Αναζητώντας την Αναστάζια

Mια ακόμη γυναικοκτονία στη χώρα μας. Με τα ανάλογα χαρακτηριστικά. Κορίτσι νέο, όμορφο, βιάστηκε, πάλεψε με τον/τους θύτες και δολοφονήθηκε άγρια. Το κορμί της βρέθηκε γυμνό, σκεπασμένο με σακούλες και ένα σεντόνι, κάτω από ένα δέντρο. Σαν να μην είχε καμία αξία η ζωή της.

Αυτές τις τελευταίες μέρες παρακολουθήσαμε με αγωνία την αναζήτηση της Αναστάζια. Του 27χρονου κοριτσιού από την Πολωνία που ήρθε στη χώρα μας για να εργαστεί. Την αναζητήσαμε στα άρθρα των ΜΜΕ που κάλυπταν αδιάκοπα την εξαφάνιση της. Διαβάσαμε λοιπόν, πως εργάζονταν σε ένα ξενοδοχείο, είχε έναν φίλο ομοεθνή αλλά σύχναζε και με άλλους άντρες, έπινε «κρασάκι» και «μπύρα», τριγυρνούσε σε ταβέρνες νυχτιάτικα, είχε χρησιμοποιημένα προφυλαχτικά στο δωμάτιο της, αγόραζε και κάπνιζε χασίς, και επισκέπτονταν διαμερίσματα ανδρών. «Άραγε εκδίδονταν»;  Ήταν νέα και όμορφη, είδαμε άλλωστε και τις φωτογραφίες της, με σέξι σορτς, κοντά μπλουζάκια, κόκκινα βαμμένα χείλη, σε πόζες «προκλητικές». Μάθαμε επίσης πως η μητέρα της πίστευε πως την απήγαγαν και την έψαχναν στην Τουρκία. Ο συνειρμός αναπόφευκτός, «να ήταν άραγε σε κύκλωμα πορνείας»;

Για τους άνδρες αυτής της ιστορίας δεν μάθαμε και πολλά. Ο φίλος της άλλος ένας νέος εργαζόμενος από την Πολωνία, «καλό παιδί». Οι αλλοδαποί που την μάζεψαν νυχτιάτικα, ήταν εργαζόμενοι χρόνια τώρα σε χωράφια στη Κω και σε άλλες μικροδουλειές, και τίποτε άλλο. Τους γνώριζαν οι χωριανοί καλά από ότι φαίνεται, αφού o κύριος ύποπτος, ο οποίος ήταν ο τελευταίος που την είδε το βράδυ της Δευτέρας, έτρεχε από εδώ και από εκεί με αγωνία να παραλάβει χρήματα από το Κουβέιτ, να αγοράσει εισιτήριο και να φύγει άρον άρον από το μέρος. Κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί, παρά αργότερα, όταν το ανθρωποκτονιών σάρωνε το νησί.

Ο ύποπτος, όπως όλοι οι ύποπτοι γυναικοκτονιών, δεν «είχε δώσει ποτέ δικαίωμα», ή «ήταν οικογενειάρχης», αλλά η Αναστάζια, μέσα σε δύο μέρες που την γνωρίσαμε, είχε δώσει ήδη πολλά δικαιώματα, με τα μακριά ξανθά της μαλλιά, τις κοντές της φούστες, και το σαγηνευτικό της βλέμμα στα social media, όπως άλλωστε όλα τα θύματα γυναικοκτονιών στον κόσμο.

Είναι αυτή η κοινωνία η ίδια που φώναξε «Στέλλα κρατάω μαχαίρι» σε μια γυναίκα αλλιώτικη από τις άλλες, στην πιο φημισμένη γυναικοκτονία της ελληνικής τηλεόρασης. Αλλά και ποιος δεν θυμάται τη σκηνή που οι γυναίκες πετροβολούν την Μόνικα Μπελούτσι στη «Μαλένα»;

Χρόνια αργότερα, εν μέσω καραντίνας, στη γειτονική μας Ιταλία η Laura Roveri, στην οποία βάσισα την ταινία μου Femicidio, για τις γυναικοκτονίες στην Ιταλία, και η οποία δέχτηκε 17 μαχαιριές από τον πρώην φίλο της σε μια ντισκοτέκ στη Βιτσέντσα, μου εξομολογούνταν πως η μητέρα του θύτη, πολύ πριν το τραγικό συμβάν, έβγαινε στα μπαλκόνια της Βερόνας και της φώναζε πως είναι πόρνη. Είχε βλέπετε και άντρες για φίλους και ο γιος της ζήλευε. Εν ολίγης η Laura ήταν κτήμα του γιου της.

Χάριν σε αυτή τη νοοτροπία που βαστάει χρόνια, είχαμε 24 γυναικοκτονίες μέσα στο 2022, ενώ μετράμε οκτώ, μαζί με αυτήν της Αναστάζια στην Κω, ήδη το 2023. Στην γειτονική μας Ιταλία κατέγραψαν 125 γυναικοκτονίες μέσα στο 2022.

Σε πολλές χώρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η βία κατά των γυναικών αυξάνεται, οι δολοφονίες γίνονται επιδημία, πρόκειται για ένα φαινόμενο δίχως σύνορα, που, απόλυτα δημοκρατικό, εκτείνεται σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές, σε όλες τις εθνικότητες, τάξεις και ηλικίες. Οι φόνοι γίνονται συνήθως για τον ίδιο λόγο: Άντρες σκοτώνουν τις γυναίκες όταν εκείνες λένε όχι, όταν αντιστέκονται, όταν τους εγκαταλείπουν, όταν τους χωρίζουν, όταν λένε «όχι άλλο», ή «δεν θέλω», όταν εκείνες αρνούνται να είναι κτήμα τους.

Σε ποιον ανήκει λοιπόν η Αναστάζια; Σήμερα ανήκει στη θλιβερή λίστα με τις δολοφονημένες γυναίκες στην Ελλάδα. Αναζητώντας την στη Κω, αλλά και στη συνείδηση μας, δεν βρίσκουμε παρά ένα 27χρόνο κορίτσι που ήθελε να ζήσει, να δουλέψει, να καπνίσει, να πιει, να ερωτευτεί. Σαν και τις κόρες μας.