Τζούντι Γκάρλαντ – Αυπνία, κατάθλιψη, βαρβιτουρικά, υστερικός ρομαντισμός

«Πρόκειται ξεκάθαρα για μια τυχαία περίσταση σε ένα άτομο που είχε συνηθίσει να παίρνει βαρβιτουρικά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα» δήλωσε ο ιατροδικαστής. Η Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια είχε πεθάνει από δηλητηρίαση από τεταρτοταγή βαρβιτόνη.

Δεν υπήρχε κανένα απολύτως στοιχείο που να υποδηλώνει ότι επρόκειτο για εσκεμμένη ενέργεια εκ μέρους της. Δεν υπήρχε «κανένα ζήτημα αλκοολισμού».

Νωρίτερα, ο γιατρός της στο Λονδίνο, Dr John Traherne, ο οποίος της είχε συνταγογραφήσει ηρεμιστικά δισκία, δήλωσε: «Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς αυτά».

Ο Dr Traherne είπε ότι η Γκάρλαντ, η οποία είχε περιστασιακά κρίσεις κατάθλιψης, του το είπε αφού παντρεύτηκε για πέμπτη φορά: «Δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να είμαι τόσο ευτυχισμένη».

«Η δεσποινίς Γκάρλαντ έπαιρνε επίσης ένα άλλο φάρμακο ως αντικαταθλιπτικό «ανελκυστήρα»» πρόσθεσε ενώ περιέγραψε κάποια «μάλλον επιφανειακά και παλιά κοψίματα στους καρπούς της τραγουδίστριας, που είχαν προκληθεί από την ίδια».

Ο σύζυγος της Γκάρλαντ, ο Μίκι Ντινς, ηλικίας 35 ετών, μάνατζερ καλλιτεχνών, με τον οποίο είχε παντρευτεί πρόσφατα, μίλησε για τις τελευταίες ώρες που πέρασαν μαζί. Αφού παρακολούθησαν την ταινία «Royal Family», στην τηλεόραση, πήγαν για ύπνο – «η Τζούντι κούρνιασε τα πόδια της πάνω μου για να ζεσταθεί, όπως έκανε πάντα».

Το επόμενο πρωί, όταν πήγε να της πει για ένα τηλεφώνημα, εκείνη ήταν στο μπάνιο με την πόρτα κλειδωμένη. Τη βρήκε πεσμένη στο πάτωμα. Είχε πάρει υπνωτικά χάπια – είπε ότι αυτό ξεκίνησε από «τότε που ήταν παιδί στην MGM και τα έπαιρνε για να κοιμηθεί».

Ο Ντινς ρωτήθηκε αν έπινε αλκοόλ. Είπε: «Η γυναίκα μου έπινε πολύ λίγο, σε αντίθεση με ό,τι νομίζει ο κόσμος. Δεν ήταν πότης με την πραγματική έννοια του όρου».

Το αστέρι που έπεσε στη γη

Είναι δελεαστικό να θυμόμαστε την Τζούντι Γκάρλαντ ως ένα αλκοολικό πρεζόνι που έκανε μερικές σπουδαίες ταινίες. Αλλά, όπως λέει ο Πίτερ Λένον, στην The Guardian, της προσφέρουμε μια τρομερή κακή φήμη.

Το 1936 η Τζούντι Γκάρλαντ έκανε την αμερικάνικη είσοδό της στον κόσμο του κινηματογράφου, τραγουδώντας με την καρδιά της 14χρονης σε μια ιστορία κολεγιακού ποδοσφαίρου με τίτλο «Pigskin Parade». Και πριν από κάμποσα χρόνια, μια τέτοια μέρα, πέθανε με τον νέο αμερικανικό τρόπο – από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Στο μεταξύ, έκανε τικ στα περισσότερα από τα κουτάκια του αμερικανικού ονείρου και σε πολλές από τις λαμπερές κατασκευές το Χόλιγουντ.

