Ο Τζέικ, τρανς άνδρας, κατέψυξε τα ωάρια του. Γνώρισε τη Χάνα, μια τρανς γυναίκα. Τώρα έχουν δύο παιδιά

Παρά τις αντιξοότητες, το τρανσέξουαλ ζευγάρι Jake και Hannah Graf είναι τώρα ευτυχισμένοι και παντρεμένοι με δύο κόρες. Εδώ, σε ένα αποκλειστικό απόσπασμα από το βιβλίο τους, μοιράζονται την ιστορία τους στην βρετανική The Telegraph.

Χάνα

Υπάρχει μια στιγμή το απόγευμα, όταν η Μίλι, η μεγάλη μας κόρη, είναι στον παιδικό σταθμό και η Τέντι κοιμάται στην κούνια της, που το σπίτι μοιάζει να ανασαίνει με ανακούφιση. Φτιάχνω ένα φλιτζάνι τσάι και κάθομαι με κλειστά μάτια, επιτρέποντας στον εαυτό μου να νιώσει, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, λίγη γαλήνη.

Στο σαλόνι επικρατεί ένα χαρούμενο χάος, κάθε επιφάνεια είναι καλυμμένη με τα διάφορα μιας πολυάσχολης ζωής: Λογαριασμοί που δεν έχουν ανοιχτεί, προσκλήσεις για πάρτι, παιδικά παιχνίδια. Το πραγματικό χάος θα αρχίσει μόλις επιστρέψει η Μίλι. Ο Τζέικ θα ανάψει το μπάρμπεκιου και θα μαγειρέψει αρνίσιες μπριζόλες (η συμφωνία είναι ότι αυτός μαγειρεύει, πλένει, συντηρεί γενικά, εγώ ταΐζω την Τέντι τη νύχτα). Μόλις τα παιδιά κοιμηθούν, θα καθίσουμε, μερικές φορές θα πιούμε ένα ποτό ή ένα ποτήρι κρασί, και θα μιλήσουμε για την ημέρα μας, διανθισμένη με λίγο κουτσομπολιό, λίγο γέλιο.

Υπήρχε μια εποχή, ακόμη και μόλις πριν από μια δεκαετία, που δεν μπορούσα να διανοηθώ ένα τέτοιο μέλλον για τον εαυτό μου. Ήμουν στον βρετανικό στρατό, καθ’ οδόν για να γίνω λοχαγός, αλλά ήμουν επίσης χάλια: Μόνος, χαμένος και ικανός να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου μόνο στα όρια του μικρού δωματίου μου στους στρατώνες του Φάλινγκμποστελ. Αυτές οι αναμνήσεις εξακολουθούν να με στοιχειώνουν, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τα παιδιά για να σε βγάλουν από αυτό και να σε κρατήσουν στο παρόν.

Αργότερα εκείνο το βράδυ, ενώ κάθομαι στο πάτωμα του δωματίου της Μίλι και τραγουδάω νανουρίσματα, ανάβει το τηλέφωνό μου. Μια ειδοποίηση από το Instagram. Το στομάχι μου γυρίζει καθώς τη διαβάζω: «Είσαι άντρας… Ελπίζω να πεθάνει το παιδί σου».

Προσπαθώ να τελειώσω το νανούρισμα, χωρίς να θέλω η Μίλι να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά το μυαλό μου είναι αλλού. Το τηλέφωνό μου ανάβει καθώς έρχονται κι άλλα σχόλια. Τρομακτικά, αυτού του είδους τα μηνύματα και τα σχόλια στο Instagram είναι μέρος της καθημερινότητας.

Δείτε το βίντεο από το Chanel 4

Τζέικ

Η Χάνα επιστρέφει στην κουζίνα, με το πρόσωπό της να σκοτεινιάζει από ένα μείγμα θλίψης και εξάντλησης. Καθώς πλησιάζω, κλείνει το τηλέφωνό της. Δεν χρειάζεται να μου πει τι συνέβη. Ξέρω αυτό το βλέμμα. Παίρνω τα ίδια μηνύματα. Αλλά, με μια εσωτερική δύναμη που τόσο αγαπώ σε αυτήν, λέει απλά: «Έβαλες το κρασί στο ψυγείο;».

