Αφρίζει – ξαφρίζει;

«Οχι εγώ – ένας φίλος μου…». Ετσι ξεκινούν όσοι θέλουν να διηγηθούν κάτι ντροπιαστικό που τους συνέβη, κάτι το οποίο φανερώνει πόσο αφελείς μπορεί να φανούν, πόσο κορόιδα…

Οχι εμένα λοιπόν, έναν φίλο μου τον είχαν καλέσει στο Λονδίνο να δώσει μια ομιλία – θεωρείται γαρ καλός στον τομέα του. Του πλήρωναν το εισιτήριο, καθώς και ένα ποσό για τη διαμονή του. Θα μπορούσε ίσως να ζητήσει περισσότερα, εάν του τα αρνούνταν να μην πήγαινε. Ελα που έχει μία κόρη δώδεκα ετών – τι ωραία ευκαιρία να τριγυρίσουν οι δυο τους στην Τραφάλγκαρ και στο Νότινγκ Χιλ, να δουν εκθέσεις και μιούζικαλ – τα παιδιά μεγαλώνουν πριν πεις κίμινο, φέτος ακόμα η «young lady» ενθουσιάζεται να ταξιδεύει με τον μπαμπά της, σύντομα θα φτερουγίζει με τις παρέες της, «περνάμε τέλεια, μου τελειώνουν τα λεφτά!» θα του τηλεφωνεί για είκοσι δευτερόλεπτα…

«Και πού θα μείνετε;». «Κάποιος γνωστός μού πρότεινε ένα ξενοδοχειάκι πολύ κεντρικό. Το βρήκα στο Διαδίκτυο, κοίτα το, κουκλίστικο δεν μοιάζει;». «Μην εμπιστεύεσαι τις φωτογραφίες στα σάιτ. Τις τραβάνε με ευρυγώνιους φακούς για να δείχνουν οι χώροι μεγαλύτεροι. Διάβασε τις κριτικές όσων έχουν πάει». «Εχει και καλές και κακές κριτικές». «Δώσε βάση στις κακές». «Τις κακές πιθανόν να τις έχουν γράψει οι ανταγωνιστές». «Και τις καλές ο ίδιος ο ξενοδόχος». «Εχει, εν πάση περιπτώσει, εντυπωσιακή προσέλευση». «Μην εντυπωσιάζεσαι, στο Λονδίνο οι τουρίστες πατείς με πατώ σε. Πόσο κοστίζει η βραδιά στο εύρημά σου;». «Διακόσιες λίρες…». «Διακόσιες λίρες χωρίς ασανσέρ;». «Για να χρεώνει συνεπώς τόσα, καλό θα είναι!».

Προσγειώθηκαν στις εννιάμισι το βράδυ. Ωσπου να φτάσουν στο κατάλυμά τους κόντευε έντεκα. Ενας πλατύς δρόμος με αφρόντιστα κτίρια. Σε αρκετά τους ξύλινες ταμπέλες, «Hotel Τάδε», «Hotel Δείνα». Ούτε περιστρεφόμενες πόρτες, ούτε θυρωροί με στολή, ούτε σημαίες στα μπαλκόνια. Δεν είχαν, για την ακρίβεια, καν μπαλκόνια. Στα ισόγεια υπήρχαν μίνι μάρκετ. Αστεγοι λαγοκοιμούνταν πλάι σε κάδους σκουπιδιών, λαντζέρηδες είχαν μόλις σχολάσει από κουζίνες φαστφουντάδικων, έπιναν μπίρες, κάπνιζαν, κουβέντιαζαν σε σχεδόν ακατάληπτα αγγλικά με βαριά αφρικανική ή ασιατική προφορά… «Μα δεν είναι πολύ ατμοσφαιρικά;» άρχισε ο φίλος μου να ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία. «Σαν σκηνικό από ταινία…». Η θυγατέρα του δεν σχολίασε.

Μπήκαν στο «κουκλίστικο ξενοδοχείο». Διέσχισαν έναν στενό διάδρομο, μια λάμπα νέον τρεμόπαιζε. «Μα τι μυρίζει τόσο έντονα;» ρώτησε το κορίτσι. «Κάρυ, παιδί μου. Υπέροχο μπαχαρικό. Το γράφει και ο Καββαδίας. «Οι κούληδες τρώνε σκυφτοί ρύζι με κάρυ…». Οπως ο ρεσεψιονίστ μας – κοίτα τον πόσο χαριτωμένα τσιμπάει από το κεσεδάκι του!». «Ινδός δεν είναι, μπαμπά;». Ινδός. Και ξυπόλητος. Με στιλπνά, ελαφρώς άκοπα, νύχια. Εριξε μια ματιά στα διαβατήριά μας, «είστε στον τέταρτο» μας πληροφόρησε.

Η σκάλα στριφογυριστή και απότομη, η τριμμένη μοκέτα γλίστραγε, «για να ανεβαίνω άνετα φορτωμένος δυο βαλίτσες, βαστάνε τα κότσια μου!» αντιμετώπισε ο φίλος μου τη δοκιμασία ως ιατρικό τσεκάπ.

Κουρτίνες με ξηλωμένη μπορντούρα. Σεντόνια ελαφρώς λεκιασμένα. Μπάνιο σε μέγεθος τηλεφωνικού θαλάμου – «δεν χωράς, μπαμπά!», «σε στάση προσοχής, θαυμάσια χωράω». Ο ανεμιστήρας ρόγχαζε σαν ετοιμοθάνατος μα άμα τον έσβηνες, η ζέστη καταντούσε αφόρητη. Τουλάχιστον δεν είχε έντομα. Ορατά διά γυμνού οφθαλμού.

«Τι σκέφτεσαι, μπαμπά;». «Ποιοι πληρώνουν για να μείνουν εδώ». «Εμείς!». «Ας ρεμβάσουμε… Ας αναπνεύσουμε αέρα Λονδίνου…». «Το παράθυρό μου δεν ανοίγει. Μήπως αύριο να πάμε κάπου αλλού;». «Αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Καληνύχτα, αγάπη μου…».

«Εάν μείνουμε, θα σκληραγωγηθεί» σκεφτόταν ο φίλος μου. «Εάν φύγουμε κλαίγοντας τα λεφτά μας, θα αποδεχτούμε έμπρακτα ότι μας έπιασαν κότσο – έχουμε ελπίδα να τα πάρουμε πίσω; Μπα… έτσι κι αποζημίωνε το ξενοδοχείο τους διαμαρτυρόμενους πελάτες, θα είχε κλείσει προ πολλού. Εάν όμως μείνουμε, τι μήνυμα της δίνω; Πως ότι παίρνεις, αφρίζει – ξαφρίζει, το τρως… Οτι οφείλει να ανέχεται άθλιες διαμονές, δουλειές στο μέλλον που δεν θα την ευχαριστούν. Κακοποιητικές ακόμα – ακόμα σχέσεις…».

Πρωί – πρωί έφυγαν.