Η πρώτη της μεγάλη ευκαιρία ήρθε με το The Clock (1945), ένα ρομάντζο εν καιρώ πολέμου σε σκηνοθεσία του συζύγου της Vincente Minnelli. Τη θυμάστε να κάνει το νούμερό της ως κυρία Norman Maine στο «Ένα αστέρι γεννιέται» το 1954, αν και εκείνη τη χρονιά της στέρησε το Όσκαρ η Γκρέις Κέλι, χαριτωμένα μονότονη στο «Η Χωριατοπούλα». Συχνά όμως ξεχνιέται ότι παρόλο που η τελευταία της ταινία, το «I Could Go On Singing» του 1963, ήταν μια καταστροφή, πήρε διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της απέναντι στον Ντιρκ Μπογκάρντ. Μια από τις κορυφαίες κριτικούς της εποχής, η Penelope Gilliatt, την περιέγραψε ως «μια οδυνηρά καλή ηθοποιό» ενώ η Penelope Houston έγραψε στο Sight And Sound ότι «δεν υπάρχει καμία παραχάραξη αυτού του είδους του ταλέντου».

Δείτε το βίντεο 

Από πού προήλθε, λοιπόν, αυτός ο εξαιρετικός χαμαιλέοντας;

Η πρώτη στιγμή που το κοινό αισθάνθηκε την επίδραση του ταλέντου της ήταν στις 26 Δεκεμβρίου 1924, στη σκηνή του Grand Rapids της Μινεσότα, όταν οι δύο αδελφές Gumm, η Mary Jane και η Dorothy Virginia, ηλικίας εννέα και επτά ετών, όρθιες ώμο με ώμο, τελείωσαν το νούμερό τους, απομακρύνθηκαν και αποκάλυψαν την δυόμισι ετών Baby Gumm, η οποία άρχισε να τραγουδάει το When My Sugar Walks Down The Street.

Σύμφωνα με τον John Fricke, τον συγγραφέα του βιβλίου «Judy Garland: World’s Greatest Entertainer», το κοινό τρελάθηκε. Η Baby Gumm ήταν εκτός ελέγχου από τη χαρά της, επαναλαμβάνοντας το τραγούδι τρεις φορές μέχρι που ο πατέρας της, ο διευθυντής του θεάτρου, την πήρε αγκαλιά και την απομάκρυνε κλωτσώντας και ουρλιάζοντας.

Η λατρεία της Τζούντι Γκάρλαντ είχε ήδη γεννηθεί, αλλά δεν ωρίμασε μέχρι που ο πατέρας της, βαρεθείς να βλέπει την οικογένεια του βαριετέ να περιγράφεται στις διαφημιστικές πινακίδες ως The Glumm Girls, άλλαξε το όνομα σε Garland, το οποίο είχε το πλεονέκτημα να κολακεύει τον Ρόμπερτ Γκάρλαντ, κριτικό της New York World-Telegraph.

Η Γκάρλαντ έχει μια διαρκή δημοτικότητα μεταξύ των ομοφυλόφιλων

«Ρώτησα την κόρη της Γκάρλαντ, τη Λόρνα Λουφτ, που βρισκόταν στο Λος Άντζελες στην επιτυχημένη παράσταση «Τραγούδια που μου έμαθε η μητέρα μου», αν θα μπορούσε να εξηγήσει το γιατί» γράφει ο Πίτερ Λένον στην Guardian. Η μητέρα μου το γνώριζε πολύ καλά αυτό, αλλά ποτέ δεν θεωρούσε τους ανθρώπους γκέι ή στρέιτ – τους θεωρούσε ανθρώπους. Γιατί η μητέρα μου είναι ένα τόσο τεράστιο σύμβολο στην γκέι κοινότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει απάντηση.

Πολλές δεκαετίες μετά τον θάνατό της, ωστόσο, η Γκάρλαντ μπορεί ακόμη να εμπνέει τους διανοούμενους σε νέες θεωρητικές προσεγγίσεις. Στην επιστημονική μονογραφία του για τον Μάγο του Οζ για το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, ο συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι βρήκε μια ολόκληρη νέα κοινότητα που θα πρέπει να είναι ευγνώμονες προσκυνητές. «Over The Rainbow», έγραψε, «θα έπρεπε να είναι ένας ύμνος για όλους τους μετανάστες του κόσμου, όλους εκείνους που πηγαίνουν σε αναζήτηση ενός τόπου όπου τα όνειρα που τολμάς να ονειρευτείς γίνονται πραγματικά πραγματικότητα».