Αν δεν υπήρχαν τα παιδιά, θα υπήρχαν μέρες που η Χάνα και εγώ δεν θα σηκωνόμασταν από το κρεβάτι. Ωστόσο, μέσα στην κακοποίηση, υπάρχει υποστήριξη. Το 2020, ένα ντοκιμαντέρ του Channel 4 παρακολούθησε το ταξίδι της παρένθετης μητρότητας και τη γέννηση της Μίλι. Περιμέναμε κάποιο διαδικτυακό μίσος, αλλά λάβαμε χιλιάδες θετικά μηνύματα.

Θυμάμαι ένα: «Είμαι 74 ετών, δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν τρανσέξουαλ και τώρα ντρέπομαι για τον τρόπο που σκεφτόμουν για τους τρανσέξουαλ ανθρώπους. Αυτό είναι το μόνο για το οποίο μπορούμε να ελπίζουμε – ότι λέγοντας την ιστορία μας μπορεί να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο μας βλέπουν».

Photo: Instagram

Τζέικ

Πριν ακόμα βρω τις λέξεις για να το εκφράσω, ήξερα ότι δεν ήμουν απλά ένα «αγοροκόριτσο» – ήμουν αγόρι. Από την ηλικία των δύο ή τριών ετών, το έλεγα σε όποιον άκουγε, κάτι που οι ενήλικες γούρλωναν τα μάτια ή γελούσαν.

Η ανατροφή μου ήταν εύπορη. Ζούσαμε σε ένα μεγάλο πενταώροφο αρχοντικό στο Notting Hill, η μικρή μου αδελφή Κλόε και εγώ είχαμε υπέροχες νταντάδες και μια πανταχού παρούσα μητέρα την οποία λατρεύαμε. Πήγαινα στο Lycée, ένα διάσημο γαλλικό σχολείο στο South Kensington όπου η Madonna έστελνε τα παιδιά της, και απολαμβάναμε υπέροχες διακοπές στη Μαγιόρκα και τη Μάλτα.

Μου άρεσε να είμαι στην πισίνα με το μικρό μου μαγιό και το γυμνό μου στήθος. Έμοιαζα με τα άλλα αγόρια και συχνά γινόμουν φίλος τους, παίζοντας στην παραλία μέχρι να με καλέσουν οι γονείς μου. Τότε άκουγαν το όνομά μου και η φούσκα έσκαγε. Ήμουν «κορίτσι».

Απεχθανόμουν να με αναγκάζουν να φοράω φορέματα, μια ατελείωτη πηγή διαφωνιών. Κάποτε μου ζήτησαν να γίνω παράνυμφος και η σκέψη ότι θα εμφανιζόμουν δημόσια ντυμένη με το βολάν φόρεμα και την ανθισμένη κορδέλα με κράτησε ξύπνια για εβδομάδες. Καθώς περπατούσα στο διάδρομο πετώντας ροδοπέταλα, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι γυμνή, τόσο πολύ ντρεπόμουν.

Η ντροπή έσκαψε τις ρίζες της μέσα μου. Ένιωθα αηδία για τον εαυτό μου ως «κορίτσι» – η εφηβεία που ήταν στον ορίζοντα φαινόταν ταπεινωτική, ένα μεγάλο ρολόι που χτυπούσε. Καθώς μεγάλωνα, η επιθυμία μου να είμαι αγόρι αποκρυσταλλώθηκε σε σημείο που έβαζα ένα ζευγάρι κάλτσες στο παντελόνι μου για να νιώθω πιο «αληθινός». Τα μαλλιά μου ήταν πολύ σγουρά και παρακαλούσα τη μητέρα μου να με αφήσει να τα κρατήσω κοντά, πράγμα που έκανε προς ανακούφισή μου.

Για τους γονείς μου, ήμουν πεισματάρα και ανυπόφορη. Αλλά για μένα το γεγονός ότι οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δεν μπορούσαν να δουν ότι υπέφερα με έκανε να γίνω μια μπάλα οργής.

Photo: Instagram

Χάνα

Η εμπειρία μου ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη του Τζέικ. Ενώ εκείνος ήταν ξεκάθαρο ότι ένιωθε σαν αγόρι σε σώμα κοριτσιού από την ηλικία των δύο ετών, χρειάστηκε να φτάσω στα τέλη της εφηβείας μου για να αναγνωρίσω πραγματικά ότι ήμουν γυναίκα. Υπήρχε κάτι, όμως, ένα ενοχλητικό συναίσθημα, σαν να έχεις μια πέτρα στο παπούτσι σου – ήξερα ότι ήταν εκεί, αλλά ως επί το πλείστον το αγνοούσα.

