Η καλή απόδοση και η… «εξαφάνιση» μιας φανέλας

Το ένιωθες πριν από το ραντεβού στο Παρίσι. Ένα αίσθημα αγωνίας μην πάει κάτι στραβά έως πολύ… στραβά και έρθει βαριά ήττα από την ομάδα που λίγους μήνες πίσω βρέθηκε μια ανάσα από την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου Μουντιάλ.

Η εθνική που είναι χαμηλά και σε διαδικασία ανασυγκρότησης απέναντι στους Μπλε; Τι θα μπορούσε να πετύχει; Η όλη εξέλιξη της αναμέτρησης έμοιαζε με δροσερό αεράκι αισιοδοξίας κάποιες ζεστές ημέρες του καλοκαιριού. Ναι, αυτό που είδαμε ήταν ένα ωραίο ποδοσφαιρικό πιάτο. Το σύνολο που κατέβασε ο Πογέτ είχε στόχο, γνώριζε πώς έπρεπε να σταθεί στο γήπεδο, παρατάχθηκε με διάθεση να μην κλειστεί στην άμυνα και ουδέποτε τα έχασε. Ακόμη και όταν έμεινε με παίκτη λιγότερο, πάντα έβρισκε τον τρόπο να κυνηγά ένα γκολ , ήθελε  να ενοχλήσει τους διάσημους αντιπάλους. Η ήττα με σκορ 1-0 και κυρίως με τον τρόπο που αυτή ήρθε, δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα.

Ένα ανόητο πέναλτι του Μαυροπάνου. ‘Η καλύτερα μια ελάχιστα ψύχραιμη κίνηση του μπακ. Στο… καπάκι απροσεξία του ίδιου παίκτη και είσοδος στην περιοχή προτού κάνει το σουτ ο Εμπαπέ. Ναι, πολλές φορές δεν δίνεται επανάληψη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα ήταν σωστό να μην το αποφάσιζε ο ρέφερι ή πως πάντα πρέπει έτσι να συμβαίνει. Το «γράμμα του νόμου» δικαιώνει τον Λαόθ. Πίκρα, λοιπόν, για μια ευκαιρία που χάθηκε και ταυτόχρονα ικανοποίηση πως κάτι καλό μπορεί  εν τέλει να δημιουργηθεί. Εστω κι αν πάντα η έλλειψη στον επιθετικό τομέα δεν κρύβεται…

H νέα φανέλα

Κατά τα λοιπά, ήταν τον περασμένο Μάρτιο όταν πομπωδώς είχε παρουσιαστεί η νέα φανέλα της εθνικής ομάδας. Αυτή που θα φορούσαν οι διεθνείς σε όλη τη διαδρομή με προορισμό τα τελικά του Euro 2024. Αμέσως σηκώθηκε θύελλα αρνητικών σχολίων. Το ευρύ κοινό αντέδρασε άμεσα στην αισθητική που έβγαζε η συγκεκριμένη άσπρη εμφάνιση. Αλλοι τη θεώρησαν πολύ …κιτς. Εντελώς ξένο το σχέδιο με την ελληνική πραγματικότητα και το κυριότερο; Παρέπεμπε ευθέως σε έναν αγκυλωτό σταυρό.

Ο ναζισμός όμως δεν μπορεί να έχει θέση στον αθλητισμό. Πουθενά. Ούτε σε στολή της εθνικής ομάδας. Το θέμα πήρε διαστάσεις, μίλησαν ακόμη και πολιτικοί για την ανάγκη να αλλάξει η φανέλα και τελικά τι συνέβη; Στα δύο πρώτα παιχνίδια, φορέθηκε κανονικά. Και με το Γιβραλτάρ εκτός έδρας και στο φιλικό με τη Λιθουανία εντός έδρας. Από πλευράς ΕΠΟ έγινε μια προσπάθεια να υποστηριχθεί η επιλογή αλλά ήταν προφανές πως ελάχιστοι πείστηκαν. Αφήστε που δεν υπήρχαν και σοβαρά επιχειρήματα- είπαμε, η πλειοψηφία δεν την ήθελε.

Και ήρθαν τα ματς του Ιουνίου. Την Παρασκευή εντός έδρας με την Ιρλανδία, μπλε το σύνολο αλλά ο αγκυλωτός σταυρός, έστω σε… κόντρα χρώμα, δεν υπήρχε πουθενά. Τυχαίο; Το μέλλον θα έδειχνε. Το βράδυ της Δευτέρας στο Παρίσι, η άσπρη εμφάνιση ήταν η επιλογή.

Και ωραία έκπληξη, χωρίς τον σταυρό, αυτό το απαίσιο πράγμα που δεν ταιριάζει με την Ελλάδα, τις παραδόσεις, τα χρώματα.

Το αν αποσύρθηκε η επίμαχη φανέλα, δεν το γνωρίζει κανείς. Τίποτα δεν ανακοινώθηκε. Αλλωστε, πολλά γίνονται χωρίς να το λέει κάποιος. Μάλλον «εξαφανίστηκε»!