Παίζοντας τα χασομέρια

Αυτό δεν ήταν προεκλογική περίοδος, ήταν μακριά γαϊδούρα. Από πέρυσι τον Σεπτέμβριο γανιάσαμε ν’ ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Το ματς έχει τελειώσει στις 21 Μαΐου και πρέπει να ξαναψηφίσουμε δαγκωτό σε μια βδομάδα για να ξεμπερδεύουμε και με αυτή τη γάγγραινα της απλής αναλογικής – υπομονή εφτά μέρες ακόμα με τα ίδια τηλεοπτικά σποτ, τις ίδιες ρητορικές και με παλιά ανέκδοτα.

Ξέρουμε ήδη καλά, όλοι, τι θα ψηφίσουμε. Το έχουμε εμπεδώσει. Εχουμε πάθει πάκτωση. Μόνο ελάχιστες ταξιανθίες μπορεί να έχουνε ακόμα δισταγμούς, να ψηφίζουν τελευταία στιγμή, από καπρίτσιο, ή από απελπισία τον Κοσμά τον Ινδικοπλεύστη για να ανατρέψουνε τον καπιταλισμό, ή, αίφνης, χριστιανοταλιμπάν για να σωθούνε στη Δευτέρα Παρουσία. Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. Και ίσως φτάσουμε στο σημείο, με τα νέα μικρά κόμματα, να νοσταλγήσουμε μέχρι και τον Λεβέντη. (Πες το ψέματα.) Να παίρνει τον λόγο η Ζωή στη Βουλή και να μας κάνει ζαμπόν για κάνα τετράωρο, σε στυλ Φιντέλ.

Καλοκαίριασε κιόλας, πήραμε καινούργιο μαγιό, νέα μπιτσόμπαρα άνοιξαν για να μας πρήζουνε με τη μουσική στη διαπασών, ο δρόμος για Χαλκιδική θα είναι πάρε το πόδι σου απ’ το στόμα μου, πήχτρα, ο καύσωνας θα μας κάνει φλαμπέ, οι ρακέτες θα μας ζαλίζουνε το κεφάλι και το να πας κάπου αλλού διακοπές είναι, πλέον, αβάσταχτο υπαρξιακό πρόβλημα. Εντάξει, θα τα υποστούμε άλλη μια φορά όλα αυτά (ενιαύσιο άχθος και κάνε υπομονή μέχρι να σκάσεις, λένε οι Κινέζοι), θα σφίξουμε τα δόντια άλλο ένα καλοκαίρι, αρκεί τουλάχιστον να γίνουν σε μια βδομάδα οι εκλογές, να τελειώνουμε. Και το λέω, διότι αν δεν τελειώσουμε και ξαναπάμε τον Αύγουστο, θα πιούμε άλλη μια φορά το ρετσινόλαδο της long play προεκλογικής εκστρατείας, Ιουλίου μοναρχήσαντος. Θα μας τηγανίζει ανελέητα ο ήλιος, καθώς θα ακούμε πάλι τα ίδια προεκλογικά σποτ που θα μας έχουνε ήδη βγει απ’ τα αφτιά.

Την επόμενη Κυριακή ψηφίζουμε ανυπερθέτως, πάση θυσία και με κάθε τρόπο. Με αεροπλάνα και βαπόρια, με μοτοσακό και με ηλεκτρικά ποδήλατα, με φορεία και με ΙΧ, πηγαίνοντας με πατίνια, με τα πόδια, ή επί γονάτων – ακόμα και κουβαλώντας τον παππού στη ράχη όπως έκανε ο Αινείας. Διότι, και όπως φάνηκε, ο κόσμος στη συντριπτική του πλειοψηφία είχε αποφασίσει ξεκάθαρα και από πολύν καιρό προς τα πού θα είναι η κατεύθυνση και παρ’ όλα αυτά έχουμε όλοι (και οι πολιτικοί) υποστεί αυτή την ανοικονόμητη προεκλογική εκστρατεία, επειδή κάποιους τους έδερναν οι αυταπάτες της απλής αναλογικής – πόσο μπορεί να είναι απλή σε έναν τόσο πολυσύνθετο κόσμο; Και είναι η ίδια μανία με τη δήθεν προκάτ απλότητα που μας έχει τσακίσει και στη γραμματική και στη γλώσσα, και στις καφενειακές ψευδοαναλύσεις και παντού. Ο λαός είναι απλός; Ε, δεν είναι και δεν ήταν ποτέ. Ούτε καν η ναΐφ ζωγραφική δεν είναι απλή. Το απλό είναι βουνό, που έλεγε κι ο Μάρκος.