Η οικογενειακή ζωή στην Ουαλία ήταν κυρίως αρμονική. Ήμουν ζωηρή, αθλητική και από νωρίς ήξερα ότι ήθελα να γίνω αξιωματικός του στρατού. Ο μπαμπάς ήταν άνετος με αυτό, αλλά η μαμά είχε τις επιφυλάξεις της, τις οποίες μπορώ να καταλάβω τώρα ως γονιός. Η δική μου μεγαλύτερη ανησυχία, ιδίως όταν γράφτηκα στο Sandhurst, ήταν: Αν είμαι τρανς, τι σημαίνει αυτό για τη στρατιωτική μου καριέρα;

Αυτό δεν ήταν κάτι που είχα χρόνο να σκεφτώ κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Η ταυτότητα φύλου δεν ήταν στο μυαλό μου, ωστόσο ήταν πάντα εκεί.

Στην ησυχία του δωματίου μου κατοικούσα τη γυναικεία μου ταυτότητα, όποτε μπορούσα. Χάρη σε όλα τα πάρτι μεταμφιέσεων (οι αξιωματικοί λατρεύουν τα πάρτι!), υπήρχε πάντα μια καλή δικαιολογία για να έχω φορέματα και μακιγιάζ τριγύρω. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου μου, υπήρχε μια βραδιά με θέμα το τσίρκο και πήγα ως καλλιτέχνης παντομίμας, μια δικαιολογία για να ψάξω στα Boots για κόκκινο κραγιόν.

Η βραδιά ήταν αρκετά τυπική: Μουσική, χορός, ποτά. Αλλά το επόμενο πρωί τα χείλη μου ήταν ακόμα κατακόκκινα. Δεν ήταν κραγιόν, αλλά 24ωρη βαφή χειλιών. Με κυρίευσε πανικός καθώς φανταζόμουν την αντίδραση του λοχία χρωμάτων – έπρεπε να παρελάσω σε 30 λεπτά.

Διάβασα μανιωδώς τα ψιλά γράμματα, τα οποία συνιστούσαν ένα «προϊόν με βάση το λάδι» για την αφαίρεση. Κοίταξα τριγύρω για κάτι. Και εκεί, δίπλα στα δοχεία απορριμμάτων, ήταν το σετ καθαρισμού του τυφεκίου μου. Ναι, σκούπισα το κραγιόν μου με λάδι όπλου. Ήταν πραγματικά πολύ αποτελεσματικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη οπτική μεταφορά για το να είσαι κρυφά τρανς στο στρατό.

Photo: Instagram

Τζέικ

Η μαμά ήρθε μαζί μου στο πρώτο μου ραντεβού για θεραπεία. Μέσα σε μισή ώρα, ο θεραπευτής είπε: «Λοιπόν, προφανώς έχεις δυσφορία φύλου». Ήταν τέτοια ανακούφιση, επιβεβαίωση ότι αυτό ήταν ιατρικό, ότι δεν ήμουν το «κακό» παιδί που πάντα ένιωθα ότι ήμουν.

«Θέλω απλώς να είσαι ευτυχισμένη, γι’ αυτό θα κάνω ό,τι μπορώ για να σε βοηθήσω» με καθησύχασε η μαμά και, μετά από παρακολούθηση και παραπομπές, οι τροχοί μπήκαν σε κίνηση για θεραπεία με τεστοστερόνη.

Η πρώτη μου ένεση έγινε στις 5 Μαΐου 2007. Θυμάμαι τη συγκίνηση και τη σκέψη: Αυτό είναι. Η αρχή της ζωής. Τους επόμενους μήνες η φωνή μου έπεσε μερικές οκτάβες και άρχισα να βγάζω τρίχες στο πρόσωπο.

Έκανα κορυφαία χειρουργική επέμβαση σε ιδιωτική κλινική στη Harley Street για την αφαίρεση του ιστού του μαστού μου, γεγονός που σήμαινε ελάχιστες ουλές. Θυμάμαι την ευφορία όταν μου έβγαλαν τους επιδέσμους. Το σώμα μου για πρώτη φορά ένιωσα ότι ήταν δικό μου.

