπέροχης συνταγής του.

Θα έχουμε και πάλι ποιοτικές τιτανομαχίες αλά παλαιά. Το θέαμα, όμως, θα παραμείνει απεχθές αν δεν κοπεί αυτή η άθλια καραμέλα (που παράγοντας δημιούργησε και παράγοντες συνεχίζουν) με τη διαιτησία. Τι σημασία έχει αν σήμερα την μασουλάει ο τάδε και αύριο ο δείνα.

Το πρόβλημα παραμένει. Και πρέπει να λυθεί. Με έμπειρους αρχιδιαιτητές, εκπαιδευμένους και ικανούς διαιτητές, άπαντες στη δικαιοδοσία της Λίγκας. Άλλος τρόπο δεν υπάρχει. Μην ψάχνετε αδίκως. Το ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι του χρόνου θα μπαίνουν ακόμα περισσότερο στο ρουθούνι των δυο το Περιστέρι του Σπανούλη και η ΑΕΚ του Πλάθα.

Αν δυναμώσει και η Θεσσαλονίκη ίσως το σώσουμε το απαξιωμένο μπασκετάκι. Η τοξικότητα βέβαια (για να είμαστε ρεαλιστές) είναι τόσο βαθιά καταγεγραμμένη πλέον στο DNA μας που δύσκολα θα δούμε άλλη εικόνα. Όσο δεν αλλάζουν μυαλά και κεντρικές αποφάσεις, μια στο ΟΑΚΑ, μια στο ΣΕΦ, θα ζούμε εικόνες που δεν ταιριάζουν σε αυτό που άρχισε να χτίζεται πολλές δεκαετίες πίσω και θεμελιώθηκε το 1987, όπως εμπεδώσαμε από τα ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ και εχθές.

Πέραν της απόλυτης ερυθρόλευκης κυριαρχίας του 2023, της γέννησης του κόουτς Σπανούλη και… (αυτά), καλό θα ήταν να εμπεδώσουμε ότι στο μπάσκετ αρμενίζουμε πάρα πολύ στραβά.

Τόσο στραβά που σε λίγα χρόνια δε θα βρίσκουμε ούτε την κύρια Βασιλική για να… είναι στην ομάδα. Και τότε πράγματι θα λέμε «είναι το τέλος», όπως αναφώνησε για την αρχή της δημιουργίας του μπασκετικού σύμπαντός μας ο Φίλιππος Συρίγος το 1987. Εν ολίγοις πάρτε το αλλιώς…

Υ.Γ: Με ποια λογική, αναμένοντας την εποχή Αταμάν, κάποιοι αποφάσισαν να τιμωρήσουν την ομάδα τους; Για να τεστάρουν αν είναι ικανός να γυρίσει το -2;

Headlines