Το κόλλημα όμως είναι κόλλημα, κι ο ιδιοτελής λαϊκισμός μεταμφιέζεται πάντα σε δήθεν απλότητα. Ολοι παριστάνουνε τους απλούς και τους άδολους. Την πιο δολερή και οπισθόβουλη διαδικασία την ονομάζουνε «άδολη» αναλογική. Φυσικά για να κάνουνε ζημιά στους άλλους, όχι από κανένα αίσθημα υποτιθέμενης δικαιοσύνης. Θα πεις, κάποιοι πάντα τσιμπάνε – ε, εκείνοι τσιμπάνε σε οτιδήποτε, διότι έχει προηγηθεί η μπουγάδα μυαλού ανέκαθεν και είναι έτοιμοι. Δολώνεις λαβρακοδόλωμα και πιάνεις αθερίνα. Αλλά εμείς και οι υπόλοιποι τι φταίμε να ακούμε επί χρόνια, και επί μήνες τα ίδια και τα ίδια ενώ έχουμε ήδη αποφασίσει, το πράγμα είναι βινυλίου φαεινότερο και είμαστε έτοιμοι από καιρό και θαρραλέοι;

Δηλαδή τι αφήγημα να αλλάξουν κάποιοι; Τι είναι το αφήγημα, ο φούρνος του Χότζα; Βάλε – βγάλε; Γύφτικος πρόλογος στην πώληση χαλιών; Ταλαιπωρείται ένας ολόκληρος λαός, χάνονται λεφτά, χρόνος, συν άπειρο μπλαμπλά, διότι ορισμένοι κόλλησαν στη νεανική κατήχηση και συνεχίζουνε να λένε τα ίδια ερήμην της όποιας ιλιγγιώδους εξέλιξης της πραγματικότητας; Και αυτό λέγεται «πολιτική»; Εντάξει, καταλάβαμε. Και νομίζω, όπως πάνε τα πράγματα, αναπόφευκτα, σε λίγο θα υιοθετήσουμε εκείνο που έλεγε ο Σκαρίμπας: «Χαίρω πολύ που βλεπόμαστε σπανίως». (Τουλάχιστον με τον Γιάνη και κάποιους άλλους επαρκώς αντιτουριστικούς.)

Και δεν είναι οι εκλογές καθεαυτές που μας κούρασαν – όχι. Θα πάμε άλλη μια φορά να ψηφίσουμε και πάει τελείωσε, αφού με μια μόνο μπαλταδιά δεν πέφτει το δέντρο. Το πιο κουραστικό όλον αυτό τον καιρό είναι να ακούς στην τηλεόραση και παντού τα ίδια και τα ίδια, διαφημιστικά, να βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους να επαναλαμβάνουνε απαράλλαχτα, πανομοιότυπα κλισέ, με λέξεις από καυσόξυλο και χωρίς χάριν. Και βρισιές απερίγραπτες σε λούμπεν γαmedia, και μάταιο μένος.

Θα ψηφίσουμε ανυπερθέτως, διότι φάγαμε, μεν, με αυτά και μ’ εκείνα τον Ιούνιο, αλλά δεν χρειάζεται, πέρα από το βάσανο των διακοπών, να έχουμε και τίποτε άλλες, νέες εκλογές τον Αύγουστο – διότι, λίγο αργότερα καραδοκούν και οι δημοτικές. Την άλλη Κυριακή θα είμαι στην κάλπη από νωρίς. Απίκο. Και με έτοιμα τα βατραχοπέδιλα, μέσα στο αυτοκίνητο.