Επιστρέφοντας στο σπίτι και αναρρώνοντας, η μαμά και εγώ συζητούσαμε για το νέο μου όνομα.

Εξετάσαμε αμέτρητες επιλογές, με τη μαμά να ασκεί βέτο στις περισσότερες. Ένιωθα ότι ήταν σημαντικό να το υπογράψει. Όταν πρότεινε τον Τζέικ, αμέσως βρήκε ανταπόκριση.

Photo: Instagram

Χάνα

Είχα συμφωνήσει να υποστηρίξω μια αποστολή στη Μάλτα, οδηγώντας μια χούφτα στρατιώτες σε καταδύσεις. Κατά τη διάρκεια της άδειάς μου λίγο πριν, είχα βγει για ψώνια με τη Λούσι και αυθόρμητα είχα τρυπήσει τα αυτιά μου με τα πιο μικρά και διακριτικά καρφιά, γνωρίζοντας ότι δεν χρειαζόταν να φοράμε στολή για το ταξίδι και σκεπτόμενη ότι θα μπορούσα να τα αφήσω για τις απαιτούμενες τέσσερις εβδομάδες και να τα αφαιρέσω μετά τη Μάλτα. Δεν είχα υπολογίσει τον πρώην ταγματάρχη των Ειδικών Δυνάμεων που οργάνωσε την αποστολή. Με στρίμωξε στη γωνία, και στη συνέχεια, πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο διοικητής μου με διέταξε να παρουσιαστώ στο γραφείο του.

Ατσάλωσα τον εαυτό μου καθώς άρχισαν τα πυρά. Ο αέρας έγινε μπλε καθώς αμφισβητήθηκε η ακεραιότητά μου και η ικανότητά μου να διοικώ. Ήταν φρικτό.

Ένιωσα απογοήτευση, θυμό, αλλά πάνω απ’ όλα μια αίσθηση αδικίας. Πάντα έβαζα τον στρατό πάνω απ’ όλα, κρύβοντας τον πραγματικό μου εαυτό, και όλα κατέρρεαν. Χωρίς να το σχεδιάζω, δήλωσα δύο όχι και τόσο απλές λέξεις: «Είμαι τρανσέξουαλ».

«Δεν το ήξερα αυτό. Λυπάμαι» είπε. Μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν ειλικρινής. Δεν είχα σκοπό να του το αποκαλύψω, αλλά άρχισα να μιλάω. Παραδόξως, ήταν συμπονετικός, προσθέτοντας: «Ήξερες ότι είμαι ομοφυλόφιλος;». Κοίταξα με δυσπιστία. «Δεν το ήξερα».

Ενθαρρυμένος, πήγα σε έναν γενικό ιατρό για παραπομπή σε στρατιωτικό ψυχίατρο. Πάντα είχα αυτή την ανησυχία ότι δεν είμαι αρκετά τρανς για να είμαι τρανς επειδή δεν ταίριαζα στο στερεοτυπικό μοντέλο, οπότε το να μάθω ότι ένας ειδικευμένος ψυχίατρος συμφωνούσε μαζί μου ήταν παρήγορο.

Την πρώτη μέρα που πήγα στη δουλειά μου ως λοχαγός Hannah Winterbourne και ένας στρατιώτης με χαιρέτησε με ένα «Καλημέρα, κυρία», κόντεψα να κλάψω από χαρά. Είχα πάρει ορμόνες για μερικούς μήνες μέχρι τότε. Η μαμά και ο μπαμπάς ήταν επίσης υποστηρικτικοί και αν ένιωθαν κάποια δυσφορία για τη μετάβασή μου, την έκρυβαν.

Μετά από ένα χρόνο μπήκα σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο στο Μάντσεστερ για αυξητική στήθους και αργότερα υποβλήθηκα σε χειρουργική επέμβαση στο κάτω μέρος, κάτι στο οποίο δεν θέλω να σταθώ, διότι είναι έντονα προσωπικό. Ήταν επώδυνη, με μεγάλο χρόνο ανάρρωσης, αλλά είχε ως αποτέλεσμα να είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη.