Ιστορίες για εθισμό

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, άρχισαν να πληθαίνουν οι ιστορίες για τον εθισμό της Γκάρλαντ στα ναρκωτικά, τον αλκοολισμό και τις καθυστερημένες αφίξεις της στα γυρίσματα. Υπήρξε μια νευρική απόπειρα αυτοκτονίας, όταν ο τότε σύζυγός της, ο Vincente Minnelli χρειάστηκε να εισβάλει στο μπάνιο της και διαπίστωσε ότι είχε κόψει το λαιμό της. Αλλά χρειάστηκε μόνο ένα κομμάτι αυτοκόλλητου γύψου για να λυθεί το θέμα.

Υπήρξε η τραγελαφική κατάσταση του τέταρτου γάμου της, με τον ηθοποιό Μαρκ Χέρρον. Τον προειδοποίησε ότι αν έμενε μαζί της πάνω από έξι μήνες θα ήταν υπεύθυνος για τα χρέη της στην εφορία.

«Αν η μητέρα της δεν είχε -αν θέλετε να το πείτε έτσι- «εκμεταλλευτεί» το ταλέντο της, τότε δεν θα είχαμε όλες τις σπουδαίες ταινίες και δουλειές που έχουμε σήμερα. Αλλά της άρεσε να κάνει αυτό που έκανε. Αργότερα στη ζωή, όταν τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελε έπρεπε να κατηγορήσει κάποιον. Κατηγόρησε τη μητέρα της για πολλά πράγματα – και νομίζω αδίκως. Η γιαγιά μου δεν ήταν η κακιά μάγισσα της Δύσης» θα πει η κόρη της.

Ιστορίες για υπερβολική δόση

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60, ωστόσο, η Γκάρλαντ βρισκόταν σε συνεχή συναισθηματική και σωματική δυσφορία. Ο γάμος της με τον παραγωγό Sid Luft διαλύθηκε και εκείνος της έκανε μήνυση για την κηδεμονία των παιδιών της, της Lorna και του Joey. Η ίδια νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο μετά από υπερβολική δόση. Αλλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχε σαφής κατανόηση των επιπτώσεων της υπερβολικής χρήσης συνταγογραφούμενων φαρμάκων.

Το 1967 φαίνεται ότι ήταν η αρχή της ελεύθερης πτώσης. Η Λόρνα Λουφτ, η κόρη της, διηγείται στην αυτοβιογραφία της πώς μια μέρα τη σύστησαν σε έναν Δρ Ντινς. Ανακουφίστηκε που η μητέρα της είχε έναν γιατρό ως μόνιμο σύντροφο για να φροντίζει τη χρήση συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για τον Μίκι Ντινς, διευθυντή ντίσκο. Δύο χρόνια αργότερα, όταν άκουσε ότι η μητέρα της είχε παντρευτεί για πέμπτη φορά, ρώτησε: «Ποιος στο διάολο είναι ο Μίκι Ντινς;»

Ο Ντινς είχε την εντύπωση ότι η Τζούντι ήταν ικανή να επιστρέψει θριαμβευτικά στη σκηνή. Αλλά το πρωί της Κυριακής 22 Ιουνίου 1969, τη βρήκε πεσμένη στο μπάνιο τους. Είχε σηκωθεί τη νύχτα για να πάρει μερικά υπνωτικά χάπια και, είτε από ατύχημα είτε από πρόθεση, πήρε υπερβολική δόση.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας Judy με τη Ρενέ Ζελβέγκερ 

Τσακισμένες και ακέραιες

Η εικόνα μιας τσακισμένης φιγούρας που παντρεύεται μια παράλογα νεότερη φιγούρα μας θυμίζει ένα άλλο θύμα της σόουμπιζ, των ναρκωτικών και του υστερικού ρομαντισμού: Την Έντιθ Πιάφ.

Αλλά η κόρη της, Λόρνα Λουφτ είχε άλλη γνώμη: «Μισούσε να την αποκαλούν τραγική φιγούρα. Όλοι έχουμε τραγωδίες στη ζωή μας, αλλά αυτό δεν μας κάνει τραγικούς. Ήταν αστεία και ήταν ζεστή και ήταν εξαιρετικά προικισμένη. Είχε κορυφές και μεγάλες στιγμές στην καριέρα της. Είχε επίσης σπουδαίες στιγμές στην προσωπική της ζωή. Ναι, την χάσαμε στα 47 της χρόνια. Αυτό ήταν τραγικό. Αλλά δεν ήταν μια τραγική φιγούρα».

*Με στοιχεία από theguardian.com