Το φρικτό κτήνος που αποκαλείται άνθρωπος

Ενα από τα πιο ανήκουστα ναυάγια της ιστορίας ήταν αυτό έξω από την Πύλο. Μάλλον όχι, λάθος. Δεν ήταν. Θα έπρεπε να είναι, αλλά δεν ήταν. Εχει γίνει ξανά και πιθανότατα, δεν θα είναι καν το τελευταίο του αποτρόπαιου είδους του. Δεν θα είναι το τελευταίο από το οποίο εκατοντάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι στα αμπάρια και στα καταστρώματα ενός σκάφους που δεν θα έπρεπε καν να πλέει πνίγηκαν μέσα σε λίγα λεπτά και χάθηκαν για πάντα στο μαύρο βάθος της θάλασσας. Ναυάγια που δεν συνέβαιναν με τέτοια συχνότητα ούτε καν με τα δουλεμπορικά της αποικιοκρατίας, ούτε με εκείνα που μετέφεραν τους σκλάβους από την Αφρική στον «Νέο Κόσμο». Τότε που τα πλοία σχεδιάζονταν και κατασκευάζονταν ειδικά με σκοπό τη μεταφορά όσων περισσότερων μπορούσαν να μεταφέρουν με το μικρότερο δυνατό κόστος, άρα και χώρο. Σχεδιαγράμματα αυτών των ναυπηγήσεων έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα και όποιος τα δει μένει άναυδος από τον βαθμό αποκτήνωσης του ανθρώπινου είδους: από το πώς μετρούσαν στο εκατοστό πόσους θα στοιβάξουν αλυσοδεμένους στα κοίτη των πλοίων, χωρίς να μπορούν καν να κουνηθούν επί μέρες και νύχτες στον ωκεανό, προκειμένου να τους κοστίσει λιγότερο η μεταφορά των σκλάβων.

Τότε όμως, ξαφνικά, βλέπεις αυτή τη στοιχειωμένη πια φωτογραφία του δουλεμπορικού του 21ου αιώνα που βούλιαξε έξω από την Πύλο. Ενός σκάφους που μόνον η εικόνα του προκαλεί τρόμο – πριν καν πάθει τη βλάβη, πριν βουλιάξει. Και δεν μπορεί παρά να κάνεις τη σύγκριση: είναι χειρότερο ακόμα και από εκείνα, δύο και τρεις αιώνες πίσω. Οποιος ψάξει και συγκρίνει τις εικόνες, αναμφίβολα θα κατανοήσει το γιατί. Και, πλέον, δεν είναι καν έργο μιας αυτοκρατορικής αποικιοκρατικής δύναμης, αλλά έργο σύγχρονων δουλεμπόρων που, προφανώς, ενεργούν έχοντας εξασφαλίσει τη σιωπή, αν όχι τη συνεργασία, τοπικών αρχών πληρώνοντας αδρά φυσικά γι’ αυτό τον σκοπό. Γιατί δεν φορτώνεις αλλιώς ένα τέτοιο πλοίο με τόσο κόσμο, ούτε φεύγει.

Η ανθρώπινη κτηνωδία δεν έχει όρια. Ο Σαίξπηρ έγραψε ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που σκοτώνει όχι για να τραφεί. Αυτοί σκοτώνουν εκατοντάδες χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς τίποτα να τους σταματά, για να πλουτίσουν. Και ούτε καν. Αν ήταν απλώς για να πλουτίσουν θα μπορούσαν τουλάχιστον να μειώσουν ελάχιστα τα αδιανόητα κέρδη τους και να τους μεταφέρουν με κάποια στοιχειώδη ασφάλεια. Ομως δεν τους απασχολεί στο ελάχιστο αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν τόσες εκατοντάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά και μωρά, που, εν προκειμένω, βρίσκονταν όπως φαίνεται, στοιβαγμένα όλα μες τ’ αμπάρια.

Δυστυχώς, όμως, δεν αλλάζουν και πολλά και για τους μηχανισμούς των ακραία υποκριτικών προηγμένων χωρών προορισμού στις οποίες αυτά τα δουλεμπορικά κατευθύνονται. Γιατί αν ήθελαν να κάνουν κάτι σοβαρό γι’ αυτή τη σύγχρονη τραγωδία που δεν έχει πια αρχή, μέση και τέλος, θα μπορούσαν να είχαν κάνει. Ισως όχι να την αντιμετωπίσουν πλήρως, αλλά, σίγουρα, κάπως να την περιορίσουν. Αλλά ακόμα δεν το έχουν κάνει. Η «ανθρωπιστική» Ευρώπη κάνει τον βλάκα και επί της ουσίας σφυρίζει αδιάφορα. Κοιτάει μονάχα να πετάξει όσο μπορεί το πρόβλημα από πάνω της – αλλά και σε αυτό ακόμα αποτυγχάνει. Και, εν τω μεταξύ, οι μόνοι που κερδίζουν από τον «ανθρωπισμό» της είναι ακριβώς αυτά τα απάνθρωπα κτήνη: οι διακινητές. Που οι πρόνοιες των ευρωπαϊκών νομικών συστημάτων τους εξασφαλίζουν, αν και όποτε πιαστούν, τιμωρίες εντελώς δυσανάλογες των εγκλημάτων τους.

Ομως υπάρχουν κι άλλα κτήνη: όσοι έκαναν πολιτική σπέκουλα, δεξιά και αριστερά. Μακράν περισσότερο όμως κάποιοι «υπερπατριώτες χριστιανοί» που χάρηκαν για την «κάθαρση»! Επί εκατοντάδων ανθρώπινων πτωμάτων! Για να πάρουν ψήφους μεθαύριο! Είναι ασύλληπτη τραγωδία το πόση κτηνωδία μπορεί να φανερώσει η αδηφάγος ελευθερία δήθεν «ανθρώπων» που δεν την αξίζουν.