Από πολλές απόψεις, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είχα πλέον ολοκληρώσει τη μετάβασή μου, αλλά κάτι εξακολουθούσε να λείπει: Ο ρομαντισμός.

Ένα απόγευμα τον Δεκέμβριο του 2015, έκανα άσκοπη περιήγηση στο Facebook, όταν εμφανίστηκε ένα αίτημα φιλίας. Τζέικ Γκραφ. Ήξερα ποιος ήταν- η καριέρα του ως ηθοποιός απογειωνόταν και έπαιζε στην επερχόμενη ταινία The Danish Girl.

Του έγραψα ένα σημείωμα για να του πω ένα γεια και 20 λεπτά αργότερα μου απάντησε με μήνυμα, γλυκό, αθώο φλερτ.

Μου πρότεινε ένα τηλεφώνημα, αλλά πάντα είχα μια ανασφάλεια σχετικά με τη φωνή μου που είναι αρκετά βαθιά. Αλλά τελικά, μετά από μια εβδομάδα διαδικτυακής συνομιλίας, συμφώνησα.

Με έκανε αμέσως να νιώσω άνετα. Ήταν γοητευτικός, αστείος, πολύ έξυπνος. Στη συνέχεια έκανε κάτι που δεν μου είχε συμβεί ποτέ: Με κάλεσε σε ραντεβού.

Δείτε το βίντεο

Τζέικ

Κανονίσαμε να συναντηθούμε κάτω από το ρολόι στο σταθμό Waterloo. Σκανάροντας το πλήθος, την εντόπισα: Ψηλή και λεπτή με καστανά μαλλιά μέχρι τους ώμους, να παίζει νευρικά στο τηλέφωνό της. Μου άρεσε αμέσως. Κάναμε μια αμήχανη αγκαλιά και μετά αρχίσαμε να γελάμε. Είχε το πιο όμορφο χαμόγελο και ένα βαθύ, λαρυγγικό γέλιο. Μέχρι να τελειώσουμε το πρώτο μας ποτό, θυμάμαι ότι αισθανόμουν ότι γνώριζα αυτό το κορίτσι για χρόνια.

Χάνα

Ο χρόνος πέρασε γρήγορα εκείνη τη νύχτα. Ο Τζέικ πρότεινε να πάμε για δείπνο σε ένα εστιατόριο σούσι δίπλα στο ποτάμι – ο χειρότερος εφιάλτης μου, καθώς δεν τρώω ψάρι, αλλά δεν ήθελα να φανώ δύσκολη. Όπως αποδείχθηκε, ούτε ο Τζέικ τρώει ψάρι, αλλά το λάτρεψε για το καυτό σάκε. Κατά τη διάρκεια του δείπνου δεν κάναμε σχεδόν καμία παύση για να πάρουμε ανάσα, η συζήτηση κυλούσε. Η ζωή του φαινόταν τόσο συναρπαστική – και κόσμος μακριά από τη ζωή του στρατού.

Τζέικ

Καθώς καθόμαστε στο διαμέρισμά μας, βλέποντας τη Μίλι να χορεύει στον κήπο και την Τέντι να χειροκροτεί μαζί της, η Χάνα και εγώ συνειδητοποιούμε πόσο τυχεροί είμαστε. Έξω από τη φούσκα μας, η καταιγίδα μαίνεται. Γνωρίζουμε ότι η απλή ύπαρξή μας αηδιάζει εκείνους που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να έχουμε βασικά δικαιώματα και σίγουρα δεν πρέπει να είμαστε γονείς. Παρά το γεγονός ότι έχουμε πλέον συνηθίσει αυτό το μίσος, εξακολουθεί να μας τρώει. Πονάει.

Και όμως η ζωή είναι καλή. Δεν θα πάψει ποτέ να μοιάζει με κάποιο είδος θαύματος το γεγονός ότι βρήκαμε ο ένας τον άλλον, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, και χτίσαμε έναν κόσμο για εμάς ως οικογένεια γεμάτη ευτυχία και αγάπη.

*Σύντομο απόσπασμα από το βιβλίο Becoming Us: A Story of Transgender Love, Joy and Family, των Jake και Hannah Graf (Coronet), που κυκλοφορεί στις 29 Ιουνίου.

*Με στοιχεία από telegraph.co.uk.