Το ΕΣΥ πεθαίνει. Εχει μια τελευταία ευκαιρία… πριν πεθάνουμε κι εμείς

Η ερώτηση είναι απλή, και μάλλον ρητορική: Εχετε ένα παιδί 6 ετών, το οποίο χτυπά στο κεφάλι και πρέπει να κάνει αξονική. Επί 3 ώρες το παιδί ΣΑΣ μεταφέρεται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο αλλά τα μηχανήματα είναι χαλασμένα.

Τι θα κάνατε άραγε ως γονείς;

Προφανώς και δεν συνιστώ την αυτοδικία…

Το περιστατικό από τη Θεσσαλονίκη έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από γεγονότα που αφορούν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Χαλασμένα ιατρικά μηχανήματα, διαλυμένα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό αλλά και σε οδηγούς, παράδοση βασικών υπηρεσιών των νοσοκομείων σε ιδιώτες που όταν τους ψάχνεις… δεν τους βρίσκεις.

Διαβάζουμε εκκλήσεις γιατρών για έλλειψη σε βασικά φάρμακα από τα οποία κρέμεται η ζωή συμπολιτών μας, ίσως μελών της οικογένειάς μας.

Κοινοποιούν στα social media συγκεκριμένα σκευάσματα και παρακαλούν να βρεθούν σε κάποιο φαρμακείο της χώρας.

ΕΦΕΤ και ΙΦΕΤ «σκοτώνονται» για εγκρίσεις χιλιάδων φαρμάκων. Σε νοσοκομεία νησιών δεν υπάρχουν γιατροί, όπως στην Ικαρία που δεν έχουν ούτε χειρουργό.

Δεν ξέρω αν αυτά σας λένε κάτι, όμως, αν έπρεπε να ιεραρχήσουμε τα προβλήματα που ταλανίζουν αυτή τη χώρα, πιστεύω ότι η διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας θα ήταν το πρώτο. Και οι ευθύνες είναι διαχρονικές, οι πολιτικές δυνάμεις που έπαιρναν αποφάσεις είναι υπεύθυνες για το σημερινό χάλι.

Διαβάζω ότι ο πρώην πρωθυπουργός και πιθανότατα νέος από τη Δευτέρα, Κυριάκος Μητσοτάκης, θέτει ως βασική του προτεραιότητα για την επόμενη τετραετία την ανόρθωση του ΕΣΥ.

Διαβάζω ότι θα δοθούν και 1,5 δις για την Υγεία από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Ακούγονται πολλά ονόματα που «ράβουν κοστούμι» για το υπουργείο Υγείας.

«Καυτή πατάτα» ο χώρος, λένε. «Ηλεκτρική καρέκλα» αυτή του υπουργού που θα αναλάβει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Όμως, αναρωτιέμαι αν έχουν καταλάβει τα κόμματα τι θέλει το ΕΣΥ για να ανακάμψει.

Διότι αν μείνουμε στη θεωρία ή αν επιδερμικά μακιγιάρουμε τα προβλήματα, θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό.

Και το κυριότερο: Θα έχουν πεθάνει συμπολίτες μας που δεν έχουν πρόσβαση σε ακριβές, ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας. Κι αυτό είναι το πιο άδικο.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι είναι ότι τα λεφτά που θα δοθούν για το ΕΣΥ δεν πρέπει να πάνε στα «πιράνχας» που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες το χώρο.

Πρέπει να καταλάβουν ότι οφείλουν να επενδύσουν πάνω σε αξιόλογο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που υπάρχει και δίνει καθημερινό αγώνα σε ένα σύστημα που καταρρέει.

Πρέπει να καταλάβουν ότι το ΕΣΥ δεν μπορεί να μπαίνει σε λογικές ιδιωτικοποίησης, διότι το αγαθό της ζωής δεν μπορεί να είναι εμπορεύσιμο.

Και πρέπει να καταλάβουν ότι χρειάζεται η άμεση εμπλοκή ανθρώπων που ξέρουν καλά κι από το μέσα τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τα φάρμακα.

Γιατί όχι; Υπουργοί ευρύτερης αποδοχής που δεν θα είναι πολιτικοί, που δεν θα αποφασίζουν με βάση το πολιτικό τους μέλλον.

Ανθρωποι αποφασισμένοι να βάλουν το νυστέρι στο πρόβλημα χωρίς να αγωνιούν για την επανεκλογή τους ή για τις δημόσιες σχέσεις που πρέπει να έχουν με συνδικαλιστές, φαρμακευτικές εταιρείες ή επιστημονικές ομάδες.

Ας μείνει, λοιπόν, μακριά το ΕΣΥ από πολιτικούς σχεδιασμούς της επόμενης κυβέρνησης οι οποίοι δεν θα λύνουν το πρόβλημα κι απλά θα το βάζουν κάτω από το χαλί.

Το ΕΣΥ πεθαίνει. Ας του δώσουμε μια τελευταία ανάσα. Για το καλό όλων μας, κυρίως όμως για τους κοινωνικά ευάλωτους, τους φτωχούς, τους μη έχοντες.

Στο κάτω – κάτω, όλοι θα βρεθούμε στην ανάγκη υπηρεσιών του ΕΣΥ. Να μπούμε σε κάποιο νοσοκομείο, να κάνουμε κάποιες εξετάσεις, να πάρουμε ένα φάρμακο.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια μεγάλη κινητοποίηση όλων μας, με αλληλεγγύη και πίστη για την ανατροπή.

Γιατί όπως λέει ο Τάσος Λειβαδίτης: «Οταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί».

Γι΄αυτό είναι αδιαπραγμάτευτη η μεγάλη επανάσταση που πρέπει να γίνει. Χθες…